De laatste 2 dagen op zee, terwijl we ons al flink verheugden op de aankomst, kregen we het nog even voor de kiezen.

Jaap is van alle markten thuis, dus de averij waar Minke al over schreef werd daadkrachtig opgelost. De windvaan weer gelast, de gebroken peddel van Flip de stuurautomaat weer vernieuwd, en het zorgwekkende heftige geluid wat vanuit de stuurkolom leek te komen weer verholpen door het een en ander aan te draaien onder in het schip. Geweldig om zo handig te zijn en ook alle benodigdheden aan gereedschap aan boord te hebben. Stel je voor dat je een stuk minder handig was en hulp moest zoeken aan wal van techneuten en bedrijven, dan zou de wereldreis die Jaap en Minke maken een stuk duurder uitvallen. Jaap is van alle markten thuis maar weet ook precies op welke ‘markt’ of manier hij alles  wat nodig is goedkoop en goed kan krijgen. En dat gaat dan niet alleen over dingen voor aan boord, maar strekt tot kennis over hoe de goedkoopste tandarts te regelen, tot hoe om te gaan met zorgkosten en pensioenen.

Het is hier aan boord een goed zelfvoorzienend en zelfredzaam gebeuren. Dankzij goed werkende zonnepanelen hoeven we nauwelijks de generator aan te hebben. De watermaker zorgt voor voldoende water waardoor we het met alle boodschappen aan boord het heel lang zouden kunnen uithouden zonder aan wal te hoeven gaan. Dat geeft een goed en onafhankelijk gevoel!

3 jaar geleden voeren Rienk en ik mee naar Noorwegen, voor Minke haar eerste zeereis aan boord van de Eastern Stream. Er viel een hoop te leren. Nu, al ettelijke zeereizen later, van Noorwegen naar Spitsbergen en terug, het jaar daarop de Oostzee, en het jaar daar op van Zuid-Europa, naar Afrika naar Zuid-Amerika is ze een bedreven en ervaren zeevrouw geworden. Mooi om te zien! En naast haar handigheid met sturen en zeilhandelingen helpt haar nuchtere scherpheid over wat nodig en mogelijk is op allerlei gebieden dat er niets over het hoofd wordt gezien.

Rienk had al een windwak voorspeld vanaf het begin van de reis. Als die nog zou komen zou dat ook kunnen betekenen dat hij de weddenschap nog zou kunnen winnen wat betreft de aankomstdatum. Zijn gok viel op de 29ste, die van de anderen eerder. En verdorie, na een stormachtige nacht met een vaart van regelmatig 10 knopen, en wij ons al zien hangen in de lianen de volgende dag, valt de wind weg. Dobber de dobber. Zucht. Om een paar uur later weer toe te nemen, maar voortdurend wisselt van richting. We bouwen de zeilen een paar keer om, zeilen over stuurboord, dan weer bakboord en daarna weer stuurboord. Zo actief waren we nog niet geweest deze reis!

We beseffen ons niet meer met licht aan te gaan komen en besluiten in de monding van de Surinamerivier te gaan ankeren. De wind waait uiteindelijk toch steady vanuit de goede richting en wordt hard, waardoor we hoog aan de wind zeilend de monding bereiken midden in de nacht, om een uur of 2, op de 28ste januari. Na een klein aankomstfeestje vallen we om in onze bedjes, en slapen voor het eerst weer op een rustig schip, heerlijk! Jaap heeft de weddenschap gewonnen en verdient de mojito.

De volgende ochtend zien we dat we op een bruine rivier liggen, zo’n 3 mijlen breed in de monding, omzoomd met groene wallen vol bomen en planten, korjalen varen heen en weer met donkere mensen er in die ons vriendelijk groeten. Na een uitgebreid Engels ontbijt besluiten we verder te gaan, richting Paramaribo. Als we zijn vertrokken draait de wind spoedig gunstig zodat we kunnen zeilen. Rustig glijdend door het water zeilen we een stuk of 15 mijlen de rivier op, langs jungleachtige begroeiing op de kanten, komen we langs allerlei oude plantageterreinen, zien we Paramaribo opdoemen en ontwaren Fort Zeelandia waar de decembermoorden zijn gepleegd. We varen onder de grote brug door, die in 2000 is aangelegd, naar Domburg.

Wel fijn om niet in Paramaribo te gaan liggen midden in de drukte. Bij Domburg ligt een handjevol jachten aan de moarings, en voor ons is er ook nog een vrij.

Eenmaal aan de wal gekomen zien we wat kleine eettentjes aan een soort zandpleintje onder hoge bomen. We strijken neer en bestellen ons eerste Parbobiertje. Het is net alsof ik in een droom rondloop, en niet wakker kan worden. allemaal vreemde begroeiing, allemaal donkere mensen. We zitten er wat beduusd bij, en kijken met grote ogen om ons heen. We zijn 15 dagen op zee geweest in prikkelarme omgeving, met een gemiddelde snelheid van 5,3 knopen.

Het was een prachtige reis op een goed zeewaardig schip, bedankt Jaap en Minke!!!

Annemarieke!