“Ik denk dat we vandaag moeten vertrekken” zegt Jaap wanneer ik slaperig mijn hoofd de kajuit insteek. “Ja, dat is dus niet serieus” is mijn antwoord. Maar hij kijkt niet alleen serieus, hij is het ook. Wow, dit had ik niet verwacht. Twee dagen geleden hebben we de overtocht van Nieuw Zeeland naar Tonga op het laatste moment afgeblazen. Een lagedruk gebied, met vijftig knopen wind, zou recht over Minerva Reef gaan op het moment van onze aankomst daar. Dat leek ons nou niet het meest comfortabel. En zoals bij alle weervensters duurt het meestal ruim een week voordat er een nieuw weervenster op popt in het weerbericht. Dus ik was er helemaal op voorbereidt om nog een week lang aan een website te werken en langzaamaan afscheid te nemen van Nieuw Zeeland.
We vertrekken
We kunnen alleen vertrekken wanneer het mogelijk is om laat in de middag uit te klaren in Marsden Cove en dat is nog een dingetje. De doaunebeamte van dienst komt uit Auckland en wil graag om een uur of twee vertrekken, zodat hij op tijd terug is in Auckland. “En als we met de auto naar Marsden Cove komen? In plaats van met de boot?” vraag ik hem over de telefoon. Zijn antwoord is onverwachts, want dat lijkt hem een goed idee. Wij kunnen dan vertrekken op het moment dat het ons past, oftewel wanneer er genoeg water in de rivier staat, en hij is op tijd voor het avondeten. Zo gezegd, zo gedaan. We lenen een auto en gaan samen met Ada en John van de Rhapsody uitklaren.
Na de laatste boodschappen, het in allerijl opruimen van de boot en afscheid nemen van de RDM familie vertrekken we net op tijd om voor de sper onder de brug door te gaan. Al motorzeilend gaan we de rivier af en met het laatste licht zeilen we de houthaven van Marsden Cove voorbij naar open zee. Na zeven maanden Nieuw Zeeland zijn we opeens vertrokken en op weg naar nieuwe avonturen. Maar eerlijk is eerlijk… Ik vond Nieuw Zeeland heerlijk en had er best nog wat langer kunnen blijven. De kleine marina was een warm bad en we hebben het daar ontzettend naar onze zin gehad.
Even wennen?
Na het landleven is het weer even wennen op zee. Al went het ook weer snel. Waar ik dacht dat niets meer automatisch zou gaan, pakken we het systeem van zeil zetten, wachtlopen, eten en slapen zo weer op. Al sluiten we Flip, onze windstuurinrichting, wel op de kop aan en duurt het even voordat we in de gaten hebben waarom de boot toch steeds loeft, wanneer ie de opdracht krijgt te vallen. Met het vallen van de nacht hebben we alles weer goed aangesloten en kunnen we achter de Rhapsody aan. Want het vertrek was met een duidelijke opdracht: ‘zorgen dat we snel genoeg gaan om voor het laag langs te duiken dat eraan komt.’
We zeilen heerlijk, maar de snelheid is nog niet echt je van het. “Het lijkt erop alsof de propeller wat aangroei heeft” zei Jaap al toen we op de motor de haven verlieten. We maken te weinig snelheid om voor het front langs te gaan. Wanneer de wind wegvalt gaat dan ook niet de motor aan, maar duikt Jaap het nog koude zeewater in om een blik onderwater te werpen. “Geef me maar even een krabber en de duikslang aan…” Oké dat is dus een serieuze zaak. De propeller heeft vier maanden werkloos in de haven gelegend niet echt leuk gevonden en zit onder de aangroei. De rest van de boot is wonderwel nog helemaal schoon. Na een kwartiertje poetsen kunnen we weer verder en is het wachten op het laag wat ons gaat passeren.
Tot veertig knopen hebben we tijdens het slechte weer. Maar de koers is aan de wind en Flip, de windvaan, stuurt de boot prima. Dus zitten we onze tijd uit tot de wind weer minder wordt om vervolgens helaas compleet te verdwijnen. De laatste 80 mijlen hebben we de motor aan om Minerva reef überhaupt te bereiken.
Vis aan de haak
“Oh kijk daar! Daar is het rif.” We zien dikke brekers op het rif. Midden in de oceaan een bijzonder verschijnsel. Zeker omdat het twee omsloten riffen zijn en, zowel noord als zuid Minerva Reef, een pas hebben waar je door naar binnen kunt varen, om vervolgens het anker te kunnen laten vallen. We varen op de motor in de richting van de pas wanneer onze vislijn begint te ratelen. Snel zetten we de motor stationair en haalt Jaap de lijn binnen. Dit zou toch wel het summum zijn: verse tonijn in Minerva Reef.
“Wow! Hij is sterk!” roept Jaap. “Ik heb mijn handschoenen nodig.” Ik snel naar binnen om zijn vissershandschoenen te pakken en langzaam komt de lijn naar binnen. Maar dan trekt de vis opnieuw ontzettend aan de lijn en een blik naar achteren zegt genoeg… Onze lunch zit knel tussen onze vislijn en een drietal haaien die om hem vechten. Wanneer de lijn binnen is zien we dat alleen de kop nog aan de haak zit, met een klein stukje vlees. Jaap haalt de haak los en gooit de kop overboord. Helaas geen tonijn vandaag…
Minerva Reef
Het gevoel om achter het anker te liggen de totale leegte van de grote stille oceaan is bijzonder en raar tegelijkertijd. Af en toe moet ik mezelf even knijpen. Ik had niet verwacht dat dit zo zou voelen. We bezoeken beide atollen en liggen regelmatig in het water om de onderwaterwereld te bewonderen. Er zijn veel Giant Clams, met hun prachtige kleuren. Maar ook vissen en redelijk wat koraal. De schrik met de haaien zit er ook nog goed in, want elke keer dat we er een spotten ben in geneigd snel de dinghy in te klimmen. Gelukkig zien ze ons als hapje niet zo zitten.
Het weer dwingt ons te vertrekken en Minerva achter ons te laten. Er komt steeds minder wind en we willen graag op zeil naar Tonga. Dus vertrekken we voor de laatste paar honderd mijlen. De eerste dag is het nog prachtig zeilen. Maar het gaat toch steeds langzamer en op de laatste dag gaat alsnog de motor aan. Het is of dobberend de nacht door en dan valt de wind helemaal weg, of vanavond aankomen. De keuze is snel gemaakt.
Bij het eiland Tongatapu lijkt het alsof er walvissen voor de kust zwemmen. We zien regelmatig langs de hele kust water omhoog stuiven. Maar in een ritme dat niet past bij walvissen. Het blijken blowholes te zijn, die direct op mijn lijstje van activiteiten komen te staan. Wanneer de zon net onder is varen we door de pas en rond een uur of acht in de avond laten we ons anker vallen voor Pangaimotu Island. Morgen naar de haven om in te klaren, maar eerst met een borreltje in de kuip om aan te komen in deze nieuwe wereld.
0 Comments