Vriendschap aan boord

Jaap en Flip zijn de afgelopen dagen goede vrienden geworden. Flip, onze windvaan, heeft voor vertrek de nodige TLC (love, tender & care) gekregen. Is volledig nagekeken en opnieuw gebalanceerd. Dusdanig dat ze nu een stuk agressiever en directer stuurt dan voorheen. Wat met het winderige weer hier in de Stille Zuidzee best praktisch is.

Een paar graden bijsturen op de vaan, of wat meer roer geven op het stuur, zodat de boot minder hard loeft of valt. Het gaat Jaap met veel gemak af. Heel praktisch, want tijdens mijn wachten hoef ik amper te communiceren met Flip. Ik zit in de cockpit onder een kleedje en met inmiddels al mijn warme kleren aan. Turend naar de sterren, naar de wolken en de zee. Kijkend of er misschien een regenbui aankomt. Maar nog vaker kan ik een beetje wegdromen.

Blijven zeilen of op de motor

We zeilen uiteindelijk ruim anderhalve dag langer dan we volgens het weerbericht verwacht hadden. En ook langer dan de meeste boten om ons heen, horen we van Rhapsody, Scooter, Sugar Shack en een aantal andere boten. Elke avond kletsen we op de SSB radio en nemen de dag door. Wie is waar, wie heeft een vis gevangen en hoe gaat het. We zitten precies aan de andere kant van een front lijkt het en hebben daardoor de wind. Maar raar is het wel en ook absoluut niet zoals verwacht.

We zien de nodige buien voorbij komen en weer verdwijnen. Maar onderschatten toch nog een grote onweersbui. We zitten rustig buiten te lunchen en kijken naar de donkere lucht achter ons. “Oei” zegt Jaap “De Rhapsody kan wel eens een flinke bui over zich heen krijgen.” We rommelen rustig wat aan, ruimen de lunch weg en zijn zo ons dingetje aan het doen, wanneer we de wind en regen opeens in grote snelheid op ons af zien komen. De wereld is in een keer grijs en het regenwater stuift over de zee heen.

We hebben nog ons volle tuig op staan en moeten snel in de actie. “Sturen!!!” roept Jaap, terwijl hij de bezaan losgooit. “Hou de wind van achteren!” Terwijl Jaap het zeil naar beneden trekt begint de vislijn als een malle te ratelen en springt de lijn van de rol. Tijd om te kijken wat we aan de lijn hebben is er niet, want ook het grootzeil moet zo snel mogelijk naar beneden. De vislijn blijft hangen achter de lier en is de redding voor de, volgens ons, immense vis die we aan de haak hadden. Hij is bevrijd en geniet hopelijk nog van het ruime sop.

Wanneer het grootzeil naar beneden is razen we nog steeds over het water, maar is de boot een stuk beter bestuurbaar. Nu is het gewoon uitzitten en wachten tot de bui voorbij is. Schade: een scheur in de bezaan en een verdwenen zeillat uit het grootzeil. In de nacht neemt de wind helemaal af en besluiten we toch, een beetje tegen onze principes, de motor bij te zetten. Blijven zeilen is niet mogelijk en dobberen betekent dat we misschien het front voor de kust van Nieuw Zeeland mislopen, maar dan opgepikt worden door het volgende front. Dus staat de komende 24 uur de motor bij en bereiden we de boot voor op haar aankomst. Al het eten wat oud is of waar we niet zeker van zijn dat we het mogen invoeren gaat overboord. Kastjes worden schoongemaakt en opnieuw ingericht met minder spullen. We zijn klaar voor bio-security.

Het front voor de kust van Nieuw Zeeland

Het front voor de kust van Nieuw Zeeland is een mild front, maar kan in de windvlagen toch een kracht van 35 knopen of meer genereren. Daarnaast verwachten de locals veel regen. Patricia van Gulf Harbour Radio zegt tijdens de uitzending “You will be washed…” Ach dan is de boot gepoetst bij aankomt is onze grap eroverheen. We hebben onszelf in een goede uitgangspositie geplaatst voor het weer en zeilen met een prachtig windje naar ons einddoel. Met de schrik van een aantal dagen geleden nog in ons lijf leggen we een rif in het grootzeil, wat de nodige snelheid kost. Al maakt het wel dat we een goede nachtrust hebben. Maar de dikke storm blijft achterwege en het bleek niet nodig.

Het front missen we volledig en de wind draait ook nog eerder tegen en valt dan weg. Dus starten we aan het einde van de middag toch nog de motor om op 03 november om 22.00 uur de haven van Marsden Cove binnen te lopen. Het Q-dock is volledig afgesloten door een hek en het is duidelijk dat de kiwi’s niet willen dat je contact hebt met andere mensen voordat je gezond bent bevonden en ingeklaard. “Welkom in Nieuw Zeeland” horen we vanuit het donker. Ada en John staan ons aan de andere kant van het hek op te wachten. Ze zijn deze morgen aangekomen en inmiddels ingeklaard. We kletsen snel bij en krijgen de laatste tips voor bio-security. Daarna is het tijd voor een aankomstbiertje en kunnen we genieten van een volle nacht slaap onder een heerlijk warm dekbed.

Inklaren en ons nieuwe ’thuis’

Om acht uur in de morgen staat de douane beambte naast de boot. “Jullie mogen blij zijn dat jullie voor Whangarei hebben gekozen” vertelt hij. Het blijkt dat ze in Opua de afgelopen dagen meer dan veertig boten ingeklaard hebben. “Jullie moeten alleen even wachten op mijn collega van Bio-Security, want die is eerst naar Opua om daar te helpen.” We kijken elkaar vragend aan, want wat is het voordeel ten opzichte van Opua wanneer de medewerker van Whangarei daar is? Gelukkig is hij snel weer terug en zijn we nog voor de middag ingeklaard.

Het is eigenlijk nog te vroeg om te vertrekken, maar het Q-dock hoor je te verlaten wanneer je ingeklaard bent. Dus varen we het slootje weer door naar buiten om te merken dat er een heerlijk windje staat, al is ie wel tegen. We hijsen de zeilen en kruizen de rivier op. Eindelijk zien we waar we aangekomen zijn. De rivier meandert tussen groene heuvels met her en der wat huizen. Anders dan in Nederland is hier veel laagbouw, waardoor de woningen veel beter wegvallen in de natuur.

We maken ons nog een beetje zorgen om te vroeg aankomen bij het ondiepere gedeelte van de rivier, waardoor het opkomende tij misschien nog onvoldoende water de rivier opgestuwd heeft. Niets is minder waar. De rivier blijkt op dit deel een meter uitgebaggerd te zijn en we lopen nergens vast. We houden een meter water onder de kiel, dus de onrust was niet helemaal voor niets. In de verte zien we het verkeer al stoppen voor de brug die voor ons omhoog gaat. Na de brug is het nog een paar honderd meter naar onze eindbestemming, Riverside Drive Marina. Op de kant staan oude bekenden te zwaaien en nemen onze lijnen aan. Ik word al bestookt met vragen voordat we goed en wel tussen de palen liggen.  Wat een ontvangst en wat vooral een goede eerste indruk van deze marina. De mensen die hier op hun boot wonen of hun boot hier hebben liggen zijn super vriendelijk en het lijkt er allemaal heel familiair aan toe te gaan. Dit past wel bij ons als thuis voor de komende maanden!