We nemen afscheid van Kris. Ondanks nog een poging van onze kant bij de kanaal autoriteiten is het niet gelukt om samen door het Kanaal te gaan en hij moet een andere manier vinden om zijn boot in Panamastad te krijgen. Het is jammer, maar het is niet anders. Ook dit is het leven van een reiziger. Mooie mensen ontmoeten en weer afscheid nemen.
Wij hebben alle boodschappen aan boord voor de komende dagen en vertrekken naar de Marina aan de andere kant van de baai. Hier komen Jaap zijn ouders aan boord en gaan we op zoek naar onze laatste linehandler.
Wil je door het Kanaal dan moet je, naast de Kapitein, vier mensen aan boord hebben die de vier lijnen naar de kant bemannen. En wij komen er nog één te kort. In het hoogseizoen liggen er over het algemeen voldoende boten te wachten tot ze aan de beurt zijn en komt dit altijd wel goed. Wij varen in het laagseizoen en dat maakt dat er een stuk minder boten zijn die door het Kanaal gaan. Dus iets lastiger om nog iemand te vinden. Met nog twee dagen voor vertrek komt het volgens Jaap allemaal nog wel goed en moet ik mij er niet al te veel zorgen over maken. Maar goed Jaap maakt zich überhaupt niet zo heel veel zorgen over dit tochtje. Het is de derde keer dat hij door het Kanaal zal gaan dus hem is niks meer vreemd. Ik hou me vast aan de Pipi Langkoustekst die een reisvriendin met toestuurde. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!”
We kunnen linehandlers inhuren, maar dat vinden we eigenlijk wel een erg dure grap. We laten de tamtam in de haven dan ook zijn werk doen en ik post een oproep in de wereldvrouwengroep op Facebook. En met succes, want Karen en René, twee super gezellige in Panama wonende Nederlanders, lijkt het leuk het Kanaal eens van de andere kant te bekijken en varen graag een stukje met ons mee.
En zo vertrekken we zondagmiddag 3 september met zijn zessen in de richting van de eerste sluis. Wat een luxe is dit, van een linehandler te weinig, naar een linehandler te veel en dus een vrije en assisterende rol voor mij. Heerlijk!
Het Panamakanaal heeft een immense geschiedenis en volgens René, onze opstapper, is het Kanaal hier in Panama heilig. Geen slecht woord tegen de Panamezen over hun Kanaal, dat wordt je niet in dank afgenomen. Het Kanaal bestaat uit zes sluizen en daartussen een vaarwater van ongeveer 27 mijl. De Gatunlocks brengen je in drie stappen 26 meter omhoog en aan de Pacificzijde ga je weer 26 meter naar beneden. Van het Caribische zout via zoetwater naar de Stille Oceaan.
Als we in de eerste sluis met vier lijnen naar de kant vastliggen zie ik pas echt hoe immens deze sluizen zijn. We zijn de enige zeilboot die vandaag door het Kanaal gaan, maar we liggen wel achter een groot containerschip in de sluis. En al hebben wij over het algemeen geen kleine zeilboot, dit is best imposant en het geeft toch een aardig Calimero gevoel.
Als de sluisdeuren gesloten zijn zien we voor ons dat het water met een flinke druk omhoog wordt gepompt. Ook naast onze eigen boot worden de waterbellen steeds beter zichtbaar en we stijgen best snel. Omdat het water van onderen de sluis in wordt gepompt lijkt het net een soort van bubbelbad, waar de bubbels niet echt bubbelen. Maar onze linehandlers doen hun werk echt goed en de Eastern Stream blijft prachtig in het midden van de sluis liggen. En daarmee kan ik de spanning in mijn lijf loslaten. Dit is super mooi en hier gaan we van genieten!
Gingen we met het laatste daglicht de eerste sluis in. Als we de derde sluis uitvaren is het hartstikke donker. Hier geen eeuwig durende zonsondergangen, in een uur gaat het gewoon van licht naar donker, is de nacht gevallen en daarmee ook onze eerste dag in het Panamakanaal.
De nieuwe dag start met een nieuwe advisor. En daar zijn we blij om. Zo strikt en autoritair als de eerste advisor was, ik kom niet binnen in een boot en ons alleen vanuit grote hoogte toespreekt, zo relax is onze tweede advisor. Ik bemoei me er alleen mee wanneer het nodig is en anders redden jullie het prima, ondertussen zijn Franse woordjes lerend in de kuip. Dat past meer bij ons. Jaap weet goed wat zijn boot doet en welke maneuvers nodig zijn. Als iemand dan strikte orders uitdeelt en zegt wat hij moet doen, heb je aan Jaap een verkeerde. Edward weet gelukkig prima wat belangrijk is en daarnaast vertelt hij veel over het Kanaal, de boten die er varen en de ontwikkelingen in het Kanaal.
Het is een prachtige tocht, over het meer en ook door het uitgehakte kanaal. Om ons heen grote boten die passeren. Dat er met de opening van de nieuwe sluizen ook immens grote boten door het kanaal gaan is goed te zien. Het Kanaal is verbreed, zodat een doorvaart voor deze grote joekels nu ook mogelijk is. Daarmee ziet het er volgens Jaap ook een stuk gecultiveerder uit dan in het verleden, waar je soms het gevoel had midden door de Jungle te varen. Maar dat drukt de pret niet, zeker niet als we in het vaarwater ook nog een krokodil spotten. Volgens Edward is dat zeer uitzonderlijk, omdat de Krokodillen met alle werkzaamheden zich tegenwoordig op rustigere plekken schuil houden en niet in het Kanaal zelf.
We hebben een heerlijk relax tochtje en in mijn beleving geniet iedereen. Waar ik stiekem toch ook wel blij om ben. Want we zitten toch gewoon twee dagen met elkaar op de boot, zonder elkaar te kennen. Dan is het super fijn wanneer het lekker relax gaat.
Ongemerkt snel zijn we dan ook bij de laatste sluizen. Weer terug naar zeeniveau en dus 26 meter naar beneden. Deze keer liggen we voor een grote autoboot, die voor mijn gevoel bijna net zo breed is als de sluis zelf. Hij zakt netjes tussen de kade muren en het past prima, al zou ik zelf toch graag iets meer dan een halve meter aan beide zijden over hebben tussen mijn boot en de sluismuur.
De laatste sluis is nog wel even spannend, aangezien hier zout en zoet water mengt wat een grote stroming veroorzaakt. Zonder gas te geven gaan we toch vrij rap vooruit en op de motor remmen is geen optie. Nou ja alles kan natuurlijk, maar dan komen we wel schots en scheef in de sluis. Dus komt het op de lijnen aan om te remmen. Dit zijn van die momentjes dat ik dan toch weer even wat spanning voel, maar gelukkig gaat het allemaal prima en blijven we op een mooie afstand van de sluisdeuren stil liggen.
En als we dan voor de laatste keer een meter of tien gezakt zijn gaan de grote geklonken sluisdeuren langzaam open en varen we Panama stad tegemoet. We gaan voor anker in Flamingobay, bij de Avenue de Amador en nemen met een borreltje en afspraken om elkaar nog weer te ontmoeten afscheid van onze bemanning. Geen ervaring in het varen met sluizen en het toch maar even doen. Ik heb er respect voor! En we zijn natuurlijk super blij met deze spontane hulp. Zo fijn te ervaren dat dit gelukkig nog steeds zo werkt.
In Casco Viejo bezoeken we het Panamakanaal museum. Een museum in een prachtig gebouw wat de ontstaansgeschiedenis van het Kanaal mooi weergeeft. Zeker nu we zelf door het Kanaal zijn gevaren geeft dit een bijzonder gevoel. Alle mannen die zo hard gewerkt hebben aan het uithakken van het Kanaal en het bouwen van de sluizen. De originele sluisdeuren schijnen er nog steeds in te zitten. En dat na meer dan 100 jaar, Vakwerk! Maar ook vele mannen die het einde van hun tijd niet hebben gehaald door tropische ziekten en ongelukken. Het was een hard leven.
Het Kanaal is zowel letterlijk als figuurlijk een markeringspunt in onze reis. Tussen ons en Nederland ligt nu een heel continent. En we zijn nu eindelijk in die immens grote Stille Oceaan.
Hier gaan we nieuwe plannen maken en wachten nieuwe uitdagingen. Dit is ook de plek waar we de boot klaar gaan maken voor het nieuwe vaarwater en voor een jaar boodschappen willen doen. Maar eerst een paar weken vakantie op Islas Perlas.
vakantie? op Islas Perlas? Minke en Jaap,
het is jullie gegund dat weer wel maar deze tot nu schitterend verlopen reis is al een vakantie van 14 maanden. Hoe lang gaan wij nu dan wachten Minke op de spuitende walvis naast de boot verhaal………heb ik reeds iets van gehoord.
Fijn dat de doorvaart in het Panamakanaal zo vlot verlopen is.
Prettige vakantie gewenst vanuit Grünn.