Oei, hoor ik mezelf zeggen wanneer de boot slagzij maakt op een harde windvlaag. “Ja, deze was wel hard” is Jaap zijn antwoord. Ik ben verbaasd dat ie überhaupt antwoord geeft, want mijn kapitein slaapt meestal rustig door, ongeacht het weer. De moorings waarwe met lange lijnen aan liggen zijn stevig genoeg en we blijven prima op onze plek liggen. Maar de wind maakt wel dat we alle kanten op draaien en heel comfortabel is het niet. Wanneer we de volgende dag op de kant komen is de meest gestelde vraag dan ook of we wel een beetje geslapen hebben. Niet echt, en met 50 knopen wind is dat ook wel logisch. Maar vanaf nu neemt de wind af en we hebben goede hoop op een paar rustige dagen, zodat we het eiland kunnen verkennen.
Ik lees het boek van Robinson Crusoe en neem het verhaal in gedachten mee op onze wandelingen. Ondanks dat de roman van Daniël Defoe natuurlijk niet waar gebeurd is kan ik me levendig voorstellen hoe het leven hier moet zijn geweest en hoe de hut van Alexander Selkirk, de Robinson Crusoe van Isla Juan Fernandez, eruit moet hebben gezien. Ik kijk op een andere manier naar het eiland en haar geschiedenis. Naast de prachtige wandelingen die we maken gaan we met de dinghy op toer naar de befaamde zeeleeuwen en bezoeken we Puerto Ingles, een baai ongeveer drie kilometer verderop.
We gaan naar Puerto Ingles op uitnodiging van Bernard Keyzer, een in Nederland geboren Amerikaanse schatgraver. Hij is er van overtuigd dat er een schat op dit eiland verborgen is en is al twintig jaar op zoek. Hij doet ons zijn hele theorie uit de doeken en is ervan overtuigd dat hij dit seizoen de schat gaat vinden.
Met zijn theorie verpulvert hij wel in een keer mijn beeld over de grot waar Alexander Selkirk volgens de eilanders vier jaar heeft geleefd. Hij laat ons zien dat de grot niet natuurlijk is ontstaan en dat dit de eerste verstop plek van de schat was. Ik vind het interessant hoe hij theoretisch onderzoek in Spanje en Groot Brittannië heeft gedaan en op basis daarvan al zoveel jaren met zoveel inspiratie op zoek is. Of hij de schat gaat vinden? Geen idee, maar het verhaal is prachtig en ik gun hem zijn schat.
De mensen op isla Juan Fernandez zijn vriendelijk en ook weer heel anders als op het Chileense continent. Ze vinden het leuk dat je het eiland bezoekt. Hier wordt ook alleen in het ziekenhuis gestaakt, omdat er drie medewerkers zijn ontslagen. Wat 50% van het personeel is. Maar protesten als op het vaste land van Chili zijn hier niet. We kunnen wel gaan protesteren en dingen in de fik steken vertelt een aardige serveerster ons. Maar we zijn een kleine gemeenschap en zijn erg afhankelijk van samenwerking. Door te protesteren hebben we alleen onszelf. Al is de situatie hier wel hetzelfde als op het vaste land legt ze uit.
De accu van onze startmotor heeft het begeven. We hebben deze in Puerto Williams gerepareerd, maar hij heeft nu alsnog de geest gegeven. We kwamen hier een dag na vertrek uit Valdivia achter, maar terug naar het vaste land was weer technisch niet verstandig en dus moeten we hier op zoek naar een werkende startaccu voor onze motor. Op een eiland van dit formaat een schaars goed. Toch is iedereen behulpzaam en eindigen we uiteindelijk bij de elektriciteitsfabriek. Deze zorgt voor alle elektriciteit op het eiland en zij hebben, diep onder het stof, nog wel een aantal oude accu’s liggen. Eén van de medewerkers helpt ons dagen met het laden van verschillende accu’s, welke wij dan meenemen naar de boot om te kijken of ze het nog doen. Elke keer wanneer we weer terug komen met een accu die het niet meer doet, gaat ie weer op zoek naar een andere oplossing. Meer dan een fles wijn wil ie er niet voor hebben.
Een werkende accu vinden we niet, maar er is er nog één die we niet aan boord hebben geprobeerd. Laten we die maar meenemen, zegt Jaap een paar uur voor ons vertrek. Jaap heeft wel vertrouwen in deze accu. Het is namelijk één van de weinigen die deze dagen niet leeg is gelopen. We sjouwen voor de laatste keer de accu naar de dinghy, varen naar de boot en sluiten hem aan. De motor start direct en zonder hapering. We hebben allebei een opgelucht gevoel. En wonderwel, de accu werkt nog steeds. We zijn inmiddels alweer bijna drie dagen op zee en checken de accu elke dag door onder andere de motor te starten. Wie weet brengt deze accu ons tot Nieuw Zeeland. Dat zou prachtig zijn.
Drie dagen op zee. Drie dagen onderweg naar Paaseilend, oftewel Rapa Nui. Het mystieke eiland waar we onze reis in Chili twee jaar geleden zijn begonnen. Ik kijk er naar uit om dit prachtige eiland opnieuw te bezoeken. Hopelijk is het weer goed genoeg om er te landen. Kunnen we wat verse groenten en fruit inkopen en nogmaals genieten van deze prachtige plek. Wie weet zijn we er net rond kerst. Maar het is aannemelijker dat we tussen kerst en oud & nieuw aan zullen komen.