Rapa Nui was prachtig. We hebben bijna twee weken onze ogen uitgekeken op dit prachtige eiland, wat eigenlijk een groot openluchtmuseum is. Het was indrukwekkend, onwaarschijnlijk en gewoon heel erg mooi. De mensen allervriendelijkst en vooral erg gastvrij. We voelden ons erg welkom op dit plekje midden op zee, wat door de lokalen in het verleden wel de navel van de wereld werd genoemd.
De laatste paar dagen is het weer veranderd en worden de golven in de branding steeds een stukje hoger. We rollen op de ankerplek en naar de kant varen in de dinghy met veel branding vergt het goed lezen van de zee en goede stuurmanskunsten. Gelukkig bezit Jaap die alletwee en hoefden we voor het weer niet op de boot te blijven. Maar het feit dat we het hele eiland hebben bekeken en wel klaar zijn met het gerol, maakt dat het tijd is om te vertrekken. Maandagavond 4 december rond de klok van zes hebben we ons tandemanker weer aan boord gehezen en zeil gezet naar het zuiden. We zijn weer onderweg, na een prachtige stopover op Paaseiland. Onderweg naar het vaste land van Chili.
Inmiddels hebben we de eerste 100 mijl alweer achter de rug. Nog ongeveer 2.000 mijl te gaan. De wind varieert van een 15 tot 25 knopen en we varen ongeveer 60 graden aan de wind richting het zuiden. De route is eerst zuid en als we dan het hogedruk gebied gepasseerd zijn kunnen we afbuigen richting de kust. Dit hogedruk gebied is een vrij stabiel gebied voor de kust van Chili. In dit gebied is weinig wind, wat maakt dat er doorheen varen geen optie is. Dus met een mooie boog eromheen en goed in de gaten houden hoe het drukgebied verschuift.
De zee is hobbelig en ondanks het feit dat we op volle zee vol anker lagen is het toch weer even wennen. We slapen om de beurt een beetje, terwijl de ander wacht houdt. Veelal binnen zittend en de computer in de gaten houdend. Af en toe je hoofd buiten het luik stekend om te kijken hoe het daar is. Buiten is het onstuimig en de banken in de kuip zijn regelmatig te nat om op te zitten. Veel scheepsverkeer is er hier niet, dus dat maakt het wel zo relax.
Een kleine kattenbel voor nu, veel is er nog niet te vertellen. We hopen dat de zee binnenkort weer wat rustiger wordt, zodat we iets relaxter kunnen leven. Maar we zijn er inmiddels ook wel aan gewend dat dit over het algemeen niet het geval is.
De verhalen en het beeldmateriaal over Rapa Nui laten nog even op zich wachten. We hebben veel filmpjes gemaakt, maar het downloaden van een goed bewerkingsprogramma is helaas niet gelukt. De kwaliteit van internet was goed voor social media en een belletje naar huis. Maar het updaten van de website en het maken van een filmpje was iets te veel van het goede. Nog even geduld dus.
Weer onderweg!
Fijn Minke om weer eens wat te lezen over jullie welzijn, ben echt heel benieuwd naar de stenen sculpturen met jouw/jullie ernaast. Hoppa pak die paar duizend mijl naar het vaste land van Zuid-Amerika de Eastern Stream heeft inmiddels bewezen wat ze in haar mars heeft.
Even iets anders, krullebol brugwachter Henk heeft een flinke klap qua gezondheid moeten incasseren en revalideert momenteel voor herstel.