Datum: 23-12-2017 Tijd: 15:33 GMT Positie: 41°48.13’S 073°53.31’W
Als we in het ochtendlicht van 22 december de golven zien die om ons heen oprijzen snappen we opeens waarom de boot afgelopen nacht niet zo wilde lopen als wij dat graag zagen. De golven, ze zijn de laatste dagen een meter of vijf hoog, zetten haar alle kanten op en alleen een redelijke voor de windse koers werkt. Deze koers brengt ons niet bij de ingang van Canal Chacao, maar een stuk noordelijker. De golven worden gedurende de dag minder hoog, maar het trimmen van de boot blijft op de een of andere manier lastig. Zeilen trimmen, zeil erbij en er weer af. We proberen het zelfs met een klein puntje kleine fok erbij die we bak zetten. Een tandje vallen of toch weer loeven. Het helpt allemaal niet echt. We komen er niet achter wat het nu is, maar koers houden wil ze niet echt vandaag. Ons plan om even met halve wind op Chili af te racen, zoals het weerbericht deed vermoeden, moeten we bijstellen. We zullen niet met daglicht aankomen.
Aan het einde van de middag zien we de eerste contouren van land. Wauw! Wat is dat een gaaf gezicht na zo lang alleen maar zee te hebben gezien. En stiekem zo gewenst te hebben dat we er snel zouden zijn. De dag wordt schemer en bij het vallen van de nacht gaat de motor aan. Geen wind meer. Wel lekker, want nu zijn er geen dikke brekers in de baai en kunnen we over een meer ondiep stuk naar binnen varen. Lijkt het er eerst nog op dat we stroom tegen hebben, al snel loopt de snelheid op en met een grootzeil op en de motor op stagionair vooruit gaan we met 6 knopen de baai in.
We roepen de vouurtoren op om te melden dat we er aankomen en wat onze plannen zijn. Ankeren in Puerto Ingles en de volgende morgen verder richting Puerto Montt. We vragen voor de zekerheid nog even het getij op, want we willen wel met stroom mee naar binnen varen. Er moet zoveel water door dat kleine kanaal, dat stroom tegen eigenlijk achteruit varen betekent. Het schijnt hier met maximaal 9 tot 10 knopen te kunnen stromen, wat wij bij lange na niet halen op de motor.
We wilden er zo graag eerder zijn, maar het is ook zo mooi om in het donker binnen te varen. Niet wetend hoe het eruit ziet. Een paar lichtjes op de kant en het licht van de vuurtoren. Verder contouren van land en water. We navigeren langzaam de baai van Puerto Ingles in. Ik sta op de punt op de uitkijk voor visboeien, fishfarms en mosselbanken. Maar niets ligt ons in de weg en we kunnen rustig naar binnen varen. In de straal van de lantaarn zie je het vocht. Het is wat je in Nederland waterkoud zou noemen. De afgelopen dagen hebben we voor het eerst in lange tijd weer in ons zeilpak geleefd. Sokken, zeillaarzen, mutsen en handschoenen, het is allemaal weer uit de kast getrokken.
We laten het anker vallen en als we liggen kijken we elkaar aan. We zijn er! Het vasteland van Chili is bereikt! Het is toch wel een machtig gevoel om de hele kust van Zuid Amerika afgezakt te zijn. Jaap start de generator en komt even later met het electrische kacheltje de kajuit in. Even lekker opwarmen zegt ie. En dat doen we. Met een borreltje erbij om onze aankomst te vieren. Dat hebben we toch maar mooi even gedaan!
We checken nog eens goed de getijdenkaart en besluiten dat we niet over een paar uurtjes alweer op willen staan om door te varen. We hebben geen haast en de afgelopen dagen waren pittig. We liggen heerlijk achter ons anker in de baai, het is rustig weer en rustig water. We hebben niets meer nodig. We blijven een dagje liggen. Uitslapen, bijkomen en een beetje opruimen. En kijken hoe Chili eruit ziet!