Weer eens zeezeilen

“Ben je er klaar voor?” vraagt Jaap. Zeker denk ik, terwijl ik  naar de punt loop om het anker op te halen. Om een paar minuten later onverrichter zaken weer in de kuip te staan. Wanneer ik Jaap vragend aan kijk zegt ie: “Ik vrees dat de startaccu’s het hebben begeven. De motor start niet.” Allemachtig, zijn we vijf maanden in de Gambier en op de dag dat we helemaal klaar staan om te vertrekken richting de Tuamotus start de motor niet meer. Wat een timing.

Gelukkig kunnen we met de generator genoeg energie de accu’s inpompen om de motor te starten. En zo gaat het anker alsnog op, hijsen we het grootzeil en varen bij Taravai het rif over. Terwijl we de neus van onze Eastern Stream richting de pas sturen kunnen we de fok bijzetten en kan de motor weer uit. De komende dagen heeft Jaap de tijd om uit te zoeken wat er precies aan de hand is en kan hij hopelijk het euvel verhelpen.

Tussen de eilanden staat al de nodige wind en dat is buiten niet anders. Gedurende de tocht van vier dagen naar Hao doet de wind eigenlijk nooit wat er in de voorspelling staat. Het waait continu tussen de 20 en 25 knoop en de zee is onrustig door de nodige squals die voorbij trekken. Dit is wat anders dan het 14 knopen backstag windje waar we op hadden gerekend. Het is weer even wennen om op open water te zijn, maar tegelijkertijd is het heerlijk om eindelijk weer onderweg te zijn.

Ik sta inmiddels met de vishaak in het gangboord wanneer ik de vis voor de eerste keer voorbij zie komen. Het is een giga vis! Even denk ik dat het een yellow fin tuna is, maar dan zie ik de platte kop. Mahi Mahi, oftewel Dorade. Hij ziet er betoverend uit, geel met blauwe stippen en prachtig glanzend. Het is bijna sneu dat we hem aan boord moeten trekken. Maar het is of de vis of we zijn het visgerei kwijt.

Ik wacht op het juiste moment en heb eigenlijk geluk dat de Dorade al aardig vermoeid is. Wanneer hij een goede positie heeft voor de haak en de boot net mooi omhoog komt (ik heb geen zin om per ongeluk overboord te gaan met vis en vishaak) prik ik hem aan de haak, waarna we hem binnenboord tillen.

22,5 Kilo en een meter zestig lang. Ik heb nog nooit zo’n grote Dorade gezien. Voordeel is wel dat er zoveel vlees aan zit dat we, zo net voordat de nacht valt, hem snel kunnen fileren en het niet erg is wanneer er een klein stukje vlees aan de vis blijft zitten. Waarna we de zeilen weer kunnen zetten en de boot weer wat stabieler wordt. De vriezer zit tot de nok toe vol met vis en voor de komende dagen liggen nog de nodige stukken in de koelkast. Jaap is ontzettend blij met zijn vangst, maar stopt tegelijkertijd een beetje mokkend zijn visspullen weer in de kast. Vissen was van korte duur. Pas wanneer er weer ruimte in de vriezer is mag het visgerei weer naar buiten. En hij weet net als ik dat dat nog even gaat duren.

Hao

De pas van Hao is breed en lijkt redelijk recht toe, recht aan. Toch willen we het moment van passeren goed plannen. Want met de dagenlange wind en golven uit het zuiden komt er veel water de atol van Hao in, wat er aan de andere kant door die ene pas weer uit moet. Zonsopgang lijkt het moment om naar binnen te varen.

Rond middernacht maak ik Jaap wakker, we gaan te snel en komen zo te vroeg bij de pas. Hij haalt de vaart eruit en op alleen een gereefde fok hobbelen we langzaam de goede kant op. De wind helpt daarbij een beetje door af te nemen tot 14 knoop, waardoor we eigenlijk precies rond vijven ten hoogte van de pas zijn. Het lijkt rustig, maar wanneer we dichterbij komen zien we de golven en stromingen. Er komt nog steeds veel water naar buiten gestroomd, terwijl het volgens onze berekeningen nu slack zou moeten zijn. Met redelijk wat power op de motor lopen we langzaam naar binnen, terwijl het lijkt alsof we in een soort van wasmachine zitten. Overal om ons heen draait en keert het water. We gaan af en toe maar anderhalf tot 2 knoop vooruit en hebben zeker rond de zes knoop stroom tegen

Maar dan is het water vlak en zijn we in de lagoon van Hao. We zetten zeil en zeilen met prachtig ochtendlicht richting Otepa. Ondertussen nog discussiërend of we nu voor anker gaan of in het bassin gaan liggen. Over een paar dagen komt er een Maramu en gaat het opnieuw stevig waaien uit het zuid-oosten. Aan de kaai liggen en lekker kunnen doen waar we zin in hebben spreekt ons stiekem toch meer aan dan achter ons anker liggen. En omdat we van andere boten niets gehoord hebben van overlast van ratten kiezen we voor het bassin. De fenders worden weer eens opgehangen en de lijnen liggen klaar. We vinden een plekje aan het laatste stukje van de westelijke kade en leggen aan. En dan zijn we er opeens, nog voor het ontbijt. Een nieuwe omgeving.  Hoe anders is het hier dan in de Gambier. Geen heuvels, maar een lang gerekte smalle motu, met aan de ene kant de lagoon en aan de andere kant de zee. Veel palmbomen en zilt zand. Voormalig militair gebied en dat is nog duidelijk te zien. Goede wegen, militaire gebouwen en natuurlijk het vliegveld. Hao was het administratieve centrum van de kernproeven. Pas in 2002 of 2003 zijn de militairen hier vertrokken.

Accu’s en ratten

Ondanks de verschillende verhalen dat het naastgelegen Amanu een veel betere, mooiere en leukere atol zou zijn, is onze eerste indruk van Hao positief. Het is een redelijk grote atol (25 mijl lang) en we kunnen het eiland met de fiets verkennen. We vinden in een van de winkels zelfs auto accu’s. Dat hadden we niet verwacht.

Jaap test verschillende opties voor onze accu’s. Maar het blijkt al snel dat beide startaccu’s te slecht zijn en vervangen moeten worden. Wat een geluk dat ze hier überhaupt accu’s hebben en dan ook nog een paar iets zwaardere. Het is zeker niet optimaal, want de huidige accu’s zijn nog steeds een stuk groter. Maar accu’s uit Tahiti laten komen willen we eigenlijk ook niet. Dus kopen we ruim 350 euro twee nieuwe accu’s. Tja, reizen door afgelegen gebieden is af en toe niet goedkoop, maar zonder motor kunnen we ook niet zoveel. De accu’s worden aangesloten en er verschijnt een brede lach op Jaap zijn gezicht wanneer de motor weer als vanouds start, als een zonnetje.

Iets minder zonnig is onze nieuwe huisgenoot. Elke avond, maar ook als we overdag op pad gaan, sluiten we alles hermetisch af. We hebben gehoord over problemen met ratten in het bassin van Hao in de voorgaande jaren. En als je iets niet aan boord wilt, is het een rat. Denkend dat we erg goed bezig zijn vergeten we een avond de bananen die buiten liggen. Lekker geel verspreiden ze een heerlijk eetbaar luchtje. Als ik ’s morgens op sta en in de kuip kom zie ik kleine keuteltjes. Hè, nee toch. We kijken goed rond en zien dan opeens dat we de ramen in de kuip nooit afgesloten hebben. Vergeten. Waarbij het raampje naar de hondenkooi natuurlijk de poort naar het ratten whahalla is. Vol met pasta, meel en andere lekkernijen.

We hopen nog het beste en sluiten die avond alles goed af. Maar dat rat heeft zijn weg naar binnen al gevonden zien we de volgende dag. Hij vreet zich door het plastic van het meel en blijkt vooral erg gek op bananen. In een paar uur ruimen we al ons eten veilig weg. De duikspullen gaan van hun plek en alle pasta, rijst en meel gaat de hermetisch afgesloten bak in. Net zoals de melk, aardappelen, uien en pompoen de prullenbak in gaan. Nou ja, de prullenbak eruit en dan hebben we ook daar een goed afgesloten ruimte waar de rat niet bij kan. Daarna op weg naar onze volgende investering op Hao, rattengif. We zijn niet de enigen die hier last van hebben merken we wanneer we in de winkel komen. Rattengif is hier in grote getale aanwezig. Naast het gif nemen we ook een ouderwetse rattenval mee. Dat zou namelijk de beste oplossing zijn. Direct dood en we hoeven niet ook zoek naar de dode rat. Hij kan gelijk over boord.

We verspreiden de zakjes gif door de boot en plaatsen een lekker stukje banaan op de rattenval. Nu maar afwachten. Ik heb inmiddels de gebruiksaanwijzing van het gif vertaald en daar word ik niet echt blij van. Het kan wel tot twee week duren voordat de rat het gif gaat eten of dat het gaat werken. Dat duurt me te lang. Gelukkig houdt de rat ook meer van banaan dan van het gif en ligt ie de volgende ochtend met een gebroken nek in de val. Sorry rat, maar je was niet de huisgenoot die we wilden. Nu maar hopen dat ie zijn vriendjes niet al had uitgenodigd. Maar nu is alles tot aan de ankerkluis werkelijk dicht en zijn we voorbereid.