Hello, how are you today? Het accent van de stem maakt heel duidelijk dat we in de Carieb zijn aangekomen. Bijna iedereen die je groet stelt deze vraag en vindt het leuk en gezellig een praatje met je te maken, zo blijkt later. Wij kijken echter nog een beetje verdwaasd om ons heen. Het is vrijdagmorgen een uurtje of half twaalf in de ochtend en we zijn een uur eerder aangekomen in Charlotteville, Tobago. De crew van de Zanzibar heeft ons gelukkig van wat tips en de route richting de autoriteiten voorzien, zodat we voor half één kunnen inklaren. Daarna is de immigrationambtenaar weer op weg naar de hoofdstad en is het weekend. Wat betekent dat je te laat bent met inklaren en een penalty moet betalen, oftewel een boete van 50 Usd, omdat je in het weekend bent aangekomen en dat willen we graag voorkomen.
Met de overtocht van Suriname naar Tobago hebben we onze snelheidsrecords gebroken. In 67 uur hebben we de 480 mijlen afgelegd. Met uitschieters naar 9 tot 10 knopen over de grond. Maar erg relaxed was het niet. De koers was het eerste deel aan de wind met een knikje op de schoot en het laatste stuk halve wind. Vooral de wind en golven maakten het zeer onaangenaam. We zijn het gewend dat je over het algemeen een paar knopen bij de weersvoorspelling op moet tellen. Maar deze keer bleek een voorspelling van rond de 15 tot 20 knopen wind zeker 20+ en vaak ook 30+ knoop te zijn.
Deze wind en stroom mee maakt dat we zo hard gaan, maar de daarbij inkomende golven van de zijkant maakt het voor mij erg oncomfortabel. Zeeziek dus. Buiten zijn is niet eens een optie en ik heb een groot deel van de tijd in bed gelegen. Tja en zoals gewoonlijk ben ik na twee dagen redelijk ingeslingerd en kan ik weer aardig functioneren. Met deze snelheid zijn we er dan ook al bijna, wat maakt dat Jaap het grootste deel van de tocht voor zijn rekening heeft genomen.
Ook voor Jaap was het een barre tocht. Hij heeft al weken last van zijn onderrug en is in Suriname vlak voor vertrek nog bij de masseur geweest. Lang zitten lukt niet, maar zolang hij in beweging blijft wil het allemaal redelijk. In de kuip is er echter geen droog plekje meer te vinden, vanwege het vele buiswater wat, zowel via bak- als stuurboordzijde de kuip in komt. Een beetje in de hoek staan en je goed vasthouden. Dat is de manier om je een beetje staande kunt houden in de kuip en met een pijnlijke rug niet heel comfortabel. Flip doet het gelukkig prima en stuurt ons mooi in de goede richting. Deze omstandigheden en het feit dat er weinig ander scheepvaartverkeer is op deze route maakt dat we voor het eerst een nacht binnen vertoeven en het signaal van de wekker ons er steeds aan herinnert dat we buiten controleren hoe het gaat. Een rare manier van wachtlopen en ik had niet gedacht dat we dit nog eens op deze manier zouden gaan doen. Maar om eerlijk te zijn werkt het prima.
Op vrijdagmorgen met het ochtendgloren zien we de eerste contouren van Tobago en zeilen we tussen kleine eilandjes en rotsen door naar Piratesbay aan de noordzijde van het eiland. Na het inklaren drinken we ons eerste Caribische biertje en spreken we met verschillende locals. De eerste aanblik van het eiland doet heel gemoedelijk aan. In de baai voor het strand en de pier liggen kleine houten visbootjes, met zowel aan bak- als stuurboordzijde een bamboe stok die zijn werk doet als vishengel.
Zowel Pelikanen als Fregatvogels zweven over het water en maken af en toe een snoekduik voor een vers stukje vis. Het is leuk te zien dat er altijd een aantal meeuwen in de buurt van een Pelikaan zijn, die kijken of ze mee kunnen profiteren van zijn vis kunsten. Het is een mooi geheel om te bekijken.
Daarnaast zijn er veel gebouwtjes, waarin zich kleine winkeltjes of cafeetjes bevinden en kraampjes langs de waterkant waar je terecht kunt voor je groente en fruit. Hier zijn geen grote supermarkten, maar ga je van winkeltje naar winkeltje op zoek naar dat wat je hebben wilt.
In Charlotteville moet ook een duikschool zitten. Jaap en ik zijn het er over eens dat het beter is dat ik het duiken goed leer, zodat we in de toekomst samen kunnen duiken vanaf de boot. Als dat niet mogelijk is via een duikschool en dan heb je een Padi gewoon nodig. Dus op zoek naar de duikschool en op cursus.
Ik vind het spannend en slaap van zaterdag op zondag maar slecht. Vertrouwen op een ander, in dit geval een cylinder met lucht, is nou niet echt mijn sterkste punt… Jaap zet mij elke morgen af op de kant en gaat genieten van zijn dagen zonder mij. Hij klust, ontzout de boot, relaxed op het strand en ontmoet nieuwe mensen. Volgens mij vinden we het allebei heerlijk om weer eens wat voor onszelf te doen en onze eigen gang te gaan.
De eerste dag van de cursus is voornamelijk theorie, maar de dagen twee en drie oefenen we in de ochtenduren alle vaardigheden en maken we elke middag twee duiken. En ik vind het echt super!
Het slechte slapen was nergens voor nodig. Bij duiken gaat het juist om rust en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen kunnen en vaardigheden. En zolang je gewoon kan ademen via de regulater en goed kan klaren is het echt te gek. Anders dan met snorkelen ben je helemaal omgeven met water en zie je om je heen vissen en koraal. Je zwemt ertussen in plaats van dat je erboven hangt en dat maakt toch echt wel een groot verschil. Ik heb voor het eerst de Lionfish en een rog gezien, jagende Baracuda’s en natuurlijk rif. Er is een hele nieuwe wereld onderwater en er valt nog heel veel te ontdekken.
Terwijl ik op cursus ben heeft Jaap al onze duikspullen grondig gecontroleerd en de duikflessen gevuld. Na een zwemtest om te checken of je werkelijk kunt zwemmen, tja Padi blijft iets Amerikaans en niets wordt aan het toeval over gelaten, en schriftelijk examen heb ik mijn briefje binnen en kunnen we op pad.
Helaas heb ik aan het einde van de cursus ook gelijk een fikse verkoudheid te pakken. Hiermee duiken is geen optie, dus moeten we nog even geduld hebben. Misschien ook wel niet gek die verkoudheid. Ik heb de laatste week aardig wat van mijn lichaam gevraagd en haar weinig herstelmomenten gegeven. Dus nu eerst in de relaxstand. Veel slapen, een beetje naar het strand en zwemmen in de zee. Ook echt heerlijk en dat wat mijn lichaam nodig heeft. Geduld is een schone zaak, maar het leek me zo leuk om samen met Jaap de onderwaterwereld te ontdekken en ik zag het ook al helemaal voor me. Papiertje op zak en gaan! Nu even een week geduld en het eiland over land verkennen. Zodra de verkoudheid is verdwenen gaan we zeker samen de onderwaterwereld van Tobago verkennen.
Geweldig Minke wat een prachtige ervaringen. Stoer van je om die duikcursus te doen en zo je grenzen steeds weer te verleggen! Goed herstel gewenst en zowel van de boven als onderwereld heerlijk genieten.
Liefs Gitty
Ha Jaap en Minke,
Mooie wereld onder water! Geniet ervan, maar pas op voor langsscheurende speedboten als je op gaat stijgen?
Wat een geweldig avontuur waar jullie aan begonnen zijn. Eigenlijk ben ik best een beetje jaloers al zou ik niet graag met je ruilen….. ik hoop dat Jaap’s rug gauw ‘betert’…… Liefs, Femmy