Ons experiment met de paardenstoof was nog geen onverdeeld succes. De smaak van het vlees was eigenlijk nog best heel goed. Maar het vlees was zo droog dat het toch niet echt was wat we er stiekem van verwacht hadden. Wat Jaap ervan verwacht had in ieder geval. Dus uiteindelijk is het restant van onze stoofpot toch nog overboord gegaan. Paardenvlees gaat niet meer op ons menu staan.
Vier dagen hebben we geschuild in Playa Prada Chica. Inmiddels zijn we vanmiddag aangekomen in Canal Barbara. Het kanaal dat ons, uiteindelijk, na een korte route buitenom naar Tierra del Fuego zal brengen. De baai waar we ankeren staat niet in de guide, maar is de secret spot van Greg en Keri. Five stars!, zei Keri toen ze mij de plek aan wees op de kaart. Dus we zijn benieuwd.
Als we de baai indraaien zien we een visser liggen met een lijn over de breedte van de baai. Even ben ik teleurgesteld, we liggen niet alleen en kunnen zo niet helemaal achterin de baai kruipen. En heel even denk ik ook: ‘we hebben nog een paar uurtjes… we kunnen dus nog naar een baai verderop.’ Maar we zijn vanmorgen vroeg vertrokken om met slack water door de angostera Paso Shag te kunnen gaan. Dus we zijn ook wel een beetje klaar met de dag. En een secret baai van onze vrienden willen we natuurlijk toch ook graag uitproberen.
We ankeren zo dat we met ons achtersteven net voor de lijn van de visboot uitkomen en leggen drie lijnen naar de kant. Zo kan de visser vertrekken wanneer hij wil en hebben wij ook alle ruimte. Als we ons anker laten lopen komen de vissers even buiten kijken wat er loos is. Ze vissen op Centolla (KingCrab) vertellen ze. Dus wanneer ik klaar ben met de lijnen zegt Jaap “Roei je nog even bij de vissers langs om te vragen of we Centolla kunnen kopen van ze?”
De vissersmannen zijn allervriendelijkst. Ik word uitgenodigd aan boord en als ik in mijn beste Spaans probeer te vragen of ze ook Centolla hebben om te verkopen of te ruilen vertelt de Kapitein dat ze op dit moment geen Centolla aan boord hebben. Dat is jammer.
Ze kijken elkaar aan en ik snap het niet helemaal. Maar na een poosje wordt het me duidelijk. Ze hebben hier in de buurt een paar vallen uitstaan en we kunnen even gaan kijken als we willen. Wat gaaf! De mannen hijsen zich in hun oranje pakken en ik roep naar Jaap: “Wil je mee vissen?” Jaap kijkt verbaasd. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” vraagt ie. Ik heb geen idee, maar hier zeggen we geen nee tegen. En zo zijn we vijf minuten later onderweg.
Samen met lokale vissers op een lokale vissersboot. Niet alleen is het heel leuk om te zien hoe een Chileense vissersboot er van binnen uitziet, maar ook hoe het vissen op Centolla in zijn werk gaat. Ik sta met de kapitein in zijn stuurhut en vraag hem het hemd van het lijf. Ze komen uit Punta Arenas en zijn straks vijf maanden achtereen aan het varen. Het hele Centolla seizoen dus. De plek waar ze voor anker liggen lijkt wel hun thuisplek. Op de kant hebben ze hun voorraden diesel, gas en zelfs een schotelantenne staan. Ze kijken dus heerlijk televisie aan boord. En dat in de middle of nowhere.
De twee collega’s staan buiten en hebben ook een strikte taakverdeling. Als ze bij de eerste boei aankomen slingeren ze een klein ankertje achter de lijn en trekken hem naar binnen. Daarna gaat de lijn over een lier, zodat de lijn makkelijker naar binnen getrokken kan worden. Aan elke boei blijken tien vallen te zitten. De één trekt de val aan boord en de ander leegt de vallen. Als het nodig is doet hij er ook gelijk een nieuwe viskop in. Voer dat de Centollas de val in moet lokken. Elke val wordt gelijk weer helemaal voorbereid om weer over boord te gaan.
De Centollas kruipen af en toe het hele dek over en zijn zeer levendig. De kapitein geeft één van zijn mannen een soort meetstok aan. “Dat is om te meten hoe groot de Centolla is,” legt hij mij uit. “Als ze kleiner zijn moeten ze weer overboord.” Jaap en ik moeten er wel om lachen. Het lijkt er niet op dat ze deze meetstok heel vaak gebruiken. De eerste paar Centollas gingen namelijk gewoon op het zicht in de bak of overboord. Maar het geeft een goed beeld van hoe het allemaal in zijn werk gaat.
In totaal doen we drie boeien, dertig vallen. Daarna varen we terug naar de baai en legt de kapitein zijn boot weer aan alsof onze boot er niet eens ligt. In de kleine ruimte manoeuvreert de visser met veel gemak. De neus ligt weer anderhalve meter voor de kant en nadat de lijnen weer zijn verankerd wordt de schotelantenne weer aangesloten. De kleine onderbreking van de zaterdagmiddag is weer voorbij.
En wij? Wij krijgen tien Centollas mee. De allergrootsten zijn voor de handel en blijven aan boord. We geven hen een pakje sigaretten en ik breng even later ook nog een fles wijn bij ze langs. Voor dit super leuke uitstapje vonden we een pakje sigaretten toch wat karig. Ze zijn er blij mee en wij ook.
Wat bijzonder dat ze dit speciaal voor ons hebben gedaan! En wat een ervaring!
Kleine bijkomstigheid is wel dat we nogal veel Centolla hebben. Wat moeten we daar mee? “Koken en invriezen,” zegt Jaap. Hij hengelt een puts zeewater omhoog, doet deze in de pan en zet hem op het vuur. Ondertussen doet hij nog een kleine selectie op de grote van de Centollas. De kleineren krijgen van ons nog een kans en gaan terug het water in. De rest gaat toch echt de pan in.
Dus vanavond een nieuw kook experiment. Super verse Centolla! De delicatesse van Chili!