Weer even lekker aan land zijn, maar vooral ook duiken naar de onderwater Maui’s in de baai van Hanga Roa. Ceviche eten van vers gevangen tonijn, verse groenten en fruit inkopen en genieten van een spetterende jaarwisseling. Dat is wat Paaseiland deze keer voor ons was. Maar na een week is er ander weer op komst en hebben we twee keuzes. Naar de andere kant van het eiland verkassen of vertrekken. Verkassen vinden we niet echt een optie en we besluiten te vertrekken. Op zaterdagochtend klaren we uit bij de Armada. Na ruim twee jaar krijgen we voor de laatste keer een Chileense stempel met ‘salir’ erop in ons paspoort. De allerlaatste.
We zijn klaar voor vertrek, maar gunnen ons nog even de tijd om onze laatste Chileense pesos uit te geven. We ontbijten aan de wal, kopen de laatste zoete zongerijpte tomaten en een paar nieuwe t-shirts. Eigenlijk hebben we niet zo heel veel haast. Het weer gaat pas aan het einde van de middag veranderen, zo zegt het weerbericht. Maar terwijl we nog een beetje relaxed aan boord hangen pikt de wind rond het middaguur op. Een dikke bui trekt over het eiland en we kunnen nog net voor de harde wind de dinghy en buitenboord motor aan boord hijsen, om vervolgens met ongeveer 30 tot 35 knopen wind het anker omhoog te halen. We zijn gelijk drijfnat!
Met alleen een klein fokje op wordt het eiland snel kleiner. We hobbelen alle kanten op, want naast de wind is vooral de zee erg onrustig. Terwijl we ondertussen nog van alles aan het vastzetten en opruimen zijn. Zitzakken die nog los op het achterdek liggen, een zonnepaneel dat nog omhoog staat, plantenbakken met keuken kruiden die alle kanten opschuiven en de kussens die gewoon nog in de kuip op de bank liggen. Hier waren we niet op voorbereid en toch hadden we beter moeten weten. Dit is waar Paaseiland om bekent staat en waarom je eigenlijk nooit de boot onbeheerd achter mag laten van de Armada. Het weer kan zomaar omslaan.
We hopen dat het slechte weer gewoon wat eerder is gekomen en daarmee ook wat eerder weer vertrekt. Maar niets is minder waar. De wind blijft en ook de squalls – buien met erg veel regen en wind – blijven overtrekken. Na twee keer kletsnat te zijn geworden en weer droge kleren aangetrokken te hebben is Jaap er klaar mee. Hij stelt de zeilen en Flip goed in en doet drijfnat de deurtjes achter zich dicht. “Dit moeten we gewoon maar even uitzitten” zegt ie. “Daar is niks aan te doen, het gaat vanzelf weer over.” Hij pakt de bank aan de overkant en daar liggen we dan. Een aan bakboord en een aan stuurboord, te luisteren naar de wind, de regen en de golven die tegen de boot aan klappen.
Ons niet realiserend dat het keukenraam nog niet op de knip zit. En natuurlijk precies open klapt wanneer er een immense golf water over het dek komt zetten. In een reflex trek ik mijn slaapzak nog over mijn hoofd. Zo’n tien liter water komt door het raam naar binnen gezet en klapt zo over mijn hoofdeinde heen. De kussens van de kajuit, vloer en houtwerk zijn kletsnat. En ook mijn slaapzak heeft het moeten ontzien. We ruimen alles zo goed als mogelijk op en gaan weer liggen. Het drogen van alles is voor later, wanneer het rustiger weer is en de zon haar werk kan doen. Op dit moment is de meest comfortabele houding toch echt horizontaal.
Het uitzitten duurt zo’n vierentwintig uur en het moet gezegd, we hebben wel eens een betere start van een trip gehad. Werkelijk niets ligt meer op zijn plek en alles is zout. Flip, onze windvaan, heeft de nacht niet zonder schade doorstaan en is opnieuw kapot gegaan. Precies op de plek waar Jaap hem in Valdivia nog heeft gerepareerd. Jaap wist dat deze overgang de zwakste plek was, maar wil nu een definitieve oplossing, zodat er niet nogmaals speling kan ontstaan op de overbrenging naar het roer. “Ik ga het lassen” is Jaap zijn antwoord op mijn ‘hoe’ vraag. En wanneer we er dan ooit weer eens bij moeten slijp ik de lasnaad wel weer open. En zo gezegd, zo gedaan. Wanneer het weer de dag erna een stuk rustiger is en de zee langzaamaan een beetje kalmer wordt gaat de generator aan en komt het lasapparaat naar buiten. Het zonnetje prikt door de bewolking heen wanneer we het schip met de kont op de golven leggen en Flip opnieuw uitlijnen. Als alles recht in lijn staat last Jaap met twee lasjes de boel aan elkaar. We ruimen alles op en stellen Flip in. Hij doet het weer als vanouds. Deze nacht weer zonder het zoemende geluid van de stuurautomaat. Flip is voor de zoveelste keer in de revisie geweest, maar laat ons nog steeds niet in de steek. Na een stormachtige start kan er bij ons ook weer een glimlach vanaf.