Het is 12 april een uur of zes en de zon gaat bijna onder. De Rhapsody heeft net, heel stoer, op de hand haar anker opgehaald en vaart nog even langs om gedag te zeggen. “Wanneer vertrekken jullie?” roept Ada “Als het anker op is” roep ik terug. Ze lachen en we wensen elkaar een goede vaart. Wat ze denk ik niet in de gaten hebben is dat wij al een poosje bezig zijn het anker op te halen, maar er geen beweging in de ankerlier te krijgen is. Jaap loopt bezweet rond en onderdelen van de vloer en het bed liggen overal door de boot verspreid. We vragen ons af of er tijdens het klussen iets fout is gegaan met de bedrading en meten alles door. Maar het is ons een raadsel. Het anker met de hand ophalen is geen optie, want ook dat werkt op dit moment niet. Ik zie ons al een extra nachtje in de baai liggen. Maar na heel wat pogingen gedaan te hebben sluit Jaap enkele draden van de motor van de ankerlier rechtstreeks op elkaar aan en gaat warempel het anker omhoog. Met een klein uurtje vertraging varen we de baai van Charlotteville uit en hebben we weer wat toegevoegd aan onze kluslijst, de ankerlier. Dag Tobago!
We verlaten Tobago toch wel met een dubbel gevoel. Ja, het is tijd om verder te trekken, maar wat hebben we het hier naar onze zin gehad. Het leven op dit eiland bevalt ons heel goed. We hebben leuke contacten en nieuwe vrienden overgehouden aan dit bezoek. En Tobago staat zeker op ons lijstje om nog een keer naar terug te keren. Een klein stukje in de Carieb dat nog niet overspoeld is door toeristen, waar de mensen gemoedelijk zijn en er geen boatboys af en aan varen om je wat te verkopen. Gewoon een heerlijke fijne plek in een mooie groene omgeving.
In deze laatste paar weken hebben we een paar wandelingen gemaakt, maar waren we ook uitgenodigd om te komen eten bij Mignon en Sonson. Warm en bezweet komen we boven, want ze hadden er niet bij verteld dat ze ongeveer in het laatste huis boven op de berg wonen. Een flinke tippel naar, met af en toe een stijgingspercentage van meer dan 10%. Maar wat vind ik het bijzonder om binnen te mogen kijken in hun houten huis en in hun leven. Het huis heeft, zoals veel huizen hier, geen begane grond. Via een trap kom je op een brede veranda die om drie zijdes van het huis gaat, met een prachtig uitzicht op de baai, het dorp beneden en het bos. Het huis heeft een grote woonkamer en zelfs een gastenkamer. Alles is van hout en de ramen staan open, zodat het heerlijk doorwaait.
Ze leven eigenlijk voornamelijk op de veranda, welke volledig overkapt is. Om het huis vliegen hummingburds en andere vogels. Op de veranda heeft Mignon haar eigen kruidentuin en in de bomen om het huis heen groeien papaya’s, kokosnoten en limoenen. Ze vertellen enthousiast over hun leven hier en ik vind dit toch anders dan elkaar te treffen wanneer ze aan het werk zijn in hun barretje op Piratesbay of in het dorp. Het is intiemer en meer persoonlijk.
Na een gezellige avond vertrekken we met een aantal stekjes voor onze eigen kruidentuin weer naar beneden. Met als resultaat dat we nu shadow Bennie, munt en een stevig soort tijm in potten in de kuip hebben staan. Nu maar wachten tot we kunnen oogsten uit onze mini kwekerij.
De laatste week in de baai staat in het teken van de boot. We hebben veel roest op het dek en vrezen een beetje dat een deel van dit roest onder het teakdek vandaan komt. Wij hebben het teakdek niet zelf geplaatst en weten dus niet hoe het staal behandeld is wat eronder zit. We halen op het voordek een stukje teak weg om nu goed en grondig te kunnen verven en hopen daarmee dat de roest weg zal blijven. Dat zou mooi zijn en vooral de minst intensieve en dure oplossing.
Het bed in de punt helt iets achterover en omdat we in juni gasten krijgen is dit een goed moment om er iets aan te doen. Dus laat Jaap de punt 7 centimeter zakken en hebben we nu weer een bed waar je in kan liggen zonder dat je hoofd het laagste punt is. Ook hebben we onze windvaan weer gelast die tijdens ons laatste tochtje wat schade had opgelopen. Nu kunnen we het sturen hopelijk weer voor langere tijd aan Flip overlaten. Met alle verstevigingen die we inmiddels aangebracht hebben zou dat toch geen probleem moeten zijn.
Daarnaast doen we kleine klusjes zoals bijvoorbeeld een bak in de keukenkast maken voor de borden. Op deze manier blijven de borden tijdens het varen gewoon op de plek staan waar ze horen. Wat toch best handig is met borden van steen. Ook hebben we een RVS houder geplaatst op de plek waar de buitenboordmotor hangt. Zo beschadigd de reling niet en kunnen we de motor makkelijker op en van zijn plaats krijgen.
Zo wordt onze plek langzaamaan steeds meer een paradijsje. Al realiseren we ons ook dat het werk op een boot nooit klaar is. Het zoute water zorgt ervoor dat alles veel sneller slijt dan in een normaal huis het geval zou zijn. Maar gelukkig zijn we niet vies van werken.
Na een heel rustige nacht varen komen we aan in Carriacou. Dit kleine eilandje ligt ongeveer 20 mijl ten noorden van Grenada. Als ik over Carriacou lees op het internet en in de guides roept het voor mij de sfeer op van Schiermonnikoog. Een eiland waar ik zo van hou. Al heel vroeg in de morgen kunnen we de contouren van het eiland zien en langzaam komen we dichterbij. Het eiland ziet er mooi uit. Kleine dorpjes en een stuk minder groen dan Tobago. Maar wel een soort van ruig, met verschillende kleuren in de rotsen. We varen tussen een paar kleine eilandjes door naar de zuidwestkant van het eiland en zien prachtige plekjes waar je volgens de kaart kan ankeren. Het eiland doet ons op een bepaalde manier wel denken aan La Graciosa, al is het heel anders en onvergelijkbaar.
In Tyrrelbay kunnen we inklaren en komt het besef dat we nu echt in een ander deel van de Carribean aangekomen zijn. De hele baai ligt vol met zeilboten. En met vol bedoel ik dat er minstens 50, maar ik denk wel meer, jachten voor anker liggen. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Ook is dit de plaats waar we voor het eerst de boot afsluiten als we naar de kant gaan en ’s avonds de buitenboordmotor van de dinghy halen. Of het nodig is? Geen idee, maar we willen het risico liever niet lopen daar achter te komen.
De komende dagen gaan we wennen aan onze nieuwe omgeving en hopelijk wat meer zien van het eiland en haar inwoners. Maar kijken we nu al uit over het azuur blauwe water van de baai en liggen we, ondanks de vele buren, op een rustig plekje. Het wennen is begonnen.
In deze periode gaan we ook weer plannen maken voor het vervolg van onze trip, vanaf hier in de richting van Colombia. Kunnen we Los Roques, een eilandengroep horende bij Venezuela nog aandoen? Of is het ook daar inmiddels te gevaarlijk. Welke van de ABC-eilanden willen we bezoeken? Wat is de invloed van de crisis in Venezuela op deze eilanden? En past alles wat we willen in de tijd?
Maar dat is allemaal voor later, nu eerst Carriacou!
Hallo reizigers, tja Venezuela dat is een heikel iets, van de berichten ga je niet vrolijk worden dus overweeg het maar heel goed of jullie tijdens deze politiek roerige tijd er wel willen verblijven.
Hier in Groningen is het zonnig, dan weer regen, het is koud en Koningsnacht start over een aantal uren dus warmte ondergoed is geen overbodige luxe en morgen zijn velen Koningsdag aan het vieren ook wij doen de tent dicht maar als het te koud is maken we er een pyjama dag van haha!
Ik wens jullie een behouden vaart op het komende vervolg traject en blijf vooral schrijven Minke!