Tja, we zijn dan wel niet op een roadtrip, maar een jaar onderweg zijn we wel. Ik zie het nog zo voor me, ons vertrek vanaf de A in Groningen. De boot ligt dan al een paar weken voor de deur en er is door heel veel mensen heel hard gewerkt. Het huis klaar voor de verhuur en de boot ready to go. De lieve mensen die op de kade staan, de laatste knuffels en de brugwachter die de brug opent. Huilen, lachen en zwaaien tegelijk. De opluchting om eindelijk te vertrekken en het verdriet voor dat wat ik achterlaat.
Heel bewust hebben we destijds voor de datum van vertrek gekozen. 18 Augustus 2017, volle maan. De volle maan is daarmee steeds weer een markeringspunt in onze reis. Het mooie licht van een volle maan is heerlijk om in de nacht bij te zeilen, of in een baai op het dek naar alle contouren om je heen te kijken. Maar voor mij is het ook elke keer weer een momentje om even aan alles en iedereen te denken. Stil te staan bij het leven wat gewoon doorgaat, ook al zijn wij er even niet. Maar ook bij onze eigen reis en het leven dat we op dit moment hebben.
Zo terugkijkend wist Jaap natuurlijk erg goed waar hij aan ging beginnen. Reizen zit hem in het bloed. En al is dit de eerste keer met zijn eigen yacht, de wereldzeeën heeft ie al meermalen bedwongen. Voor mij was dat toch anders. Ik had tot nu toe weinig ervaring met zeilen en wilde graag de wereld zien, maar hoe? Daar had ik nog nooit zo bij stil gestaan. Het feit dat Jaap een ervaren schipper is, maakte voor mij de keuze wel makkelijker.
Nu een jaar later geniet ik van het slow travellen. Je komt niet met een vliegtuig uit de lucht gevallen, maar nadert – soms na dagen of weken varen – een nieuw continent, een nieuw land of een nieuw gebied. De indrukken in je opnemend die hierbij horen. De contouren van de kust en de vissers die je tegen komt op je weg er naar toe, of zoals in de San Blas, de Kuna indianen die in hun houten kano’s voorbij peddelen. Deze eerste indrukken geven in mijn beleving al een goed beeld van het leven en de plek waar je naar onderweg bent. Maar ook het aankomen, de geur van het land weer in je opnemen en de mensen die je ontmoet. Ik blijf het heel bijzonder vinden en kan mij tijdens een wandeling tegenwoordig verwonderen over alles wat je ruikt en ziet.
Hoe langer we onderweg zijn, hoe kleiner ook de vissersbootjes. Geen grote schepen meer, maar kleine, open motorbootjes of kano’s, met daarin mannen die jagen om in hun levensonderhoud te voorzien. Weten de locals goed waar te vissen. Het vissen is volgens Jaap niet meer zoals het was. We vangen maar heel af en toe een vis en horen dat van meerdere cruisers. Het lijkt wel of er tegenwoordig gewoon minder vis is.
Plastic soup
Een jaar op deze manier reizen maakt ook steeds duidelijker hoe slecht we met de wereld omgaan. Veel plastic en veel vervuiling. De indianen in de San Blas die proberen om de afkalving van hun eilanden, hun woonplek, te voorkomen. Terwijl je kan zien dat de afkalving sneller gaat dan de aanwas aan de andere kant van het eiland. Kleine dorpen aan de kust van Colombia en Panama die allerlei maatregelen nemen tegen het water. Maar vooral al het plastic wat overal ronddrijft. Onbegrijpelijk dat plastic nog steeds in zulke grote hoeveelheden gebruikt wordt, terwijl het zoveel schade aanricht. Gemak dient de mens en natuurlijk we proberen het gebruik van plastic tot een minimum te beperken en gooien het zeker niet overboord. Maar kijkend naar mijn woonomgeving weet ik niet of dat wel voldoende is en of we plastic niet rigoureus moeten bannen uit ons leven.
Ons thuis
Had ik vroeger een aversie tegen caravans. Dit jaar ben ik erachter gekomen hoe fijn het is altijd je huis bij je te hebben. Je eigen plek, waar je ook bent. Daar waar je je terug kunt trekken en je eigen leven kunt leiden. Je eigen ruimte, je eigen veilige omgeving. We hoeven niet elke avond op zoek naar een slaapplaats, de boot is er altijd. Ze ligt in de baai op ons te wachten en is in mijn beleving toch nog steeds iets anders dan een caravan… Al zal dat laatste wel niet helemaal een reële gedachte zijn.
De boot is inmiddels echt ons thuis. Was het in het begin nog een beetje kaal en onpersoonlijk, inmiddels is dat toch echt veranderd. Post van vrienden hangt in de kajuit en de Mola’s krijgen binnenkort ook een plek aan de muur. Dit is de plek waar we leven. Dat we nog steeds heel goed rommel kunnen maken is een beetje jammer, maar af en toe ook aanleiding voor een goede poetsdag. Want in zo’n kleine ruimte kun je eigenlijk gewoon niets laten slingeren.
Het leven
Is het leven dan heel erg veranderd? Natuurlijk zijn er wezenlijke dingen veranderd, maar aan de andere kant ook niet. Ik werk niet meer om de kost te verdienen, maar dik langzaam in op mijn spaarcenten. We hebben een zeilschip als huis en we varen in prachtige gebieden. Maar we zijn niet op een eeuwig durende vakantie. We hebben onderhoud aan ons huis als ieder ander en zijn veel bezig met het regelen van eigenlijk hele gewone dingen. Het huishouden, brood bakken, water maken en zorgen dat de gastanks op tijd weer gevuld raken. Maar ook het repareren van de zeilen en verbeteringen aanbrengen op de boot.
Boodschappen doen is bijvoorbeeld niet zoals in Nederland. Hier zijn er over het algemeen geen grote supermarkten, maar vele kleine winkeltjes. Elk winkeltje zijn eigen assortiment. Dus naar de één voor aardappelen en naar de ander voor bloem en bier. In Puerto Lindo, waar we nu zijn, wordt groente en fruit vanuit de auto verkocht en moet je snel naar de kant als een fruitauto zich met veel lawaai aankondigt in het dorp. Al met al ben je soms zo een paar uurtjes zoet met het doen van boodschappen.
En ja, daarnaast zijn we in een deel van de wereld waar niet iedereen zal komen en laten we de indrukken van al die verschillende landen en culturen binnen komen. Genieten we van het feit dat het niet hoeven werken voor een baas ons deze grote vrijheid geeft. Douchen we tijdens een fikse regenbui op het dek. Niet alleen om water te bespraken, maar ook gewoon omdat het heerlijk is. Durfde ik een jaar geleden, onderweg van Marokko naar de Canaren, amper in zee te zwemmen en heb ik inmiddels gesnorkeld tussen de pijlstaartroggen en haaien. Maar zijn we ook gewoon chagrijnig en maken ruzie. Proberen we op elke plek de omgeving te verkennen, maar hebben we ook luie dagen, waarbij we uitslapen en heerlijk een boek lezen in de kuip.
Eigenlijk het gewone leven in een bijzondere omgeving.
Hier en nu
Een jaar, het was zo maar voorbij. Een jaar na ons vertrek uit Nederland liggen we in Panama de transit door het Panamakanaal voor te bereiden. Gewoon een paar sluizen zegt Jaap. Niets om je heel druk over te maken. Dat van die sluizen kan ik wat hem betreft begrijpen. Voor mij zijn het immense sluizen en kan het zo zijn dan je samen met een grote tanker of een containerschip wordt geschut. Dat lijkt mij erg indrukwekkend en ik ben op dit soort momenten erg blij dat ik niet de kapitein ben.
Maar het betekent ook wat anders. Het betekent een volgende stap in onze reis. Op weg naar een andere oceaan en een ander stuk van de wereld. Volgens Jaap wordt het dan pas echt mooi. Ik vind nu alles al prachtig, maar ben ondertussen ook wel erg benieuwd. De Pacific, misschien richting Patagonia en Chili? Wel of niet naar de Galapagos? Of langer in Panama blijven? Vele keuzes en mogelijke plannen voor het vervolg. van onze trip.
En zo terug kijkend op het afgelopen jaar weet ik dat ik geniet van het reizen onder zeil en dat ik inmiddels best een stukje kan zeilen. Dat de wereld te mooi is om niet te verkennen. Dat ik iedereen van tijd tot tijd verschrikkelijk mis, maar dat ik ook nog heel benieuwd ben naar die andere kant van het Kanaal. Dat Jaap nooit genoeg zal krijgen van reizen, maar dat ik er zeker ook nog niet klaar mee ben.
Dus, onderweg naar nieuwe avonturen!
Heel mooi geschreven, jullie doen het hardstikke goed, en nemen overal mooi de tijd voor, bon voyage, en geniet van jullie verdere avonturen. Grtz Bert
Mooi, bijna filosofisch, geraakt door je verontwaardiging over het plastic.
May the road rise to meet you, May the wind be always at your back, ……….
Adriaan
Wat een ervaring, geniet! En dat doen jullie, dat lees ik. Het Panamakanaal staat ook op mijn bucketlist. Ik ga jullie volgen! Dank je wel voor het delen van jullie avontuur op facebook.
Wat weer een mooi en lief verhaal. En wat gaat een jaar toch snel! Fijn dat jullie het zo mooi hebben. Wij genieten in elk geval met jullie mee. En wat die andere oceaan betreft wensen we jullie weer ‘fair winds and a following sea’. Een dikke tút van Coby en Chris.
Beste Minke en Jaap,
Wat heb ik een bewondering voor jullie moed en durf! Ik geniet er enorm van om jullie te volgen op jullie reis. Zo maak ik toch een beetje mijn eigen wereldreis. In het echt zal die er nooit van komen. Ik wens jullie een behouden vaart. Ben benieuwd naar de rest van jullie mooie reis.
Hartelijke groeten uit Drachten,
Janneke
Geniet nog steeds van je prachtige verhalen
Reis zo met jullie mee
Gkede vaart door het panamakanaal
Van riet en rob
Fantastisch! Ontzettend mooi om de wereld die jullie zien (ervaren) door jouw woorden te lezen! Kan niet wachten om verder te lezen! Liefs, Natas
Dank voor alle mooie, lieve en persoonlijke reacties. Heel fijn om te lezen.
Prachtige foto’s en verhalen en blijkbaar dus een goed besluit zo’n wereld(-zeil)reis.
Navigeren lijkt me ook erg interessant of gaat dat met google?.
Behouden vaart Minke (en Jaap)
Groeten Kasper
Navigeren gaat gelukkig niet met Google. Onderweg geen internet. En ik geloof ook niet dat dat goed zou komen. Het is tegenwoordig wel makkelijker dan vroeger. We tekenen nog maar weinig onze positie in op een kaart, alleen tijdens lange oversteken. Maar zeilen op een digitale kaart, welke gekoppeld is aan andere navigatie instrumenten aan boord.
AANTREKKELIJK en eerlijk geschreven. Ik houd je graag in de gaten en ben een tikkeltje jaloers. Nog heb ik niet het hele relaas doorgespit. Jaap is beroepszeiler? En jullie hebben een jongen mee op jullie reis? Hoe oud en nog een vraag: met hoeveel spaargeld lukt het om deze fantastische stap te kunnen nemen zonder nerveus te worden?
Geniet en geniet van het zeilende reizen!
Hallo Isabella,
Het kleine jongetje is alweer naar huis. Hij was met zijn ouders op bezoek.Jaap is inderdaad (zeil)kapitein van beroep, wat maakt dat we makkelijk zouden kunnen werken als we geld willen verdienen. Maar voor nu nog niet nodig.