In tegenstelling tot de Gambier zullen we in de Tuamotus weinig groenten en fruit vinden. De motu’s hebben vele kokosnoten, maar zijn lang niet zo vruchtbaar als de vulkanische eilanden van de Gambier. Al is het vinden van verse groenten nog niet zo makkelijk als je zult denken. Met het bevoorradingsschip worden elke drie tot vier weken aardappelen, uien, wortels, kool en knoflook aangevoerd. Boodschappen doen is niet goedkoop, want bijna alles wordt geïmporteerd en moet daarna nog naar de eilanden gebracht worden. We zijn dus kritisch op wat we kopen. Af en toe brengt het schip ook fruit als appels, sinaasappels en druiven. Maar deze gaan ons bestedingsbudget ver te boven. Daarnaast zijn lokale producten als citroenen juist amper te koop in de winkels. Deze groeien gewoon bij iedereen in de tuin.

Met het vooruitzicht dat we in de Tuamotus nog genoeg uit blik zullen eten proberen we hier in de Gambier op de eilanden verse aanvullingen op ons dieet te vinden. Een van onze eerste aankopen was een kokosnootrasp, waarmee je de kokos uit de noot kunt raspen. Door in een dunne doek het vocht eruit te knijpen, krijg je de meest verse en vette kokosmelk die je je voor kunt stellen. Met de vele kokosnoten hier een handig en handzaam apparaat. Daarnaast zijn er lokale producten als bananen, papaja’s, maniok, citroenen en pompelmoezen. Deze kopen of ruilen we vaak bij onze vrienden in Taravai. Maar op het hoofdeiland Mangareva zijn ook vele tuinen waar je deze kunt vinden.

Zo kort voor vertrek is er nog maar een klein stuk van Mangareva waar we nog niet geweest zijn. Op verkenning dus! Maar deze laatste wandeling staat ook vooral in het teken van het zoeken naar groente en fruit. Over de bergkam lopen we naar de andere kant van het eiland en vinden nog een eenzame pompoen in het verdere lege pompoenveld. Vele zeilers zijn ons al voor geweest op zoek naar deze gewilde groente onder de cruisers. Het blijft lang goed, je kunt het invriezen en in vele gerechten gebruiken.

Bij de lodge van de familie van Gabriëlle maken we een praatje met zijn vader. We hebben hem al een paar keer ontmoet op Taravai en krijgen een rondleiding door hun prachtige toeristen accommodatie aan het water. Op de vraag of we wat citroenen en pompelmoezen mogen kopen antwoordt hij met een luide lach. We mogen ze plukken, maar hij wil er niks voor hebben. Ze kunnen er zelf bijna niet tegen eten voordat ze verrotten, het is een geschenk!

Met onze rugtassen vol beginnen we weer aan onze klim over de bergkam. Halverwege zien we een prachtige moestuin, waar de witte truck van de groenteman geparkeerd staat. Hij verkoopt zijn groenten af en toe aan de kleine winkeltjes in het dorp. We kijken elkaar aan, zullen we het proberen? We lopen de tuin in en roepen in verschillende richtingen Bonjour! Van achter een paar struiken komt een man tevoorschijn. We maken in ons beste Frans een praatje en krijgen een uitleg over wat ie allemaal in de tuin heeft staan. Ik vraag hem naar zijn komkommers. Deze zijn echt een ware traktatie en we willen er graag een paar kopen. Helaas hebben de komkommers de storm van een paar dagen eerder niet overleefd. Maar hij verkoopt ons graag Paksoi en Gember, waar we heel erg blij mee zijn.
Bepakt en bezakt keren we terug naar de boot. We zijn klaar voor een laatste bezoek aan Taravai, waar we zullen wachten op een goed weervenster voor vertrek. Inmiddels is de Paksoi al lang op, maar het weer ons nog niet gunstig gezind. Er staat voldoende wind, maar precies uit de richting waar we naar toe willen. Dus oefenen we nog even in het hebben van geduld. Maar ons vertrek lijkt er nu toch echt aan te komen. Aanstaand weekend, op voor ons de kortste dag van het jaar en met nieuwe maan, lijkt het weer een paar dagen goed genoeg om de oversteek naar Hao te kunnen maken. Lange nachten en weinig licht, winter zeilen in de Stille Zuidzee. Maar we gaan ervoor, want het kan zo maar weer even duren, voordat er een nieuw gaatje is om de oversteek te maken. We hopen dan ook dat we 21 juni kunnen vertrekken.

Hao ligt zo’n 450 mijl naar het noord-westen. Onderweg zullen we verschillende eilanden passeren die voor ons als zeilboot niet toegankelijk zijn, of waar we simpelweg niet naar toe mogen. Mururoa is waarschijnlijk het bekendste verboden eiland waar we langskomen. Hier hebben de Fransen vele kernproeven uitgevoerd. Proeven waarbij amper tot geen rekening is gehouden met de lokale bevolking, het leven in de oceaan en de omliggende gebieden. Mururoa ligt relatief heel dichtbij Gambier en sinds deze nucleaire testen hebben de Polynesiërs hier onder meer last van keel- en borstkanker, zo hebben wij begrepen.

Natuurlijk wist ik als kind van de proeven die hier uitgevoerd zijn. Maar ik herinner me vooral ons stil en heel klein verzet door elk jaar met een grote anti-kernbom sticker op ons vakantiekarretje naar Frankrijk te rijden. En de protesten waar we met onze ouders in meeliepen. Maar ik leer pas over het het veel daadkrachtiger en gevaarlijker verzet dat men hier heeft gepleegd door het lezen van David Mc Taggart’s, Greenpeace, Reis naar de bom.

Het boek staat al jaren in de boekenkast, maar wordt actueel wanneer we hier in de Gambier aankomen. Een paar maanden geleden heb ik het boek gelezen. Een eye opener en vooral een schokkend verhaal over de confrontatie tussen het Franse leger en de dappere zeilers die een statement wilden maken en kern-proeven wilden verhinderen. Over de gevaarlijke reis die ze maakten van Nieuw Zeeland naar Mururoa en het ontstaan van Greenpeace. Maar ook over de politieke spelletjes die er gespeeld zijn en belangen die voor overheden zwaarder wegen dan grondrechten van burgers. En nu varen we volgende week opeens dichter langs Mururoa dan we ooit zullen komen. Zonder stil verzet, want de proeven zijn gelukkig al jaren geleden stopgezet. Maar wel met vraagtekens. Want hoe schadelijk is dit gebied eigenlijk nog steeds?