“Running twee start.” roep ik naar buiten. Jaap draait de boot langzaam de andere kant op. Eerst 360 graden rechtsom en nu 360 graden linksom. We proberen het electronisch kompas te callibreren. Als deze het doet zijn alle pogingen van Jaap om ons elektronisch kompas te repareren niet voor niets geweest. Dagen is hij ermee bezig geweest en ik heb uit Nederland zelfs een nieuwe, tweedehands, kompasgever meegenomen. De oude kompasgever doet het echt niet meer, maar de nieuwe in eerste instantie ook niet. Na dagen sleutelen, zoeken en meten lijkt het probleem uiteindelijk te zitten in een condensator van het kompasscherm. “Hij is klaar!” roep ik opnieuw. Jaap doet zo ongeveer een vreugdedansje in de kuip. Zo blij is hij. Trots op de klus, die niet gemakkelijk was, maar die hij toch geklaard heeft. Nu hoeven we niet altijd meer zelf te sturen, maar kunnen we het af en toe weer aan de stuurautomaat overlaten.
Het is eigenlijk heel bijzonder na anderhalve week hetzelfde fjord weer uit te varen. Al dagen zagen we in Chacabuco de sneeuwgrens dalen. Maar nu zien we ook wat dit doet met de omgeving. Bergen die nog helemaal sneeuwvrij waren hebben inmiddels een dun laagje op de top liggen. Door het zonnige weer hebben we deze keer ook uitzicht. Wat anders dan op de heenweg, toen we met dikke wind aan het kruizen waren.
Onze Poolse vrienden van ‘Lady Twin’ hebben ons gewezen op een Russische programma. Met dit programma kun je satellietbeelden van de omgeving downloaden, zodat je deze later offline kan raadplegen. Geen officieel navigatieprogramma, maar je kunt het goed gebruiken om ankerbaaien op te bekijken en de omgeving te verkennen. Het geeft een goed beeld van alle ondieptes en rotsen en is super nauwkeurig. Omdat je met de GPS heel precies kunt zien waar je bent, kunnen we de afwijkingen op onze eigen kaarten herkennen. We ankeren op de kaart namelijk regelmatig midden op het land. We dopen het programma “De Rus” en gebruiken het dagelijks naast de andere navigatie middelen.
“Ik heb de Rus even bekeken en we hoeven niet perse door Canal Pelluche” zegt Jaap. “Als we straks op de punt van Canal Chacabuco gelijk bakboord uit gaan komen we volgens mij langs een heel mooi en smal stukje.” Het blijkt een smal kanaal, welke niet ingemeten is door de Chileense Armada. We hebben geen rotsen gespot in het vaarwater, maar weten niet zeker of het overal diep genoeg is. Het gegeven dat het opkomend water is geeft de doorslag. Mochten we vastlopen komen we ook wel weer los.
Het blijkt een super goede keuze. Met de opkomende zon varen we naar binnen en om ons heen zien we allemaal kleine eilandjes met een dun laagje waterdamp of mist vlak boven het water. Op de achtergrond hoge bergen. Het doet bijna mythisch aan. Van eilandje naar eilandje navigeren we richting het volgende kanaal. Ondertussen onze ogen uitkijkend. Op het smalste stuk van het kanaal geeft de dieptemeter 3,5 meter aan en is het een meter of 20 breed. Op het geluid van onze motor na is het gewoon helemaal stil. Wat een rust gaat hier vanuit.
Als we het kanaal door zijn gaan we in een kleine baai voor anker. Een tijstop om de dikste stroom tegen te omzeilen en af te wachten of de zon krachtig genoeg is om de opkomende mist te laten verdwijnen. Maar als we ons ontbijt achter de kiezen hebben voelen we de wind wat aantrekken. Stroom tegen of niet… als er gezeild kan worden gaan we snel weer op pad. De zon blijkt haar werk goed gedaan te hebben en met een knoop of twee, drie gaan we de goede kant op. Deze keer zelfs zonder het geluid van de motor.
Patagonië overtreft toch elke keer wel weer mijn verwachtingen. De rust en desolaatheid. Waar harde wind, grauwe grijze luchten en regen het afwisselen met heerlijk zonnig weer. Steeds weer een nieuw uitzicht achter een eiland of berg. Waar je continu het geluid hoort van stromend water en vele watervallen kunt spotten die van de bergen naar beneden komen. Ik vind het hier heerlijk en waan me af en toe echt alleen op de wereld. Geen andere boten, geen dorpen, geen Salmonera’s. Alleen wij en de natuur.
Na drie lange, maar heerlijke, vaardagen hebben we een vaarvrije dag in Baya Anna Pink. Vanaf hier zullen we buitenom naar Golfo de Penas gaan. Dus een dagje wachten op goede wind. Volgens het weerbericht zal de wind in de middag naar het noorden draaien en rond middernacht willen we naar buiten varen. We gebruiken de dag voor het opruimen en zee klaar van de boot. Ook doen we nog wat kleine zeilreparaties.
De wind blijkt die nacht geen 12 tot 15 knopen, maar vijfentwintig plus. We verbazen ons er al niet meer over. In nog geen twaalf uur varen we de ruim 70 mijl naar Peninsula de Taitao. Een ankerbaai waar we verschillende weerfronten willen afwachten met stormachtige noord noordwesterwind. Daarna hopen we dat het weer goed genoeg is om Golfo de Penas over te steken. Een afstand van honderd mijl van een stuk open water dat bekent staat om haar omstandigheden in slecht weer. ‘Not to be underestimated’ zegt onze guide. Noordwesterwind betekent lage wal in Golfo de Penas en met 40 knopen wind in de voorspelling wil je daar sowieso niet wezen. Dus nemen we de waarschuwing in de guide serieus en blijven rustig een paar dagen liggen.
Geen straf, want het is een prachtige baai. We liggen achter ons anker en hebben vijf lijnen naar de kant. Op het kiezelstrand kunnen we lekker wandelen. Vissers verblijven hier vaak met slecht weer en aan de bomen hangen houten borden beschilderd met bootnamen van vissers en jachten. Er is een vuurplaats en er zijn restanten van zelf gemaakte tenten. Dat het een veel gebruikte ankerbaai is kun je ook zien aan de waterslang die in de rivier ligt. Er staat mooi wat druk op, wat maakt dat we in no-time onze tanks weer volledige hebben gevuld met vers water. De watermaker hebben we in Patagonië, met al het water in overvloed, nog niet echt nodig gehad. Meestal vangen we het regenwater op, maar nu dus ook een keer vers rivierwater. Het blijft leuk, proberen met een zo klein mogelijke voetstap rond te reizen op deze aardbol.
De vuurplaats wordt met name gebruikt voor het verbranden van afval. Wij hebben het tot nu toe nog niet gedaan, afval verbranden. Ik hoop dat we ons plastic afval altijd aan boord kunnen houden en het ook niet nodig is het te verbranden. Dikke lagen verbrand plastic liggen er bij de vuurplek. Jaap neemt de kans voor lief om even met vuur te spelen. Hij ruimt de vuurplaats op. Al het plastic, blik en machinekamerafval wat er ligt gaat in de vlammen. De enige manier misschien wel om een plek zo ver van de bewoonde wereld te ontdoen van het afval wat er ligt. En ergens anders wordt het ook gestort of verbrand. Maar het blijft een rare gedachte. Ik ben er nog niet uit wat de beste oplossing hiervoor is.