Langzaam tellen we de mijlen af. Van 300 mijl loopt de teller in ongeveer twee en halve dag terug naar nul. Toch zijn we eigenlijk helemaal niet zo bezig met het aankomen als ik me van andere tochten herinner. En dat is fijn. We doen gewoon ons dingetje tot op het laatst. Natuurlijk bereiden we onze aankomst voor. Jaap is daar vooral actief in en ruimt in zijn wachtjes de hele kajuit op. Spik en span ziet het eruit. Zelfs de oven gaat uit elkaar om te poetsen. Tja zegt ie, als ze dan toch aan boord komen scheelt het vast als het er netjes uitziet. Alle scheepspapieren worden op orde gebracht en we verstoppen voor de zekerheid toch maar een aantal verse etenswaren. De verhalen over Rapa Nui, oftewel Paaseiland, zijn op dit gebied divers en we willen onze aardappelen en groenten graag behouden.
De laatste dag zeilen is er een uit het boekje. Heerlijk windje, weinig deining en een mooi zonnetje. Tja zo had het ook de hele reis gekund. Wat een verschil. Maar het is niet anders en we hebben ook genoten van de andere, meer hobbelende dagen. We lopen onze laatste wachtjes voor deze reis en als het ochtendschemer door het raampje van de hondenkooi naar binnen gloort maakt Jaap me wakker. Kom je ook naar het eiland kijken? Als ik boven kom varen we al dicht langs de kust. Met de wolken en opkomende zon vind ik het er nu al mytisch uitzien.
Het eiland bestaat uit drie aan elkaar gegroeide vulkanen en we zien een groot aantal met gras begroeide heuvels. Er zijn bijna geen bomen en er staan her en der kleine huisjes. We ankeren in de baai Hanga Roa. Anders dan in de guide vertelt de armada ons dat we voor de rode boeienlijn moeten ankeren. Het gebied daarachter is tegenwoordig een protected area. En zo ankeren we met maximale ankerketting in 23 meter diep water. Daarmee liggen we aan honderd meter ketting, wat met dit weer voldoende zou moeten zijn.
En daar liggen we. We zijn nog een beetje beduusd. Het eiland maakt indruk en we wachten tot de Armada contact met ons opneemt. Dat duurt niet zo lang, want zodra hij vanuit zijn kantoor ziet dat ons anker erin ligt horen we de marifoon. Of we wel even wat vragen willen beantwoorden. Vervolgens vraagt ie ons de hemd van het lijf over de boot- en persoonlijke gegevens. Zelfs onze paspoortnummers gaan over de marifoon. We moeten er wel een beetje om lachten. Voordeel is wel dat hij alle papieren al netjes heeft uitgewerkt wanneer de autoriteiten aan boord komen.
Rond negen uur vertrekken we, zegt de Armada. Met de rescueboot worden ze overgezet, zes man sterk. We zijn een beetje overdonderd. De Armada, Customs, Argiculture, de Port Captain en nog een paar mensen. Vriendelijke mannen met een relaxed uiterlijk. Dit type mensen bevalt me wel. De schade is uiteindelijk 6 limoenen, die we moeten inleveren. Deze mag je niet invoeren. We zijn blij dat het hierbij is gebleven en waren een beetje bang voor onze voorraad vlees, kaas en vleeswaren in de vriezer. Maar er is niet naar gevraagd en wij hebben er ook maar niets over gezegd.
Als alle officiele activiteiten zijn afgerond worden we hartelijk welkom geheten en gaat de hele colone weer van boord. We ruimen nog wat op en strijken daarna met een aankomstbiertje in de kuip neer. Wat een uitzicht! Het uitzicht is voor deze dag ook genoeg. We blijven heerlijk aan boord, doen een middagslaapje en laten de eerste was wapperen. En we blijken met onze wifi richtantenne internet op de boot te hebben. Wat een genot en wat ben je toch verslaafd aan dat kleine apparaatje wat je zo veel contact met de buitenwereld geeft. Van vier weken geen internet en het absoluut niet gemist te hebben zitten we zo de hele morgen online. Het is een raar gegeven dat je dit tegenwoordig bijna overal hebt.
Op honderd meter van de boot wordt de hele dag fanatiek gedoken. Dat is een goed vooruitzicht. Ook de Moais lonken naar ons vanaf de kant. Morgen maar eens op verkenning.
Bienvenida a Rapa Nui!