Dat van noord naar zuid varen een stuk relaxter is dan van zuid naar noord, daar hadden we al veel over gelezen. Maar inmiddels zijn we ook ervaringsdeskundigen met al onze tripjes door het Beaglekanaal. Ook in deze trip is er veel wind en dan vooral wind tegen. Dat horen we ook van Lucipara 2, met wie we over de mail contact hebben. Zij varen ongeveer anderhalve week voor ons uit en kruizen al dagen tegen de wind in op weg naar Puerto Natales. En bij ons gaat het niet anders. Al hebben wij een tijdschema om Han en David op tijd weer in Punta Arenas af te zetten. Wat maakt dat we wat vaker de motor bijzetten of motorsailend tegen de golven en wind ingaan.
Als we ’s ochtends om half zes het anker ophalen lijkt het in de baai nog heel rustig. Maar als we het hoekje omdraaien komt de wind recht op de kop. Ik zoek een lekkere bank op, terwijl de mannen de boot richting Brazo Noroeste manoeuvreren. Tja, er moet een taakverdeling zijn… Maar ze hebben er zin in. Niet alleen zie je de buien voorbij komen als grijze colonnen die vanuit de lucht op het water neerkomen, maar ook de zonsopkomst is prachtig. En misschien wel het belangrijkste, het is vandaag gletsjerdag!
In Brazo Noroeste gaan we langs ongeveer vijf gletsjers varen. Het is fantastisch om te zien hoe enthousiast ze worden van het zien van de eerste gletsjer, Ventisquero Hollandia, Een toepasselijkere naam kan er trouwens niet zijn voor de eerste gletsjer van de dag. De grijns verdwijnt niet meer van hun gezicht en woorden gaan in de overtreffende trap, terwijl wij gniffelen in ons knuistje. Seno Pia is voor ons echt het hoogtepunt van de gletsjers en deze ligt nog ongeveer 20 mijl verder.
Bij Seno Pia slingeren we al snel weer tussen de ijsschotsen door. Het lijkt erop dat we hier een abonnement hebben op veel ijs. De gletsjer is super onrustig en er breken regelmatig stukken ijs af. Welke door stroming en wind naar buiten worden gedreven. We dobberen in de baai en proberen, genietend van het uitzicht, David over te halen voor een foto op een ijsschots. Maar net als we hem zo ver hebben breekt er een dusdanig stuk af dat er een hele swell door de baai heen komt. Dat was voldoende avontuur en David bedankt vriendelijk voor de uitdaging.
En dat blijkt een goede beslissing, want terwijl we discussiëren over een groot overhangend stuk ijs en wat er zou gebeuren als deze zou afbreken…. Komt het hele stuk naar beneden. Wow… Wat gebeurde daar! Alsof er een half flatgebouw naar beneden komt! Het is een immens stuk en geeft ook een immense golf. We starten snel de motor en leggen de kont in de golf. Ondertussen onder de indruk zijnde van wat er net heeft plaats gevonden. We zijn inmiddels vier maal bij deze gletsjer geweest en elke keer zag ie er zo verschillend uit en was de gletsjer op een andere manier actief. We maken ons ook wel zorgen dat ie zo snel afbrokkelt. Hoe lang duurt het nog voordat deze gletsjer niet meer tot aan de zee loopt en zich steeds verder zal terug trekken? Is dit een normaal verschijnsel? En wat is de invloed van ons als mensen hierin met de opwarming van de aarde? Ik denk dat dat laatste zeker van invloed is.
Als we ons hebben losgerukt van Seno Pia steken we Brazo Noroeste over om naar Caleta Cinco Estrellas te gaan. Vertaald naar het Nederlands ‘de vijf sterrenbaai.’ En dat is het voor mij op meerdere manieren. De baai is prachtig en volledig bullet-proof. Hier lig je met elke weersomstandigheid in een soort van privé zwembad met een grote, brede waterval aan de zijkant en volledig ingesloten door hoge bergwanden. Maar het is ook de baai waar we wat as van mijn vader hebben verstrooid. Dit zal de laatste keer zijn dat we hier zullen komen. Als we de Seno al ver zijn ingevaren zien we twee dolfijnen op ons af komen. Ze blijven de boot volgen tot we ons kleine privé zwembadje invaren. Als we het anker laten vallen scheren de dolfijnen met een immense snelheid door het water en rondom de boot. Het maakt dat ik nog meer onder de indruk ben van deze plek dan dat ik al was. Wat is het hier mooi en intens en wat is het een mooie plek voor mijn vader. Daar waar water en land bij elkaar komen, waar watervallen naar beneden denderen in meertjes die op verschillende hoogtes liggen en waar de natuur indrukwekkend is.
De volgende morgen gaan we nog één keer naar de plek waar we mijn vader verstrooid hebben. Ik leg een paar steentjes bij het altaar en neem op mijn manier afscheid. Tijdens de wandeling die we daarna maken ben ik alleen nog maar meer overtuigd. Dit is een perfecte Henk plek. De uitzichten zijn prachtig, terwijl hij een beschut plekje heeft gekregen met bloeiende planten als Canello.
Nog helemaal onder de indruk vaar ik de boot ons zwembad weer uit. De uitgang is zo’n acht tot tien meter breed. Aan de rechterkant zit kelp en aan de linker kant een rots die met zijn punt boven het water uitsteekt. En deze laatste wint het van mijn zenuwen. Ik vaar te veel naar bakboord en met een dikke knal schuiven we over een rots die onder de kelp verborgen zit. De boot gaat letterlijk een paar centimeter de lucht in. Ik schrik me rot, terwijl Jaap heel rustig blijft en ons weer van de rots af haalt. Oeps…. dit was duidelijk een gevalletje niet het midden van het kanaal aanhouden. Voor de zekerheid controleer ik de bildge op schade. Maar er staat niet meer water in dan normaal. Dat is dan weer een meevaller.