We genieten op Hao, maar zijn het al snel beu om elke avond de hele boot rat-proof af te sluiten. Wanneer het weer het ook maar even toelaat verlaten we de bassin en varen een dikke tien mijl naar het zuiden. Een prachtige zeiltocht, waarbij we al kruisend de baai door gaan. De zon schijnt en de lucht is prachtig blauw, waardoor ook het water al haar tinten laat zien. Door het heldere weer kunnen we de verschillende riffen goed zien liggen in het water. Bommies worden ze in de zeilers community ook wel genoemd. Het zijn eigenlijk plakkaten rif die, hier in Hao in ieder geval, tot net onder het wateroppervlak groeien. Een aanvaring met deze bommies wil iedereen voorkomen. Slecht voor de boot, slecht voor het rif. We zijn erg blij met de moderne navigatiemiddelen, waar we middels satellietbeelden goed kunnen zien waar de verschillende riffen zich bevinden. Maar het blijft goed opletten.

We laten de bewoonde wereld langzaam achter ons en ankeren uiteindelijk achter een rif dat vanaf een motu het water in loopt. Op de kant zien we verschillende hutjes staan, maar het lijkt onbewoond.  Er is ons verteld dat hier roggen moeten zijn. Dus we hebben zin om de volgende dag op verkenning te gaan. Maar van snorkelen komt niets. Het regent pijpenstelen. Tussen de buien door kunnen we de motu verkennen, maar daar houdt het ook wel mee op.

Copra

De meeste motu’s in de Tuamotus worden gebruikt voor de productie van Copra. Alle kokosnoten worden geoogst en gedroogd, waarna het vruchtvlees, de kokos, per kilo wordt verkocht voor de productie van kokosolie. Het is goed te zien dat dit ook hier het geval is. Nieuwe palmen zijn netjes op een rij aangeplant en het eiland is zo ingericht dat men er makkelijk kan werken en verblijven. We struinen wat rond en zoeken zelf ook een paar kokosnoten voor het avondeten en de sunset borrel.

Na twee dagen regen hebben we de keuze door te varen naar het zuiden, of terug te keren naar het bassin. Er is een Maramu op komst, harde zuid ooster wind, en dan is de bassin toch het meest praktisch. We kunnen makkelijk naar het dorp wandelen en het eiland verder verkennen op de fiets. Dus keren we, veel te snel naar ons zin, terug naar het bassin.

Hao, Amanu, of toch Hao

Wanneer de Maramu na een week afneemt zijn ook wij klaar voor vertrek naar de volgende atol. Doordat je elke atol via een pas binnen vaart is het veel meer plannen dan normaal. We vertrekken dan ook vroeg om met hoog water aan te komen bij de pas van Amanu. Dan is het slack en moeten we theoretisch gezien het minste last hebben van stroming.

Wanneer we ongeveer een uur op zee zijn zie ik wat raars. ‘Wat is dat?’ vraag ik aan Jaap. We zien een soort oranje bal die langzaam onze richting op komt. Het is een raar gezicht. Dan zien we er nog een. ‘Ik denk dat het noodpijlen zijn’ zegt Jaap. We kijken elkaar aan. Wat te doen? Officieel moeten we natuurlijk hulp bieden. Maar zijn het nou pijlen of niet? Terwijl we dat denken gaat er een derde pijl omhoog en gaat de knop om. De fok gaat weg, de motor aan en we verleggen onze koers in de richting van de pijlen. Wat natuurlijk recht tegen de wind en golven in is. Ondertussen turend of we iets zien.

De adrenaline giert door mijn lijf en emoties gaan alle kanten op. Want wat is er aan de hand? Iets medisch? Iets me de boot? Man over boord? En wat als we ze niet kunnen vinden? Na ongeveer een uur zien we opeens een bootje. Ze lijken te bewegen, al gaat t langzaam. Maar wanneer we door de verrekijker turen zien we dat ze de reserve motor aan de praat hebben gekregen. De 200pk hoofdmotor staat omhoog en met een 15 pk motor proberen ze richting Hao te varen. Voor deze boot niet echt het juiste formaat motor en ze zijn dan ook erg blij met een sleepje. We gooien een lijn toe en in overleg besluiten we terug te varen naar Hao.

 Een klein vissersbootje komt ons te hulp. En dat is erg prettig, want er komt af en toe zoveel kracht op de lijnen dat de lijnen waar ze onze lijnen aan hebben bevestigd regelmatig knappen. Uiteindelijk lukt het ze onze lijnen direct aan hun boot te bevestigen en gaat t een stuk beter.

Langzaam gaan we weer terug in de richting waar we vandaan kwamen en wanneer we dichtbij de pas zijn vraagt Jaap of ik de fok erbij kan zetten. Met de fok en het grootzeil op en de motor op volle toeren kruipen we de pas door. Omdat ik de boot achter ons in de gaten houdt heb ik het niet zo in de gaten, maar Jaap vertelt later dat we soms een halve knoop vooruit gingen.

Eenmaal in Hao brengen we ze naar de kaai bij het vliegveld. Daar is een klein haventje waar ze naar binnen kunnen. Vlak voor de haven geven we onze lijnen over aan de hulpboot. Voor ons is het daar te ondiep en we leggen aan bij de grote kade om onze lijnen weer op te halen.

Wanneer we bij de haven komen zien we de boot al een testrondje varen. We horen nu dat de accu het begaf op het moment dat ze van benzine tank wisselden. Waardoor de motor niet meer startte. Zodra ze telefoonbereik hadden hebben ze een nieuwe accu besteld bij de winkel in het dorp.  Het blijkt een boot te zijn vol medewerkers van het bedrijf dat de nieuwe kade aan het bouwen is op Amanu. Na alle bedankjes over en weer en het afhandelen van het papierwerk met de Gendarmerie vertrekken zij alsnog naar Amanu. Wij hebben geen 200 pk motor die ons even naar de overkant zoeft. We zullen niet alleen in het donker aankomen, maar ook veel stroming in de pas hebben. Dus terug naar het bassin waar we die ochtend zijn vertrokken. En al zijn we heel blij met het feit dat alles zo goed is verlopen, we zijn ook bekaf.

Verassing op Amanu

De volgende dag laten we Hao opnieuw achter ons. Gelukkig is de wind minder gedraaid dan voorspeld en kunnen we aan de wind en met een aantal keren overstag de oversteek naar Amanu maken. We zeilen dicht onder de kust langs en zien de golven op het rif klappen, terwijl we af en toe tussen de palmen door een glimp van de atol opvangen. De pas is werkelijk prachtig. Ongeveer 60 meter breed en direct langs het dorp. Op de kade staat een prachtig wit kerkje, welke super beeld bepalend is voor de passage.

We varen naar de ankerplek ten zuiden van het dorp en laten ons anker vallen. Vanaf de punt van het eiland kunnen we makkelijk naar het dorp wandelen. Op de meeste eilanden in Frans Polynesië is er in deze ‘vakantie’ periode een Heiva, met allerlei activiteiten voor kinderen en volwassenen. Wanneer we aankomen is er net een hardloopwedstrijd aan de gang. De opzichter van het bouwproject spot ons gelijk. Hij bedankt ons nogmaals uitvoerig en vertelt dat het bedrijf graag een vat diesel aan ons wil geven als dank voor de hulp.

Tja niet nodig, maar diesel is natuurlijk altijd heel erg welkom en het komt van een bedrijf, wat het voor ons wel anders maakt. Dus stemmen we uiteindelijk in. Twee dagen later komt hij langszij onze Eastern Stream en wordt de diesel in de tank geheveld. In Hao hadden we nog gekeken of we konden tanken bij het supplyschip, want doordat de meter van onze dieseltank was blijven hangen hadden we minder dan we dachten. Al was dat nog steeds 300 liter. Maar dankzij de donatie komt daar nog eens 200 liter bij en is de tank opeens weer half vol. Dus zijn we heel erg blij met deze verrassing.

Als klap op de vuurpijl worden we ook nog uitgenodigd om mee te eten tijdens het community diner ter afsluiting van de Heiva. Gingen we in Pitcairn nog mee vissen. Hier is het diner vooraf gegaan door een viswedstrijd. Vier tot vijf kleine bootjes zijn naar buiten geweest om te vissen en komen met zo veel tonijn terug dat iedereen in het dorp een stuk Tonijn mee krijgt voor thuis en er nog meer dan genoeg is voor het avondeten.

Op het dorpsplein wordt muziek gespeeld en iedereen heeft een gerecht meegenomen. We eten weer hele nieuwe variaties op poison cru en allerlei lekkernijen met kokos. Het is een bijzondere avond en we balen wederom dat ons Frans zo slecht is dat het lastig is goed te communiceren. Maar al met al is de start van ons verblijf op Amanu een bijzondere ervaring. De komende weken gaan we Amanu verder verkennen.