Knipper je elke dag nog even met je ogen?

By Minke

28 mei 2018

“Knipper je elke dag nog even met je ogen? Knijp je jezelf elke keer nog in je arm? Of is het al normaal?” Het kaartje waar deze tekst achterop geschreven staat heeft stuivertje gewisseld met een schilderij wat Jaap in Nederland heeft gekregen. De ansichtkaart slingert daardoor al een paar dagen op tafel, wachtend op een nieuw plekje.
Als ik de tekst lees, realiseer ik me hoe normaal ik dit zeilersleven inmiddels vind en hoe normaal het eigenlijk is om in één van de mooiste gebieden ter wereld voor anker te liggen. Ongelofelijk, want ik had me bij vertrek zo voorgenomen om met verwondering overal naar te blijven kijken. Waar is dit ongemerkt toch anders geworden? En is het ook veranderd?
Dit zo schrijvend realiseer ik me ook dat het niet helemaal waar is. We verwonderen ons immers regelmatig. De prachtige baaitjes waar we voor anker hebben gelegen de afgelopen periode. De hotspring waar we in gebadderd hebben, terwijl het toch best koud was buiten. En het respect waarmee we naar de waterval hebben staan kijken. Waarbij het water met zoveel kabaal voorbij kwam gezet dat het net leek alsof we in de regen stonden. 800 Liter water komt hier per seconde naar beneden gedenderd. Daarmee zouden we in ruim een seconde onze watertanks volledig kunnen vullen.
Puerto Chacabuco is voor ons een bewust geplande tussenstop. Want ondanks dat we dertig mijl naar binnen moeten varen geeft het de mogelijkheid weer vers voedsel in te slaan, contact te hebben met het thuisfront en een uitstapje te maken naar de grens. Even naar Argentinië om Jaap zijn visum te verlengen.
Met de bus gaan we richting de grens. Het busvervoer is hier goed geregeld en kost werkelijk helemaal niets. Voor zo’n 5 euro per persoon zitten we ruim twee uren in de bus om bij het vliegveld van Balmaceda uit te stappen. We zijn op een immense hoogvlakte beland, waar de wind vrij spel heeft. Als we bij de Chileense grenspost uitgeklaard hebben is het nog ongeveer 4 kilometer lopen naar de Argentijnse grenspost. Veel verkeer is er niet en tijdens onze wandeltocht komen we twee auto’s tegen vanuit de tegenovergestelde richting. Oeps… In onze guide hebben we gelezen dat de Argentijnen niet altijd even blij zijn wanneer je alleen maar komt in en uitstempelen voor je Chileense visum. Regelmatig schijnen mensen de opdracht gekregen te hebben naar het dichtstbijzijnde dorp te gaan voordat je bij hen terug komt. En dit dorp ligt ongeveer 40 kilometer verderop. Met deze hoeveelheid verkeer kan dat wel eens best ingewikkeld worden.
We besluiten dan ook open kaart te spelen met de douanebeambten en dan maar te zien waar het schip strand. Als we binnen komen zie ik een norse man zitten en de moed zakt me eigenlijk al een beetje in de schoenen. Maar dat we lopend zijn gekomen maakt het wel wat ingewikkeld voor ze. Na wat heen en weer overlegd te hebben met zijn collega is hun conclusie dat we twintig minuten in Argentinië moeten verblijven, alvorens terug te keren en weer uit te klaren. Dus ga maar een stukje wandelen is de opdracht. We zijn al lang blij. 20 Minuten is toch wat beter dan het eerstvolgende dorp. Dus lopen we een stuk de onverharde weg op. Het is net als de Chileense kant van de grens leeg, groot en mooi. Een grote hoogvlakte, met wat akkers en op de achtergrond wat bergtoppen. Harde wind en verder niets… Hier is de wereld weer zo anders dan op het water. Na een half uurtje zijn we terug bij de grenspost, klaren we weer uit en beginnen aan onze wandeling terug over de grensvlakte naar Chili. We mogen weer drie maanden legaal in Chili verblijven. En wat misschien nog praktischer is, onze paspoorten lopen weer gelijk.
“Jaap, we hebben een mailbericht van de Armada.” Dat hebben we nog niet eerder gehad. De Chileense kustwacht vraagt in de mail wat onze plannen zijn en of we nog steeds voornemens zijn 25 mei te vertrekken. Dit in verband met het slechte weer dat op komst is. Tot nu toe liggen we heel rustig in deze baai en het plan is om hier wat langer te blijven liggen. Zo kunnen we nog even contact houden met Nederland in afwachting van het nieuws op familie uitbreiding. Zodra we hier immers de baai weer uit zijn zullen we een paar weken tot een dikke maand geen internet meer voorhanden hebben. Maar als de Armada vragen gaat stellen is het misschien wel tijd om weer eens wat uitgebreider het weer op zee te bestuderen. En slecht weer is inderdaad op komst. 40 tot 50 knopen wind uit de noord en noordwestelijke richting. Nee dat zijn sowieso geen weersomstandigheden om naar buiten te gaan.
Dus kunnen we de Armada geruststellen, we blijven hier gewoon liggen. Al zijn ze er hier in Chili ook best goed in een haven te sluiten, zodat je gewoon niet weg kunt. Voor ons niet nodig in dit geval. Maar we vragen ons wel af wat dit slechte weer zo vlak voor de kust met het weer hier gaat doen. Met een westerwind tunnelt de wind zo het Fiordo Aysen in en we zitten diep in de roaring fouthies, met redelijke bergen om ons heen. Langer dan 24 uur hoeven we niet te wachten om te weten hoe en wat. De hele dag regent het aardig door en langzaam trekt de wind aan. Ik zit binnen lampjes in elkaar te monteren en Jaap is buiten de boel nog wat beter aan het vastleggen als de boot in één keer scheeftrekt. Een fles wijn schuift over het aanrecht en klapt omver. Natuurlijk zonder dop op de fles. Borden en bestek klappen op de kajuitvloer. De uiteindelijke schade gelukkig maar één glas.
De wind slaat van de bergen af naar beneden en komt uit verschillende hoeken. Het gaat bijna de hele nacht door. 30 tot 40 knopen wind, met vlagen van ruim veertig knoop. Gelukkig voor mij houdt de windmeter het regelmatig voor gezien. De ultieme test trouwens voor ons anker, wat we in Puerto Montt verstevigd en verzwaard hebben. Maar we liggen als een huis en het anker doorstaat de test met gemak. De volgende morgen wordt de wind minder, maar het was een onrustig nachtje. Ik hou absoluut niet van veel wind, dus dat wordt nog een uitdaging. Want van de roaring fourthies gaan we straks ook nog naar de furious fifties.
Maar het maakt ook dat we gaan voor nieuwe avonturen. We gaan vertrekken richting Golfo de Penas. Waar we met onze ogen zullen blijven knipperen en ervoor zullen zorgen dat deze trip door het prachtige Patagonië niet normaal gaat worden.

7 Reacties

  1. Jullie gaan de herfst in wij zitten hier te puffen geniet van jullie avontuur
    Rob is vanavond avondvierdaagse aan het lopen met karsten voorzien van veel water
    Wij gaan 1julie richting Frankrijk en hopen daar een week of vier te blijven
    Wacht vol spanning op jullie volgend blog

  2. Kus van de nu uitgebreide familie en goede vaart!

  3. Gefeliciteerd met het nieuwe neefje!
    Prachtig verslag weer Minke je schrijft heel beeldend:)
    Lieve groet uit De Franse Alpen! Ook mooi……
    Ik hoop dat je deze ontvangt(?) liefs

    • Jaaa! We ontvangen je berichtjes tegenwoordig. Fijne vakantie!

  4. Fijn verhaal weer, idd heel beeldend, mooi!
    Hele goede vaart en heel veel sterkte op de spannende momenten 😉 Ik ben blij dat jullie zo genieten! Kus Liefs Natas

  5. och ja, herinneringen aan kerst 2007 toen we drie etmalen op de boot gevangen zaten in een mexicaanse baai met constant 30 knopen voor de kaak. gelukkig wel aflandig, maar zo hard dat we de dinghy niet naar de kant konden roeien. en steeds angst voor ankerlijnknappen en zo…
    geluk mensen, blijf maar knijpen in dat armpje, maar niet te hard! en groeten uit tropisch hagistan

    • Mooie herinneringen Pol!