Het is oktober 2023 en we kijken al dagen angstvallig naar het weer. Er nadert een front dat zich gaat vormen tot een cycloon. En dat terwijl het cycloon seizoen officieel nog niet eens is begonnen. Langer in Vanuatu blijven is voor ons geen optie, maar onze weg richting de Marshall eilanden wordt ook afgeblokt door dit weersysteem. En zo blijken onze zeilplannen voor dit jaar in zand geschreven, gaat het plan om naar de Marshall eilanden te gaan overboord en richten we de boeg van onze Eastern Stream naar de Salomon eilanden.

We hebben we vlak voor vertrek nog snel het papierwerk voor de Salomon eilanden ingevuld en verstuurd, veel weten we echter nog niet van deze eilandengroep. Onderweg besteden we dan ook best wat tijd om ons in te lezen in de informatie die beschikbaar is. Veel up to date informatie is er niet. Toch valt het op dat er veel wordt gesproken over kleine criminaliteit en diefstal van spullen van boten. Men adviseert de hele boot af te sluiten, zelfs als je ’s avonds naar bed gaat. Daarnaast een leeg dek en geen was aan de lijn wanneer je er niet bent. Oef… dat is even andere koek. We hebben in al onze jaren onderweg nog nooit de boot volledig op slot gehad en een leeg dek is op ons piratenschip ook nog best een dingetje. Want op ons achterschip staat niet alleen een grote bakskist, het is ook de plek voor de nodige ankerboeien, emmers, benzinevaatjes en onze voorraad aan peddels, boothaken en bezems.

Om eerlijk te zijn maakt het me best zenuwachtig. Waar gaan we belanden? Wat is dit voor land? Omdat we door de naderende storm geen tijd meer hadden om uit te klarenhebben we besloten in te klaren in de hoofdstad Honiara, waar ze zelfs aangeven dat je in de avond je boot niet onbeheerd achter moet laten. We zijn stiekem toch wel een beetje onder de indruk. Op de laatste zeildag van de oversteek varen we tussen de eilanden en ruimen het achterdek op. Benzinevaatjes gaan de hondekooi in, evenals de emmers en alles met een steel. De ankerboeien mogen aan dek blijven, maar de bakskist gaat met een ketting op slot. Ook maken we de afspraak dat we er een gewoonte van maken om de boot af te sluiten als we er niet zijn. Better save then sorry! Een afspraak waar we ons trouwens ons volledige verblijf in de Solomons aan gehouden hebben.

Terwijl we de avond invaren en de lichten van de stad voor ons opdoemen laat ik mijn ogen over het lege achterdek gaan. Elk nadeel heeft zijn voordeel… Een opgeruimd dek ziet er niet alleen heel ruimtelijk uit, het geeft ook de nodige rust in mijn hoofd. Misschien hadden we dit eerder moeten doen.

Inklaren en plannen maken

We zijn niet de enige boot die zonder de juiste papieren binnen komt en doordat we de laatste boot in de vloot zijn, is het pad al voor ons geëffend. Inklaren is een eitje. “Welkom in de Solomon Eilanden. Fijn dat jullie nu in een veilige haven zijn.” Zegt de douane medewerker wanneer we hem onze gele (interisland cruising) enveloppe uit Vanuatu overhandigen. En gelijk heeft ie. Hier geen storm, maar vooral een zinderende hitte in combinatie met een heel hoge luchtvochtigheid. Het zweet parelt langs ons lijf naar beneden.

We verlengen gelijk ons 30 dagen geldige visum, zodat we mogelijkheden hebben in het maken van nieuwe plannen. Al zijn we een beetje planloos. Naar de Marshalls is geen optie meer. Nou ja, alles kan. Maar met de heersende winden zal het geen appeltje eitje zijn om die kant op te varen. We stellen het plannen maken dan ook een beetje uit en besluiten eerst de Solomon’s te gaan verkennen en een stuk samen met onze vrienden van Starlight op te varen. Zij willen net als ons duiken en willen maximaal een maand in de Solomon Eilanden blijven, wachtend op een weergaatje naar Australië. Daar gaan ze hun Moody verkopen om aan een volgende fase in hun leven te beginnen.

Op verkenning in de Salomon’s

De eerste keer dat we alleen voor anker liggen in een baai vind ik nog best spannend. Er komt een kano naar de boot met een briefje van de chief. We moeten 300 solomon dollars, zo’n € 30, betalen om in de baai te overnachten. Dit is een immens bedrag voor deze eilandengroep, wetende dat het gemiddelde inkomen in dit land ongeveer € 300 is. We geven aan dat we niet betalen voor ankeren, maar dat we zo naar de kant komen om kennis te maken met de chief en wat voor hem mee te nemen. Een beetje tricky, want het is al laat in de middag en een optie om nog ergens anders heen te gaan is er eigenlijk niet.

Eenmaal aan de kant blijken de tijdelijke inwoners van dit eiland Eski’s (zoals de zwervende vissersfamilies genoemd worden naar de koelboxen, oftewel Eski’s die ze gebruiken voor hun vis). We hebben een groot stuk diepgevroren sailfish mee voor de familie en vullen dat aan met rijst en suiker wanneer we zien dat ze in een soort plastic tenten naast het strand leven. Hun kleren en andere spullen in tassen, alsof ze in een uur hun spullen kunnen pakken en vertrekken. We wisselen over en weer informatie uit over onze levens. Over geld wordt niet meer gesproken en we zijn meer dan welkom om hier met de boot te liggen.

Terug op de boot kijken we elkaar aan. We wisten al dat de Solomons een arm land is en we begrijpen heel goed dat het best een scheef gezicht is dat wij hier komen met onze, in hun ogen, dure boten en luxe levens. Dat men daar een beetje van wil profiteren is niet meer dan logisch. Zeker gezien de Kastom gebruiken, landeigendom en de trade economie die hier is. Maar we vinden tegelijkertijd dat het ook enigszins binnen proporties moet blijven. Het wordt een kunst een goede balans te vinden in hoe we hiermee omgaan. Uiteindelijk bezoeken we altijd de chief en brengen we altijd wat mee om weg te geven of te ruilen voor groenten en fruit. Dit blijkt een goede zet en opent vele deuren.

Kano’s langszij

Al zie je ze niet, vaak zijn er overal langs de kusten kleine dorpen en gemeenschappen. Bijna iedereen leeft hier zelfvoorzienend en heeft een tuin. De opbrengst uit de tuin wordt aangevuld met rijst, suiker en meel uit de dorpswinkel. Het duurt vaak niet lang nadat we het anker hebben laten vallen dat er een originele houten kano langszij komt. In de kano vaak de nodige verse groenten of fruit, dat ze graag willen ruilen of verkopen.

De Solomoners blijken een ster in onderhandelen. Dit is diep verweven in hun cultuur en lijkt af en toe een ware sport. Bij het onderhandelen en ruilen komt er een grote glimlach op hun gezicht. Al zijn ze vaak al blij met hele kleine dingen. Groente en fruit wordt geruild voor een oud t-shirt, vishaken, schoolspullen, zaden voor de tuin of een kilozak rijst, suiker of bloem.

Maar net als in alle landen in de Pacific hebben de meeste mensen inmiddels een mobiele telefoon, of willen ze investeren in een zonnepaneel voor licht en energie. Dit kost geld en het verkopen van je producten levert ook weer geld op. Dus wordt ruilen afgewisseld met het betalen voor verse producten. Ik geniet hiervan. We hebben eigenlijk altijd vers aan boord, we hebben leuke gesprekken en ik hoop dat we de verkopers ook een beetje helpen met ons geld of de spullen die we ruilen.

Zeilen met Starlight

Rokas en Simona zijn, net al ons, benieuwd naar de onderwaterwereld in de Solomon eilanden. Wanneer we ze weer ontmoeten in de Russel eilandengroep liggen we al snel in het water met onze duikspullen op de rug. De verticale muren blijken een genot voor het oog. In Fiji was ik nogal verwend geraakt als het gaat om duiken en snorkelen. En al is Fiji nog steeds een van de meest bijzondere plekken waar we gedoken hebben, de Solomon eilanden komen op een goede tweede plaats. Daar waar wij vaak langs een muur zweven onderwater, nemen Rokas en Simona uitgebreid de tijd om een deel van de muur te bekijken. Heel leerzaam, want het leert mij ook om te vertragen onderwater, waardoor je ook echt meer en andere dingen ziet en op een andere manier naar je omgeving kijkt.

In de avonden gaan we naar het strand voor een vuurtje en een BBQ. We hebben zoveel sailfish dat we er verschillende gerechten voor op de BBQ mee klaar maken. Ondanks dat we nog steeds geen plan hebben voor het vervolg van onze zeiltrip genieten we van deze bijzondere momenten.

Samen met Starlight doe ik ook mijn eerste wrakduik op het vertical wreck. Deze Japanse tonijnvisser is onfortuinlijk op het rif gevaren en bewonderingswaardig verticaal naar beneden gezakt. Met de kont op de bodem en leunend tegen het rif is het een echte bezienswaardigheid. Heel langzaam wordt het schip overgenomen door het koraal dat erop groeit en de vissen en andere dieren die erin leven. Eerlijk is eerlijk, ik geniet meer van wuivend koraal dan van een gezonken schip of een neergestort vliegtuig, maar bijzonder is het wel.

Tetepare

Tatepara is het grootste onbewoonde eiland van de Zuid Pacific. Het is een beschermd natuurgebied en heeft een bijzondere geschiedenis. Daarnaast is het een van de weinige eilanden in de Solomons waar het de nazaten van de oorspronkelijke inwoners is gelukt om niet te gaan voor het snelle geld dat de internationale houtkap bedrijven bieden, maar de natuur in stand te houden en te gaan voor eco toerisme. Met als resultaat een prachtig eiland waar immense bomen groeien in het regenwoud en er dieren zijn die alleen op dit eiland voorkomen. Het eiland staat hoog op ons lijstje om te bezoeken.

Met de twee boten zeilen we richting Waugh bay. Dit is een ankerbaai op wandelafstand van de rangers aan de andere zijde van het eiland. In het marine park bij hun station is het niet meer toegestaan om voor anker te gaan. Het is ook amper mogelijk om daar te ankeren, zonder schade aan het koraal te veroorzaken. Waugh bay is diep en het is nog lastig om een ankerplek te vinden. Uiteindelijk besluiten we Chili stijl te ankeren, zo dicht mogelijk onder de kant, met twee lijnen naar bomen. Op deze manier passen beiden boten in het ondiepere stuk van de baai.

De volgende morgen wandelen we richting de rangers. We hebben een paar prachtige dagen, waarin we op zoek gaan naar bijzondere bomen, schildpadden en zout water krokodillen. Die laatste zijn echt immens groot en wil je niet tegenkomen tijdens een strandwandelingetje… Hoogtepunt is voor mij wel de trip naar het strand waar de schildpadden hun eieren leggen. Hier gaan we op zoek naar nieuwe nesten en verplaatsen deze naar hoger gelegen gebied, zodat de schildpad eieren in ieder geval meer kans hebben om te overleven. Er zijn natuurlijk nog steeds natuurlijke vijanden voor ze, maar de eieren verdrinken niet meer in het stijgende zeewater.

Jaap is de eerste die al gravend het nest met eieren tegenkomt. Waarna een van de rangers voorzichtig de eieren uit het nest haalt en wij ze tellen. Alle eieren worden vervolgens in een nieuw nest gelegd, dat de rangers hier speciaal voor bouwen. Half januari zouden “onze schildpadjes” geboren moeten worden. Het is bijzonder te zien hoe de rangers hier leven en wat ze doen aan conservatie en onderzoek. Binnenkort zal er permanente bewoning van de rangers op het schildpaddenstrand zijn, zodat ze de schildpaddennesten zo goed mogelijk kunnen beschermen en kunnen volgen of de nesten uitkomen en de schildpadden hun weg naar zee vinden.

Afscheid

Tetepare is ook het moment van afscheid. Vanaf hier gaat Starlight richting Noro om uit te klaren en naar Australië te vertrekken, terwijl wij langzaam eilandhoppend verder op verkenning zullen gaan. Al lijkt het alsof de krokodillen andere plannen met ons hebben. In deze ankerbaai hebben we nog geen krokodillen gezien, maar we weten dat ze er zijn. Op de ochtend van vertrek cirkelen er twee rond rond het strandje waar onze lijnen aan de bomen bevestigd zijn. Na ongeveer anderhalf uur zien we de krokodillen niet meer. “Vaar jij even naar de kant om de lijnen los te gooien?” zegt Jaap. Nou mij niet gezien. Hier in krokodil gebied zet ik geen stap meer naast de boot. En dus roeit Jaap naar de kant om dit klus je op te knappen.

We zwaaien Starlight uit en zitten nog even in de kuip, voordat wij ook vertrekken. Onze eerste maand in de Solomon eilanden was een indrukwekkende ervaring en zo anders dan we gedacht hadden op basis van de verhalen uit de zeilershandboeken. Ja, we sluiten onze boot af, maar we zijn in Honiara in de avond echt wel van de boot geweest om heerlijk te eten. De Solomoners zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij. We hebben ons eigenlijk op geen enkele plek onveilig gevoeld en wanneer we horen van het wegnemen van spullen gaat het vaak om mensen die dronken zijn of kinderen op zoek naar avontuur. Een melding bij de chief is voldoende om je eigendommen weer terug te krijgen. Wij hebben persoonlijk nergens last van gehad en slapen altijd met de deur open. Iets anders is trouwens ook onmogelijk met deze temperaturen. We genieten van de ruilcultuur op de eilanden en hoe de mensen hier leven. Van de panpipes, die bespeeld worden met oude slippers en de lokale kastom dansen. Nu we weer alleen rondvaren is het tijd om te vertragen en ons echt te buigen over onze plannen voor de komende maanden.