Positie: 02 19,45N 080 00,40W
Vier dagen aan de wind varen op een hobbelige en onrustige zee. Kruizen om de baai uit te komen, zodat we vele mijlen meer maken. En dan op zondagmorgen opeens de motor aan omdat de wind is weg gevallen en we heen en weer gezet worden op de golven. Inmiddels varen we weer op zeil en nog steeds aan de wind, maar wel op een relaxtere zee. De boot glijdt mooi door het water en bonkt niet meer zo in de golven. We gaan lekker!
En dat is heerlijk. Niet alleen omdat ik Jaap vanmorgen in het rustige weer even de mast in kon hijzen om de windmeter te repareren. Maar vooral ook omdat mijn inslingeren op dag vijf van onze tocht eindelijk een feit is. Gelukkig voor mij, maar vooral ook voor Jaap. Want hij was de afgelopen dagen Kapitein, Navigator, Stuurman, Kok en maatje tegelijk. En dat terwijl ik veel sliep, at en mijn wachtjes draaide. Vanaf nu een wat meer eerlijke verdeling van de taken. Al blijft Jaap nauurlijk de kapitein aan boord.
Als je zo onderweg bent kom je er ook achter wat je vergeten bent mee te nemen. Je vergeet natuurlijk altijd wel wat, maar wij zijn vergeten appels mee te nemen. En dat is echt balen. Niet alleen zijn appels lang houdbaar en niet te krijgen zo midden op zee, maar nu ook geen appeltaart, geen rode kool met appeltjes en geen appelmoes. Gelukkig hebben we wel een immense voorraad, van ongeveer 60 tot 80, sinaasappelen meegenomen. Dus gaan we maar eens broeden op leuke recepten met sinaasappel. Vandaag in ieder geval begonnen met een sinaasappelcake en elke dag een vers glaasje geperst sap. Ach zo slecht is het leven niet aan boord.
Gisteren hebben we met veel verbazing naar het schouwspel van een soort van meeuwen gekeken. Met zijn drietjes probeerden ze op het puntje van de hoofdmast te landen. Een wonderlijke plek om te landen voor een vogel. Vooral vanwege de twee antennes op de mast. Deze zagen ze vast niet zo goed, want ze kwamen heel mooi aanzwieren voor een perfecte landing en dan moesten ze opeens weer wijken omdat ze de antennes tegen kwamen. Ze hebben wel een uur hun best gedaan en eentje is het gelukt daadwerkelijk te landen. Zijn plaats ingenomen probeerde deze zijn stek met man en macht te verdedigen ten opzichte van de andere twee, wat gepaard ging met veel gekakel en gefladder boven ons.
Maar uiteindelijk besloot ook deze vogel dat de mast niet zo confortabel was en bracht hij de nacht door op de preekstoel. De hele nacht terwijl wij heen en weer hobbelden heeft ie daar gezeten. De veren wassen, slapen, observeren en het zeil in de gaten houden wat af en toe redelijk dicht bij hem in de buurt komt. Maar het is een koele kikker. Als wij overstag gaan wisselt ie gewoon de bakboordszijde in voor stuurboord en als de preekstoel in een golf klapt ontwijkt ie het water door een paar pasjes naar links of naar rechts. Ondanks dat het hele preekstoel nu onder de vogepoep zit was het stiekem toch wel heel mooi om naar te kijken. Niet alleen om zijn capriolen, maar het is ook een prachtige vogel om te zien. Met bruine veren en een bijna paarse snavel die spits en streng uit zijn hoofd steekt. Klapperende lijnen vindt ie toch wat minder en als ik met het ochtendgloren de kleine fok wegrol slaat ie zijn vleugels uit en is vertrokken.
Vandaag met het rustigere weer ook tijd voor vissen. We hebben twee lijnen achter de boot hangen en hopen natuurlijk stiekem op een dikke Yellowfin Tuna of een Dorade. Dat zou een heerlijk avondmaal zijn en een welkome aanvulling voor in de vriezer. Terwijl ik binnen zit roept Jaap ‘Kom eens kijken we hebben wat gevangen, maar het hangt wel een heel eind achter de boot!’ Raar zo lang zijn onze lijnen toch niet? Maar het komt af en toe boven en volgt de lijn van de boot perfect. Jaap buigt zich over het achtersteven en vist met de pikhaak een derde lijn omhoog. Sjips…. we hebben een vislijn achter ons aan hangen die niet van ons is. We gaan bijliggen en halen zo’n 100 meter lijn binnen. Ai hoe lang zal dat al achter de boot hangen? We hopen niet al te lang, maar hebben geen idee. De laatste vissers zijn we drie dagen geleden tegen gekomen, maar misschien was het ook een los geslagen lijn die we opgepikt hebben.
Het grootste gedeelte van de lijn kunnen we binnenhalen, maar een klein stukje lijkt achter een anode onder de boot vast te zitten. Het lukt niet dit los te krijgen en we snijden uiteindelijk dit stuk lijn door. In de hoop dat de lijn ergens deze reis weer loslaat en geen schade maakt aan het roer o.i.d. Niet heel milieuvriendelijk, maar voor ons gevoel hebben we ook niet echt keus. In het kader van plastic hergebruik hebben we nu wel vier mooie lijnen met dikke vishaken en voldoende waslijn om de rest van ons leven de was op te hangen. En op de verse vis….daar moeten we nog even op wachten.