28 Oktober vertrekken we uit Rabat en zetten koers naar de Canarische Eilanden. De weersvoorspelling is niet super. Wat in dit geval betekent weinig wind, maar in ieder geval uit de goede richting. En dat is toch anders dan de dagen daarvoor, waarbij een zuidelijke wind ons vertrek in de weg zat. Ook de Schorpioen vertrekt vandaag en onder hetzelfde motto: “beter zal het weer de komende periode waarschijnlijk niet worden.”
Aangezien er in deze haven nog voldoende water voorradig is poetsen we voor vertrek nog even het Afrikaanse zand van de boot. Wie weet wanneer dat weer mogelijk is. Maar hier blijkt toch ook wel weer dat wij geen jachthavens gewend zijn. Want ook op de Canaren poetst iedereen driftig en met veel water zijn boot. Van enig tekort aan water lijkt nog helemaal geen sprake.
Weinig wind of niet, we proberen zo veel als mogelijk te zeilen en doen er uiteindelijk 6 dagen over om de Canarische eilanden te bereiken. Onderweg is het af en toe dobberen, testen we onze spinaker en helaas draaien we ook de nodige motoruurtjes. Daarnaast probeer ik een beetje te herstellen van een griepje, waardoor ik veel op bed lig te slapen, Jaap het meeste werk aan boord verricht en ik een illusie armer ben. Ook op reis wordt je gewoon ziek.
Wanneer het mogelijk is neemt Jaap elke dag een verfrissende duik. Ik vind het nog een beetje spannend om met 2 kilometer water onder je in het water rond te drijven. Dus ik hou het bij poedelen en wassen vanaf de boot. Na een paar dagen waag ik ook de grote sprong in het diepe. En gelijk baal ik dat mijn angsten me af en toe zo in de weg zitten. In je blootje zwemmen in prachtig blauw water en als er wat wind is je aan een touw naast de boot laten voorttrekken. Echt helemaal super en niks engs aan!
Na zes dagen varen zien we in de vroege morgen de eerste contouren van land. Het einddoel is in zicht en we zeilen met een prachtig windje richting La Graciosa, een een prachtig en klein eilandje ten noorden van Lanzerote. Geen verharde wegen, een klein dorp en verder alleen maar natuur.
We ankeren in een prachtige baai en liggen daar een week. Het water is kraakhelder en nadat het anker ligt trekken we dan ook snel onze snorkeluitrusting aan en zwemmen we vanaf de boot naar het strand. Een prachtige onderwaterwereld laat zich zien, met rotsen en prachtige vissen ertussen. Volgens Jaap is dit nog niks qua kleurenpalet, maar ik ben toch aardig onder de indruk.
La Graciosa betekent ook weer gewoon in je kortebroek en hempje over straat. Toen we aankwamen in Rabat zei een collega zeilster dat ze blij was als dat weer lekker kon. Op dat moment had ik dat idee nog helemaal niet. Maar ze had gelijk. Aanpassen aan een andere cultuur is helemaal niet erg, maar op je blote voeten over het strand lopen geeft toch ook weer een gevoel van vrijheid.
Gelukkig ook maar, want we wandelen elke dag in ieder geval even naar het dorp en dat is drie kilometer over het strand en langs rotjes en stenen. We halen dan even vers brood en doen wat kleine boodschapjes. Volgens de havengids was er niet zo veel op het eiland. Maar het heeft toch echt een eigen bakker en ongeveer twee kleine supermarkten. Genoeg voor ons om verse groenten en fruit voor het eten te halen.
Het eiland bestaat uit lage beplanting en vooral veel zand. Maar door het bijna dagelijkse regenbuitje wordt het eiland in de week dat we hier liggen ook steeds een beetje groener. Vooral als we rondwandelen is dat goed zichtbaar. Op plekken waar het water wat langer blijft liggen ontkiemen allemaal zaadjes en ontstaat er een groene sluier over het zand. Het eiland is sowieso prachtig om over te wandelen. Auto’s zijn er bijna niet en je kunt op bijna het hele eiland heerlijk buiten de paden struinen. Wat ook maakt dat we het eiland per voet verkend hebben. Over de zandpaden met de vouwfiets was trouwens ook niet echt een optie…
Na een week relaxen, lekker eten, wandelen en ontspannen komen we erachter dat we een beetje in een dagritme komen. ’s Ochtends zwemmen, elke middag naar het dorp voor brood en het internetcafé en dan blijven we vaak hangen om nog een hapje te eten. Het is tijd voor verandering en dus tijd om dit prachtige biotoopje te verlaten.
0 Comments