We liggen op onze eerste ankerplaats op Isla Grande de Tierra del Fuego! Oftewel we zijn aangekomen op Vuurland.
Vanmorgen, 18 september 2018 zijn we Canal Cockburn overgestoken en Seno Ocasión ingevaren. De open verbinding met de zee, die Canal Cockburn vormt, viel gelukkig mee. Natuurlijk hadden we een aan de winds koersje en liepen er wat golven naar binnen vanaf de oceaan. Maar het was eigenlijk een perfect weertje om over te steken. Maximaal 15 knopen wind en een redelijk rustige deining. Ik ben niet eens zeeziek geworden. Wat misschien wel genoeg zegt.
Zodra we overgestoken zijn duiken we achter de eilanden. Daar hebben we minder last van de golven, die in het kanaal zelf schuin van voren komen. Voor ons zijn er al twee vissersboten achter de eilanden gedoken. En als wij tussen de eilandjes en de ondieptes doorvaren worden we van achteren ingelopen door twee andere vissers. We zijn niet de enigen die voor deze route kiezen, dat is duidelijk. Maar de vissers kennen hun vaarwater natuurlijk erg goed en dat betekent dat we een goede keuze hebben gemaakt door achterlangs te steken.
En daar waar de vissersboten stuurboord uit gaan, duiken wij bakboord uit een diepe uitloper in van Seno Ocasión. Helemaal achterin eindigt deze uitloper in een ronde baai. Er is een rotswand waar je tegen aan kunt afmeren. Maar die ene lijn die er nog hangt om aan vast te knopen ziet er niet heel goed meer uit. Aan de achterkant kunnen we helemaal geen lijn kwijt. Geen optie dus. Het leek ons wel leuk om midden in de natuur langs een rots af te meren. Maar we gaan toch maar voor de inham aan de andere kant van de baai.
De bergen om ons heen zijn rotsig, hoog, kaal en stijl. Ze lijken af en toe bijna recht omhoog te lopen. Vanaf ongeveer halverwege zijn de bergen bekleed met een laag sneeuw. Om ons heen moeten twee meren zijn die we nog niet kunnen zien. Het is een apart gevoel hier zo te liggen tussen besneeuwde bergen en al dat water om ons heen. Natuurlijk nemen we een kijkje bij de bergmeren en probeert Jaap zijn hengel talent uit. Maar, zoals hij zelf zegt, is deze manier van vissen niet echt zijn ding en heeft ie nog wat praktische instructie nodig. Oftewel, geen vis gevangen.
Om eerlijk te zijn voelt het best een beetje stoer dat we hier aangekomen zijn. Natuurlijk, we moeten nog ongeveer honderdzestig mijlen varen naar Puerto Williams. Maar we zijn in een nieuw stukje Chili. Met haar eigen historie en kenmerken. En dat voelt toch weer als heel bijzonder.
Een klein stukje historie: Magallanes gaf in 1520 de naam Vuurland aan het eiland vanwege de vele vuren die er in de nacht zichtbaar waren. Er wordt geschreven dat dit waarschijnlijk rooksignalen waren van de indianen om de vreemde boten aan te kondigen. Maar met het weer hier kan ik me ook zo maar voorstellen dat het vuur gebruikt werd om de kou een beetje op afstand te houden. Wie zal het zeggen…