Het fjord, Seno Ultima Esperanza, loopt vanaf Puerto Natales naar de gletsjers van Balmaceda en Serrano. Het fjord heeft deze naam in 1557 gekregen van de Spaanse ontdekkingsreiziger Juan Ladrillo. Hij hoopte dat dit kanaal hem naar de Estrecho de Magallanes zou leiden. Het was zijn ‘ultima esperanza’ oftewel zijn ‘last hope’. Maar in plaats daarvan bleek het een doodlopend kanaal, eindigend bij rotsen en ijs.
De streek heeft wat met deze naam. We verblijven al bijna vier weken in de omgeving van Puerto Natales. Dat in de provincie Ultima Esperanza ligt. In de stad verschillende logementen met de naam Ultima Esperanza of The Last Hope. Het mooiste etablissement dat wij hebben kunnen vinden met deze naam is de destilleerderij Last Hope
In deze destilleerderij wordt zowel Whisky als Gin gemaakt. En dat laatste met Galafatte bessen uit de omgeving. Gerund door een jong Australisch koppel, die zich tijdens hun reis afvroegen waarom nog niemand ooit op het idee was gekomen om in deze plek een tent te beginnen waar je goede whisky kon kopen. En met dat idee zijn ze aan de slag gegaan. Met succes. De keren dat wij er kwamen hebben we niet alleen gezien hoe de Gin werd gemaakt, maar hebben we ook een heerlijke cocktailavond gehad. Het café werd daarnaast ook druk bezocht door Chilenen uit Puerto Natales zelf. Wat een mooie mix geeft van toeristen en de lokale bevolking. Mocht je hier ooit eens in de buurt zijn is het zeker een bezoek waard.
Maar we hebben natuurlijk meer gedaan dan alleen het drinken van Gin-Tonics de afgelopen vier weken.
Om te schuilen voor slecht weer zijn we zelf ook het fjord Ultima Esperanza ingevaren. Op zoek naar een plek waar we goed konden liggen met harde wind. De eerste dag lagen we bij Puerto Toro. Hier konden we niet beschut genoeg liggen voor de wind die was voorspeld. De baai was te groot en te ondiep om dicht onder de kant te kunnen komen.
Wel hebben we een mooie wandeling gemaakt naar de gletsjer Serrano en het gletsjermeer dat ervoor ligt. Maar na een kopje koffie te hebben gedronken met de parkwachters van de Conaf zijn we toch maar vertrokken naar de andere kant van het kanaal. Wat een heel goede beslissing bleek. In deze baai kunnen kruipen we tot 4 à 5 meter onder de kant. En liggen we naast ons anker met acht lijnen vast aan bomen.
Het waait de dagen erna stevig. Buiten de baai scheert de wind zo hard over het water dat het lijkt alsof er een soort van waterwolken over het water gedreven worden. Het water stuift alle kanten op. In de baai komt de wind ook van alle kanten, maar dan door valwinden die van boven naar beneden komen gezet. Maar we liggen stevig vast vermaken ons door lekker binnen te relaxen, te haken aan mijn eerste mutsbestelling en te wandelen door de omgeving. We gaan op zoek naar de waterval waar we vanaf de boot op uit kijken en klauteren de berg omhoog voor een mooi uitzicht over de baai en de gletsjer. En waar we vooral ook echt kunnen voelen hoe hard het werkelijk waait. Zo boven op de berg, waar de wind vrij spel heeft , zijn we heel blij dat we verhuisd zijn van ankerplek.
De dagen dat het weer wel goed genoeg is om in de baai bij Puerto Natales te liggen verkennen we de stad, helpen we Keri en Greg hun boot uit het water te halen en genieten we stiekem ook van de geneugten die hun huis te bieden heeft. Eindelijk eens onder de douche staan, zonder dat je weet dat over drie minuten het water koud is. Maar ook heerlijk slapen in een echt bed en genieten van de gezelligheid. Ze nemen ons mee naar Punta Arenas en met een afgeladen auto reizen we terug. Voor ons vol met boodschappen en voor hun veel klusspullen om hun boot weer klaar te maken voor het volgende seizoen.
En onderweg? Onderweg kijken we onze ogen uit. Veel dieren lopen er rond en autorijden is hier met dat overstekende wild af en toe wel even uitkijken. We worden we verrast met Guanaco’s en de Nandoe. Van de Guanaco wisten we dat hij hier in deze omgeving zat. Maar dat ze in Chili ook struisvogels hebben? Dat was voor ons een grote verassing. Een Zuid Amerikaanse struisvogel, dat dan weer wel. Maar deze dieren verwacht je toch vooral in Australië.
“Kijk naar een soort groot schaap, pas als ie zijn kop optilt kun je zien dat het een vogel is,” zegt Keri als we op zoek zijn naar de Nandoe. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik naar op zoek ben. Maar als we er eenmaal één gespot hebben zie ik ze meer. “Kijk daar en daar nog een paar.” Ze lijken opeens overal te zitten en we zijn net een stel kleine kinderen achter in de auto. Vroeger telden mijn zusje en ik paasvuren vanaf de achterbank. Nu spot in struisvogels.
En de laatste dagen? De laastste dagen liggen we heerlijk in Puerto Consuelo. Bij de Estancia van de familie Ebenhardt. Hermann Ebenhardt heeft deze plek ontdekt en het nageslacht leeft er nog altijd. We liggen hier mooi, omringt door bergen en heuvels kunnen we de ingang van het kanaal niet eens meer zien. Het is een ondiepe baai met een goede holding. Hier liggen we lekker achter ons anker terwijl het sneeuwt, we windstoten hebben van rond de veertig knoop. Doordat we zo dicht bij Puerto Natales liggen hebben we hier gewoon internet. Erg handig ook omdat ik naast mijn mutsenproject de opdracht heb gekregen een website te updaten. En zijn ze zo tevreden dat ik aan het eind van het jaar een nieuwe website voor ze mag bouwen. Zo is de Last Hope voor ons een plek met veel nieuwe ontwikkelingen.
Op één van de laatste dagen dat we hier zijn halen we de fietsen nog van stal en gaan we op zoek naar de grotten van Milodón. Een mooi rondje fietsen en op onze vouwfietsen hebben we altijd weer veel bekijks. Het moet er ook wel grappig uitzien van die, voor hier, lange mensen op super kleine fietsjes. De grotten zijn bijzonder en geven een mooi beeld van de geschiedenis. Bij de grotten wandelen we heerlijk in het zonnetje, maar het is hier af en toe net Nederland. Dus naar huis fietsen doen we in de stromende regen. En natuurlijk over een weg die iets anders is als we ons hadden voorgesteld. Dus wandelen we regelmatig met de fietsen aan de hand over oude wegen die tegenwoordig alleen nog door het vee wordt gebruikt. Maar het is een leuke dag en een mooie afsluiter van de periode in Puerto Natales.
Fijn dat Google mij kan laten weten wat een Guanaco is, het is een wilde Lama en de Nandoe legt hele grote eieren en als je die al zou willen eten moet je ze minstens 40 minuten koken om de salmonella en een tyfus soort te vernietigen, laat maar ik zou ze niet eten.
Alweer iets geleerd, door Minke haar prachtige levendige manier van schrijven wil ik ook echt weten wat ze heeft gezien en Google heeft de antwoorden een pracht combinatie.
Even een weetje Jaap en Minke, het was hier bloedje mooi terras weer 27gr. met een hemelsblauwe lucht en….in het zuidwesten tot noordwest van Nederland kwam de regen met bakken uit de lucht.
Veel haakplezier met alle opdrachten!