Als de zon onder is en het om ons heen donker wordt heb ik op sommige ankerplekken het gevoel in een silent disco beland te zijn. Mijn beeld van een silent disco is dat alle aspecten van een disco aanwezig zijn, maar dat je geen geluid hoort van muziek. Of het echt zo is weet ik niet en dat doet er eigenlijk ook niet toe. Om ons heen knipperen de lampjes van de vissersboten in verschillende kleuren en in een heel divers ritme. Soms zijn het de boten zelf en soms de staken die ze op hun boot hebben staan waar de lijnen aan bevestigd worden tijdens het vissen. Groen, wit, geel en rood, het hele kleurenpallet van discolampen is aanwezig. En dat terwijl ik in de kuip op de deining van de zee heen en weer wieg en de omgeving in me opneem. Liggen we niet tussen de vissers, dan zijn het soms de algen die de rol van knipperlicht overnemen en zie je om de boot allemaal witte lichtjes in het water. Dit zijn voor mij momenten van in stilte genieten.
Het was voor ons lastig Tobago los te laten, wat er toe leidde dat we alles blijven vergelijken met dit eiland. Niet eerlijk en het is ook niet zo goed voor je mening en gemoedstoestand. Dus na een paar dagen hebben we besloten hiermee te stoppen. Elk eiland heeft haar eigen charme, uiterlijk, inwoners en cultuur. En het is de kunst om hier elke keer weer met een open blik naar te kijken en in te stappen.
We hadden onder andere voor Carriacou gekozen omdat we gelezen hadden dat er met Pasen altijd gevliegerd wordt. Dus tweede paasdag zitten we klaar bij de weg om een busje aan te houden, maar deze blijken tijdens de holidays niet of nauwelijks te rijden. Liften dus maar en in eerste instantie naar de hoofdstad. Vanaf daar proberen we dan naar de andere kant van het eiland te komen. De tweede lift is raak. So, what are you going to do in Hillsborough? Well, we want to go to Dover and Winward with a bus.
We hebben geluk, zegt de vriendelijke man. Hij moet zijn vrouw even ophalen uit de kerk om haar terug te brengen naar huis en dat is in Winward. Daarna gaat hij weer terug naar de werf om verder te klussen aan zijn boot. We kunnen dus het hele ritje mee en dat is een mooi toertje. De man is trots op zijn omgeving en laat het graag aan ons zien. We eindigen bij zijn winkeltje aan de pier. Hij moet even wat spullen uit de winkel halen en als wij ondertussen de traditionele scheepswerf even bekijken kunnen we daarna weer met hem mee terug rijden. Het kan namelijk wel even duren voordat we weer een lift terug krijgen, zo zegt hij. Tja wat nu. We kijken even rond en trakteren de man op een drankje in zijn eigen winkel, waar de verhalen en oude boeken met foto’s op de toonbank komen om ons het een beeld te geven van de historische zeevaart op dit eiland. En dat vertelt met passie en trots. Met maar één vlieger in de lucht is het besluit snel genomen om weer in te stappen en mee terug te rijden richting Tyrellbay. Een bliksem bezoek, maar wel een leuk en gezellig bezoek.
Van Carriacou zeilen we vervolgens naar Petite Matinique en Petit St. Vincent. De eilanden zijn omgeven door rif en na aankomst gaan we snel snorkelen. Helaas, een tegenvaller. De bodem is leeg, geen koraal en ook bijna geen vissen. Vreemd. Hoe komt dit? Heeft de opwarming van de aarde al zo’n invloed? Of komt het door het vele vissen en vissen met dynamiet? Of misschien nog iets anders of een combinatie?
Ook als we de volgende dag op een andere plek gaan duiken is het niet echt anders. We zien wel wat meer vissen en koraal, maar je ziet ook vooral hoe beschadigd het allemaal is. Een paar dagen later vraagt een verkoper me in zijn kleine winkeltje om zijn zelf gemaakte sierraden te laten zien. Hij maakt armbanden en oorbellen van koraal. Ik vertel hem wat we hebben gezien en vraag hem hoe het komt. Het antwoord: tja niet op iedere plek of rif is het koraal hetzelfde of is er koraal. Ik vind het geen bevredigend antwoord, maar vrees dat ik het ermee moet doen. Het dode koraal waar hij zijn sieraden van maakt lijkt in ieder geval veel op het afgestorven koraal wat wij hebben gezien. En al zijn de armbanden mooi en maakt hij ze met de hand, ik heb er maar geen gekocht.
Vanaf Petit St. Vincent willen we naar Prickleybay in Grenada zeilen, zo’n 30 à 40 mijl. En daar zijn we inmiddels al een dag of vijf mee bezig. Oftewel, er is niets zo veranderlijk als een plan. De eerste dag zeilen we prachtig via een groep rotsen in de richting van Grenada en blijven we hangen bij Isle de Ronde. Volgens onze guide een prachtig plek, maar te veel swell om te ankeren. Dat willen we wel eens proberen, in ieder geval om even te zwemmen en wat te eten. We blijven uiteindelijk ook voor de nacht hier en de deining is dusdanig dat je er heerlijk op in slaap wiegt. Het mooie van deze plek is dat er echt maar een aantal bootjes zijn en dat het er ’s nachts gewoon donker is. De enige lichtjes die je ziet zijn de lichten van Noord Grenada in de verte.
De dag erna eindigt onze tocht in Halifax Harbour, Mangobay. Deze plek wordt met name afgeraden door de stank van de dump even verderop. Maar de wind staat in de goede richting en we hebben daar niet veel last van. Het strandje wordt alleen bezocht door een aantal locals en na een pittig klimmetje ben je zo op de hoofdweg, waar je makkelijk een busje kan pakken.
Met één van deze busjes gaan we zaterdagmorgen naar de markt. Je moet daarbij denken aan een Toyota Hiace met vier volwassenen per bankje. En vol busje vervoert 19 à 20 man. Nadat we terug komen van de markt van St. George is het wel even schrikken als onze dinghy op een heel andere plek ligt dan we hem hebben achter gelaten. Snel gaan we terug naar de boot, gelukkig is alles nog netjes afgesloten en is er niemand aan boord geweest. Waarschijnlijk een aantal kinderen die ermee gespeeld hebben. Maar omdat we hier helemaal alleen liggen brengt Jaap de volgende dag de dinghy toch weer even terug naar de boot, nadat hij mij en onze spullen heeft afgezet op het strand. Niet alleen lijkt het dan gewoon alsof we op de boot zijn, het geeft ons vooral een rustig gevoel en voorkomt een kapotte dinghy.
Verder genieten we van dit plekje. Geen prikkels en heerlijk rustig. Vanaf hier wandelen we ook naar de watervallen. Een kilometer of vijf de berg op naar de eerste waterval, Concord Falls en vervolgens nog een stukje verder om ook nog de andere twee watervallen te kunnen bekijken. Het water is gruwelijk koud, maar het is de eerste keer dat ik met mijn hoofd onder het neerkletterende water lig en vooral probeer te blijven. Een goed massage en super tof!
Het is een prachtige dag wandelen en ik geniet echt met volle teugen. Onderweg rapen we veel nootmuskaat. En ik had nog wel bijna verse gekocht op één van de marktjes in St. George. Hier zijn de Muskaatbomen soms wel 10 meter hoog en ze hangen echt vol vruchten. Waar je ook om je heen kijkt zijn bomen en planten die vruchten dragen. Bananen, cacao, mango’s en volgens mij zelfs avocado’s. Maar ook passionfruit, papaya, sinaasappelen en limoenen. Alles alleen nog niet rijp genoeg helaas. Het maakt wel dat de hele toch een soort kijk en geur sensatie is. Tussen de bomen zijn landjes gemaakt, waar mensen lenteui, kool, wortels en kruiden verbouwen.
De gidsen gaan met de toeristen voornamelijk naar de Au Coin falls. Wij willen ook de Fontainbleau Falls zien. Hier komt naar ons idee bijna niemand. Jammer, want het is er prachtig. Twee watervallen die naar beneden komen tussen een soort van varens en andere groene planten. We treffen de boer van wie het land is bij deze watervallen, Kenneth, en van hem krijgen we twee strengen vingerbananen mee om op de boot verder te laten rijpen. Dus gaan we na het bezoek aan de watervallen met extra bepakking weer terug naar beneden. Er zijn geloof ik niet veel mensen die de berg op- en afwandelen, wat maakt dat we onderweg veel leuke praatjes maken en tips krijgen voor het goed rijpen van onze bananen.
Terug bij de boot is de wind gedraaid en ruiken we nu wel de geur van de dump. Dus snel anker op en naar Grand Mall. Hier willen we onze gasfles vullen en misschien nog wat duiken. Daarna toch echt naar Prickleybay.
door jullie verhalen beleven we ook een beetje een wereldreis
ontzettend leuk om te lezen en ook dat jullie er zo van genieten
riet en rob