Als het anker ligt en wij met een drankje in de kuip zitten ruiken we de geur van het land. We zijn terug in de tropen en dat is duidelijk te ruiken door de zoete geuren van bloemen en fruit. Wanneer we vanuit de kuip naar het eiland staren zien we eigenlijk alleen maar een hoog, zwart blok voor ons. Het is vier uur in de morgen (Paaseiland tijd) en we liggen voor anker bij Pitcairn!

Aan land komen op Pitcairn is nog iets heel anders, dan ankeren in de baai. Het is heel erg afhankelijk van het weer en voor lang niet alle zeilschepen mogelijk. De ankerplekken zijn onbeschut en op zee, terwijl de deining over het algemeen recht de haven in loopt. Maar we hebben geluk en het is rustig weer. Dus op de vraag van Kevin of we aan land willen komen zeggen we volmondig ‘JA’. We spreken rond tienen af in de haven.

Halverwege de rit naar de wal begeeft onze dinghy motor het en roeien we uiteindelijk de haven binnen waar vandaag gelukkig niet al te veel brekers zijn. Brenda, de immigratie medewerkster, moet er wel om lachen als ze onze lijn aanneemt. De meeste zeilboten betalen de eilanders om opgepikt te worden vanaf hun schip en wij komen roeiend binnen. Tja, we moeten er zelf ook wel om lachen, maar vervloeken de motor deze dagen nog wel een aantal keren vanwege zijn kuren. Wat zelfs maakt dat de dinghy een avond aan de wal blijft en wij in geleende kayaks terug peddelen naar de boot.

Vanaf de haven gaan we achterop de quad van de politie-agent en worden we naar het centrale plein in het dorp gebracht. Daar worden we ingeklaard en krijgen we een van de meest bijzondere stempels in ons paspoort. Niet eens omdat de stempel zo bijzonder is, maar vooral omdat Pitcairn als plek zo bijzonder is, ver weg van alles en met een rijke geschiedenis. Dit is immers het eiland van de Mutineers of the Bounty.

Dagen dwalen we over het eiland en proberen we alles te bekijken. Uiteindelijk missen we vooral Miss T, de landschildpad, die onvindbaar blijkt op het eiland. En zelfs door de eilanders al langere tijd niet gezien is. Maar we genieten van de uitzichten vanaf de Ridge en het zwemmen in St. Pauls Pool. Een natural pool waar het water continu ververst wordt door golven die over de rotsen heenkomen. De pool is kraakhelder en je kunt er prachtig snorkelen.

Het eiland is stijl en vooral erg groen. Overal bomen met vers fruit erin. Papaya, Kokosnoten, Avocado, Passievrucht en vooral erg veel bananen. Pawl brengt ons een grote tros groene bananen en van andere mensen krijgen we tips hoe we ook al de groene bananen kunnen gebruiken in ons eten. Want het nadeel van een tros bananen is dat ze in een keer rijp zijn en dan ook echt gegeten moeten worden. De mensen hier zijn werkelijk aller vriendelijkst en doen hun best je een zo’n aangenaam mogelijk verblijf te geven op hun eiland. Ze hebben ons veel vertelt over hun eiland en hun leven, maar ze zijn ook geïnteresseerd in ons en ons leven. En dat is een mooie combinatie voor fijne contacten.

We hebben een prachtige tijd op het eiland en zijn vooral erg blij dat we zo lang hebben kunnen blijven. En we vielen met onze neus in de boter. Want na onze aankomst op 14 januari 2020 blijkt dat de H.M.S. Bounty 230 jaar geleden op 15 januari te zijn aangekomen. Jaarlijks op 23 januari vieren de eilanders Bounty-Day. De dag dat de muiters volgens de verhalen de Bounty helemaal leeg hadden gehaald en in de brand staken. Om te voorkomen dat het vanaf zee zichtbaar zou zijn dat het eiland bewoond was, maar ook om te voorkomen dat mensen het eiland zouden verlaten. Het zou dan ook twintig jaar duren voordat de men erachter kwam dat het eiland bewoond was.

Bounty-day wordt in stijl gevierd en wij mochten de hele dag mee. In de ochtend gaan we vissen met de Longboat, waarna de vis schoon wordt gemaakt en voor wordt bereidt voor het gemeenschappelijke diner van die avond. Ondertussen wordt het haven terrein voorbereidt en wordt er een mini Bounty gebouwd van karton en hout, terwijl mensen thuis salades en andere lekkernijen voorbereiden voor het eten. Een gigantisch lopend buffet is het resultaat, waarbij we worden verwend met alles tussen Sashimi, pizza, salades en zoete nagerechten. Wanneer de zon onder gaat wordt de Bounty in de brand gestoken, terwijl de bevolking prachtige liederen zingt. Ik vind het een emotioneel gedeelte van de dag, waarin de bevolking zijn roots herdenkt.
Na dit prachtige event is het tijd te vertrekken. De ankerplek waar we liggen is niet comfortabel genoeg voor de weersverandering die voor vroeg in de morgen voorspeld wordt. Dus wordt er uitgebreid afscheid genomen en zwaaien ze ons uit vanaf de pier, terwijl wij ons een weg over de golven banen met onze dinghy. Het waren tien super bijzondere dagen, die ons lang bij zullen blijven. Wat een gastvrije bevolking en wat een geschiedenis heeft die eiland dat echt midden in de grote plas ligt.

Pitcairn met haar bewoners en geschiedenis is eigenlijk niet in woorden uit te drukken, merk ik nu een dag later. Foto’s zeggen zoveel meer. Ik zal een fotoreportage maken van deze prachtige trip en deze online zetten wanneer we weer internet hebben. Wil je alvast een kleine impressie zien? Kijk dan op onze facebookpagina Sailing Eastern Stream. Daar hebben we een paar foto’s geplaatst van onze tijd op Pitcairn.