Het ponton Miclavi is een Duitse marineboot die men bewust daar aan de grond heeft laten lopen. Aan de Micalvi liggen zeilboten, soms wel zes rijen dik. Dit was ons thuis de laatste vier maanden. Terwijl we tussendoor uitstapjes maakten naar Antarctica, Ushuaia en de kanalen. Een haven waar bij aankomst maar vier van de 20 boten bewoond waren, maar waar in de drukke periodes wel 40 boten lagen. De plek waar het elke zaterdag boodschappendag was, waar de Bandera een geliefde wandeltocht bleek, waar we bessen en munt plukten, waar we heerlijk pizza aten in het huisresteurant van een Francaise en waar we genoten van de relaxedheid en het contact met andere reizigers en Chilenen.
Als je de Micalvi binnen komt hangt deze vol met vlaggen, t-shirts en andere gedenkplaten met namen van reizigers en boten. Aankomen en verblijven in de meest zuidelijke haven van Chili betekent dat je hier een gedenkteken achter mag laten. En dat doen wij ook. Tussen al onze vlaggen zoeken we naar een geschikt item. Onze eigen Nederlandse vlag, waar na een jaar in Chili nog maar een klein puntje van over is, of de vlag van de KNRM. We kiezen voor dat laatste. Niet alleen hebben we drie KNRM vlaggetjes op voorraad. Maar het is ook een mooie ode aan alle Search and Rescue organisaties die zich inzetten voor veiligheid op het water. Die organisaties die je nooit nodig hoopt te hebben, maar waar je zo dankbaar voor bent dat ze er wel zijn.
Terwijl we ’s ochtends wachten tot het vliegtuig van de DAP landt met aan boord ons bezoek uit Nederland, zoeken we een mooi plekje in de Miclavi om onze vlag op te hangen. Wat nog best even zoeken is, want het is vol aan de wanden. Uiteindelijk vinden we een plekje onder Jan en Trees. Zij hebben zo’n grote Nederlandse vlag hangen dat alleen de eerste baan beschreven is. We besluiten dat zij het vast niet erg zullen vinden dat er een klein KNRM vlaggetje over een deel van hun vlag gehangen wordt. En daarmee hebben wij, hopelijk voor langere tijd, ook een mooi plekje in de Micalvi.
Daarna haasten we ons in de Dinghy naar het vliegveld. David en Han komen een dag of tien meevaren en het plan is om ze in Punta Arenas weer af te zetten. Maar naast onze vrienden staat ook onze nieuwe startmotor aan boord van het vliegtuig. En zonder deze startmotor geen werkende hoofdmotor. Dus terwijl ik de mannen een kopje koffie inschenk, sleutelt Jaap de motor weer in elkaar. Niet lang daarna komt de motor sputterend op gang. Hij heeft er wel wat moeite mee en bij de uitlaat verschijnen grote grijze wolken. Oeps… Maar er komt koelwater naar buiten en de grijze rook verdwijnt snel. Dus kunnen de trossen los en verlaten we Puerto Williams voor de laatste keer. We zijn weer onderweg naar het noorden van Chili.
Als we een mijl of vijf onderweg zijn ruik ik toch een vreemd geurtje vanuit de machinekamer komen. Jaap gaat kijken en niet veel later roept hij “Zeil zetten! We hebben water in de olie!” De motor gaat uit en we zetten zeil. Gelukkig voor ons is het windstille weer uitgebleven en hoeven we niet te dobberen. Terwijl David, Han en ik hoog aan de wind het Beaglekanaal omhoog kruizen is Jaap benedendeks de olie uit de carter aan het pompen. Veertig liter komt er in totaal uit, terwijl we normaal toch maar 30 liter olie ververzen. Hier is toch iets mis gegaan. Jaap kijkt alles na en we denken dat er uiteindelijk water is geheveld via de uitlaat.
Na twee uur klussen komt het verlossende woord, de motor kan aan. Gelukkig maar. Het zou toch wel heel lullig zijn geweest wanneer we rechtsomkeerd hadden moeten maken naar Puerto Williams. Met een vertraging van een paar uur pakken we de koers weer op. Caleleta Olla gaan we niet meer halen vandaag. Maar zoals David zegt: “Het was heerlijk om te zeilen en we hebben onze eerste walvissen gezien!” En niets is minder waar. Vlak voordat de nacht valt laten we het anker vallen in Caleta Letier. We drinken nog een glaasje wijn en duiken ons bed in. Morgen vroeg op om naar de gletsjers in Brazo Noroeste te gaan.