Jaap staat op het vliegveld in Puerto Montt als ik aankom. Wat heerlijk! Na twee dagen vertraging op Schiphol en anderhalve dag vliegentuigen en vliegvelden van binnen te hebben gezien hoef ik even niet meer zelf op te letten. Kan ik gewoon op de passagiersstoel plaatsnemen en onderuit zakken. De passagiersstoel van een wel super ranzig autootje, maar dat doet er niet toe. Het scheelt een lange reis met de bus en het is fijn elkaar weer te zien.

De boot ligt in Castro, de hoofdstad van het eiland Chiloé. Hier heeft Jaap de afgelopen weken vertoeft en vooral veel geklust aan de boot. We hebben op het achterdek inmiddels twee prachtige katrollen met honderd meter lijn per katrol. Hiermee kunnen we de boot straks makkelijk vastknopen in kleine baaitjes. Daarnaast is de Dieselkachel geïnstalleerd en branden de spotjes in de kajuit. Warmte en licht, we zijn klaar voor een trip door een koude winter met korte dagen en donkere nachten.

We blijven een week in Castro, zodat ik een beetje bij kan komen en nog even contact kan houden met het thuisfront. Het is fijn Jaap weer te zien en het te hebben over alles wat er de afgelopen periode is gebeurd. Daarnaast gebruiken we Castro voor onze laatste inkopen, wat varieert van warme truien, regenlaarzen en de laatste verse boodschappen.

Met een zonnetje en blauwe luchten verlaten we Castro en dalen langzaam af naar het zuiden van het eiland. Chiloé is prachtig. Bosrijk, met kleine dorpjes en mooie baaitjes waar we met onze boot voor anker kunnen. Voor de ingang van de baai vaak een Salmonera of een schelpenfarm, maar daarachter verstilde plekjes waar je je alleen op de wereld waant. Met af en toe een glimp van de Andes op het vaste land. En om ons heel veel vogels, zeehonden en dolfijnen is er altijd wat te zien.

Onze laatste haven op Chiloé is Puerto Quellon. Een drukke vissershaven en dé plek waar we nog kunnen tanken aan de kade. Wat voor de grootte van onze tank heel fijn is, want nu hoeven we niet te lopen met twintig liter vaatjes diesel. We tanken dan ook 700 liter. Met deze redelijk volle tank moeten we het kunnen halen tot aan zuid Chili.

De Dinghy parkeren we tussen de vissersboten aan de pier. Wat een leven hier. Vele kleine en grotere houten vissersboten in prachtige kleuren. De geur en rook van de houtkachels aan boord, welke gestookt worden met nog net te nat hout. Mannen voor wie de boot, net als ons, hun huis is voor een groot deel van het jaar. Kleine open auto’s rijden van de steiger naar de kade met bakken vol schelpdieren. Dit is de laatste haven waar we nog schelpenvissers en schelpenkwekerijen zullen zien. Na dit punt is het verboden om nog op schelpen te vissen, vanwege de dodelijke ziekte, marea roja, die ze bij zich kunnen dragen. We kijken dan ook onze ogen uit en genieten van de levendigheid die de visserijhaven met zich meebrengt.

We willen sowieso niet graag een botsing met een walvis, maar met 7 tot 8 knopen op een walvis lopen geeft toch wel de nodige schade. Aan ons en de walvis. Want ook zij zal een aanvaring met dertig ton niet echt prettig vinden.

Met het laatste licht laten we het anker vallen in Melinka. Het was winderig onderweg, met vooral veel regen. Maar we zijn de Boca del Guafo over en liggen bij de ingang naar de kanalen van Patagonië. En morgen? Morgen toch nog even op zoek naar een oliepak. Old fashion, maar wel erg effectief met dit weer.