Tweestrijd

By Minke

15 juni 2017

Zeg het maar zegt Jaap. Ik heb een ticket gevonden en voor 500 euro kun je een week naar Nederland. Je vertrekt alleen wel morgen. En zo sta ik de volgende dag rond het middaguur op Hato, het vliegveld van Curaçao. Met alleen een kleine rugzak als handbagage en een lange lijst van spullen die ik vanuit Nederland mee terug moet nemen. Een beetje plompverloren, zo voelt het. En opeens in mijn eentje, terwijl we al zo’n lange tijd met zijn tweetjes op reis zijn. Raar! Tien maanden hebben we erover gedaan om van Nederland naar Curaçao te komen en zo sta ik binnen tien uur weer op Nederlandse bodem, scan ik mijn OV-chipkaart en stap op de trein naar Groningen. Alsof het nooit anders is geweest. Maar anders is het wel. Ik ben veranderd en heb een heel ander leven tegenwoordig dan een jaar geleden. En ik realiseer me dat ik heel goed op moet passen dat ik niet gelijk in het Nederlandse tempo mee ga, maar een beetje de Caribische relaxheid probeer te behouden. Wat best lastig is, want oude patronen slijten niet zo heel gemakkelijk. De reden voor deze onderneming, het veel te vroege overlijden van de partner van een goede vriendin, is treurig en emotioneel. Maar ook hartverwarmend als ik zie hoe mijn vrienden er voor haar zijn en klaarstaan. Voor mij is de tijd te kort om hier helemaal in te stappen, maar het is goed er gewoon te zijn. En ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt naar Nederland te komen. Daarnaast is het natuurlijk heerlijk iedereen weer even te kunnen zien, vast te houden en te ervaren dat het bijna is alsof je niet weg bent geweest. Zo maak ik kennis met nieuwe partners, tekent mijn zusje het koopcontract van haar eerste huis, haal ik mijn nichtje Kato op van de opvang en verwen ik haar met ijsjes en de speeltuin. Maar krijg ik ’s avonds ook appjes om nog even wat te gaan drinken en heb ik het druk met het verzamelen van alle spullen die ik weer mee terug moet nemen. Het is een intensieve, emotionele, maar vooral ook een warme week thuis. Een week lijkt opeens heel kort en zo sta ik veel te snel weer op het vliegveld, maar nu in Amsterdam. Weer met een vreemd en verwarrend gevoel. Heb ik me vorig jaar maanden voor kunnen bereiden op het vertrek en het afscheid, nu word ik na een kleine week al weer losgerukt uit het bestaan dat ik zo goed ken. Maar ik heb ook weer zin om naar huis te gaan. Al weet ik nu ook weer even wat en wie ik allemaal mis.
Bij aankomst op Hato staat Jaap samen met onze buuf, Carin, klaar op het vliegveld om mij op te halen. Wat heerlijk dat ik zo in haar auto kan stappen en ze ons weer terugrijdt naar de boot. Het is even schakelen, maar de jetlag die ik in Nederland had is in ieder geval gelijk voorbij. Jaap heeft de afgelopen week lekker gerommeld op de boot en heeft het achterluik uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet. Alles opnieuw in de kit, zodat het luik weer goed waterdicht is. Verder is ie heel blij met de tablet die ik voor hem heb meegenomen uit Nederland. We klaren de volgende dag alweer uit in Willemstad. Colombia wacht op ons en we krijgen daar bezoek. Door mijn uitstapje naar Nederland hebben we nu opeens een beetje haast om daar op tijd aan te komen. We passen het oorspronkelijke plan dan ook aan en slaan Santa Martha en de vijf baaien die daarvoor liggen over. In één ruk naar Cartagena.
Maar niet voordat we bij de floatingmarket heerlijk vers fruit en groenten hebben ingeslagen. In Bonaire kwamen de Venezolaanse boten niet meer om hun waar te verkopen. Maar hier in Willemstad is de markt nog booming. Er liggen meerdere boten en er is veel keuze uit verse producten, waar we elke dag een heerlijk smoothie van in elkaar draaien. Zelfs voor ons niet fruiteters een heerlijke traktatie. We vertrekken met een heerlijk windje uit het Spaansewater, maar dat verandert al snel als we het eiland achter ons laten. Stevige wind en dikke golven. Flip doet het echter prima en stuurt ons op een voordewindse koers in de richting van Colombia. Helaas gaat het toch een beetje mis en maken we een flinke schuiver op een golf. Het gevolg, een afgebroken peddel van de windvaan. Die kunnen we niet meer gebruiken. Niet alleen is het weer te slecht om de peddel te vervangen, we hebben ook nog geen nieuwe peddel gemaakt. Jammer, maar helaas. Ik zie het al voor me de komende dagen uurtje op, uurtje af om de boot te besturen. Daar wordt de trip toch een stukje anders van. Maar Jaap zet de elektronische stuurautomaat erop. Iets wat we eigenlijk nooit doen als we zeilen, omdat dit tot rare situaties kan leiden als de wind plotseling van richting veranderd. Maar met de zeilen flink gereefd gaat het best. Eén keer wordt de angst, die we allebei wel hebben voor deze manier van zeilen, waarheid en staan de zeilen van het ene op het andere moment bak. Maar door het rif in het zeil kunnen we dit snel corrigeren en leidt het niet tot schade. Al kraakte en piepte alles wel aardig en ben ik nu al blij dat Flip makkelijk gemaakt kan worden. Ik hou toch meer van een windstuurinrichting dan van een stuurinrichting op het elektronisch kompas.
Ik hoor het niet altijd, maar volgens Jaap maakt de automaat af en toe wel een verdacht raar geluid. Zo’n honderd mijl voor Cartagena is het dan ook gedaan met de stuurautomaat en hebben we in één trip twee automaten kapot. Dat is toch best een prestatie…. Nu zijn de opties echt wel op en wordt het zelf sturen. De wind is na een flinke bui echter ook 180 graden gedraaid en we motorsailen in de richting van Cartagena. Jaap heeft een constructie bedacht met een fietsband om een lier, met daaraan een lijn die aan het stuurwiel wordt bevestigd. Hierdoor blijft de boot na goed afstellen en tunen redelijk op koers en moet je af en toe bijsturen. Ik ben niet zo goed in deze manier van sturen en stuur mijn wachtjes eigenlijk vooral op de hand, terwijl ik in strijd ben met mijn lijf om niet in slaap te vallen. Om dat te voorkomen sta ik al sturend gymnastiekoefeningen te doen en te dansen. Misschien raar, maar het werkt. En als ik van wacht af ben? Dan droom ik. Ik droom over Nederland, de mensen die ik daar heb gezien en over Marco en Agatha. Ik heb waarschijnlijk toch nog heel wat te verwerken van mijn tripje. Als Jaap mij wakker maakt met de vraag of ik nog een blik op Manhattan wil werpen steek ik wazig mijn hoofd door het luik naar buiten en schrik me werkelijk te pletter. Overal langs de kust wolkenkrabbers en veel licht. Cartagena, een oude vestingstad, is tegenwoordig een stad van wereldformaat en straalt dat ook uit. Samen varen we het laatste stukje naar de baai midden in de stad en laten bij het krieken van de dag het anker vallen. Een nieuwe omgeving, een nieuwe stad en weer terug in Zuid Amerika. Ons geplande weekje relaxen zal de komende dagen ook onderbroken worden voor het herstellen van de schade. Maar de eerste indruk is imponerend, kleurrijk en na de Carieb ook weer heerlijk goedkoop!

4 Reacties

  1. Die tweesrtrijd kan ik me gied voorstellen. Ik weet niet hoe het mij zal vergaan in september..
    Succes met de windvaan . Die is idd onmisbaar ..

    • De electronische stuurautomaat is inmiddels weer gemaakt. Was los getrild. Gelukkig weinig schade. Geniet nog even van de Carieb!

  2. wow, mooi stuk, minkers…

    hee, t zit zeker niet in het vat om de komende zes weken eens wat halfwindse mijlen richting de rio dulce in guatemala te silen, wel?

    • Ha Pol,

      Guatemala. Mooi hoor. Wanneer zijn jullie daar? Wij hebben de komende zes weken visite uit NL. Eerst hier in Colombia en daarna in Panama. Jaap zegt: waarom komen ze niet naar Panama?