Het hele vroege opstaan blijkt het waard te zijn. De boot snijdt met een mooi gangetje door het gladde water. Op de motor, dat dan helaas wel. Maar geen wind betekent dat we mijlen kunnen maken en halverwege de dag in Brazo Noroeste kunnen zijn. Na een paar dagen met zoveel tegenwind is dit een genot. Gedurende de ochtend trekt de wind wel langzaam weer wat aan, maar we gaan super en komen zelfs verder dan het geplande ankerbaai van Caleta Olla. Uiteindelijk ankeren we in Bahia Romanche, Caleta mediodia.

We hebben wat moeite om met de stroom en wind goed achteruit de smalle baai in te manoeuvreren, maar uiteindelijk liggen we als een huis. Hier gaan we voor het eerst wandelen en klauteren we vanaf het strand omhoog. Voor de familie even wennen, zo zonder wandelpaden. Maar wanneer ze een beetje in de gaten krijgen welke mossen stevig zijn en welke je in wegzakt gaat het prima. Het mooie van hier wandelen is dat het eigenlijk altijd wordt beloond met een prachtig uitzicht.

Maar we krijgen over het algemeen ook een betere indruk van het weer. In bahia Romanche zien we hoe valwinden naar beneden komen en de windvlagen af en toe voorbij razen over het water. Het is eigenlijk een prachtig gezicht. Zo’n bovenlaag van het water welke opgepakt wordt door de wind en waardoor je aan de rimpels, de soms witte wazen, maar ook de richting heel mooi kunt zien hoe de wind waait.

En zo gaat het eigenlijk de verdere twee weken. Bij mooi weer schuiven we een stukje op en bij slecht weer blijven we liggen. Ondertussen van de ene mooie plek naar de andere varend. Het befaamde gletsjerrondje rond Isla Gordon is indrukwekkend en ontzettend mooi.

Gletsjers en gletsjerijs cocktails

Seno Pia hebben we uitgekozen voor de gletsjers. De baai bestaat uit twee armen en door de westerlijke arm varen we langzaam tussen het ijs door naar het einde van de baai. Achterin doemt de immense gletsjer op. Langzaam wordt ie steeds een stukje groter en steeds een stukje imposanter. Ons bezoek kijkt hun ogen uit. De gletsjer kraakt en piept, de wind komt af en toe met een dikke twintig knopen van de gletsjer afgerold en de wolken jagen voorbij. Het is eigenlijk geen weer om hier te zijn, maar ook in deze omstandigheden is het een prachtig beeld.

Maar het aller bijzonderst is toch wel de energie en emotie waarmee mijn moeder reageert als ze ziet dat er een groot stuk van de gletsjer afbreekt en naar beneden stort. Ik herken haar enthousiasme en haar kreten. Zo voelde ik mij ook toen ik voor het eerst de grootsheid van de natuur in Patagonië ervoer. Wat ben ik blij dat ik haar heb gevraagd te komen. En wat ben ik trots op haar dat ze het ook gewoon heeft gedaan. Dat ze haar broer heeft meegevraagd en dat we zo’n mooie tijd met elkaar hebben gehad. Hoe raar het ook is dat mijn vader er niet meer bij kan zijn. Ik ben heel blij dat ik dit met haar heb kunnen delen.

Op een klein puntje fok varen we in de richting van de andere gletsjerarm. Chris achter het roer, terwijl hij van Jaap stuuraanwijzingen krijgt. “Een beetje meer bakboord, met de punt richting dat blok ijs. Nee, iets meer stuurboord…” Jaap staat ondertussen klaar in het gangboord met in zijn hand een lijn met een schuiflus aan het uiteinde (een lasso). Het doel van de mannen: het vangen van een stuk gletsjerijs voor onze borrel met gletsjerijs. We hebben ontzettend veel lol en uiteindelijk lukt het ook nog een redelijk stuk ijs aan boord te hengelen.

In de baai van de oosterlijke arm gaan we voor anker met uitzicht op de gletsjer. De baai is groot en niet zo protected als we gewend zijn. Maar voor één nachtje prima. We proosten op de eerste gletsjerdag, drinken een heerlijke cocktail met Calefate-gin en gletsjerijs en genieten van het uitzicht.

Het befaamde gletsjerrondje

Eigenlijk varen we een rond om Isla Gordon heen, waarbij we ankerplaatsen op het eiland afwisselen met ankerplekken bij de Corridilla Darwin en op Isla Hoste. We hebben een prachtige tijd met het verkennen van de omgeving, lekker eten en opgaan in de prachtige natuur.

Als één van de laatste ankerplekken gaan we naar Estero Coloane. Jaap en ik hebben prachtige herinneringen aan deze plek. En ook deze keer blijkt dat niet anders te zijn. We wandelen naar de gletsjer en maken een wandeling richting Brazo Sudoeste. Hier in en uit de dinghy komen is nog wel een dingetje en dus hebben we een lange lijn meegenomen. Deze eenmaal goed bevestigd kunnen kan ie gebruikt worden om tegen de steile helling omhoog te klauteren. Als we weer terugkomen denk ik nog even dat mijn moeder met lijn en al de koude plomp in gaat. Ze maakt een misstap en hangt van het ene op het andere moment aan de lijn te bungelen. Ondertussen heeft ze bijna de slappe lach en ik zie haar al gaan. Maar ze houdt zich stevig vast en klautert uiteindelijk warm en droog weer in de dinghy.

Het waren al met al mooie ervaringen deze trip. De grootsheid van de natuur in dit gebied en de nietigheid van ons als mensen is weer heel erg duidelijk geworden. De natuur is prachtig. En ondertussen ben je volkomen afhankelijk van haar. Je vaart hier wanneer het weer het toelaat en je blijft vooral veilig liggen wanneer de natuur dit aangeeft. Tijdens deze trip betekende dit dat we vaak heel vroeg in de morgen ons verplaatsten, voordat de wind toenam en daarna nog konden genieten van de lange dag die voor ons lag. Ik ben heel blij dat we het volledige rondje hebben kunnen varen en de familie mee hebben kunnen nemen op deze trip.