Alle opties open

Geluiden van muziek, spelende kinderen en spetterend water bereiken onze boot. Wanneer we ons hoofd naar buiten steken zien we onder de bomen tafels en stoelen staan. Barbecues waar druk op gekokkereld wordt en kinderen die spelen in het water. Alsof Covid-19 niet bestaat komen de mensen hier op Ua Pou samen om te genieten van hun weekend. Om eerlijk te zijn voelt Covid hier ook ver weg. Er zijn geen gevallen en zo leeft men ook. Natuurlijk is er social distancing, behoort handen schudden al lange tijd tot het verleden en draagt men maskers wanneer het moet. Maar verder leeft men hier vele vrijheden.

Heerlijke geluiden, terwijl wij binnen achter een computer zitten om onze aanvraag voor te bereiden om op een uitzonderingsgrond later dit jaar toch naar Nieuw Zeeland te mogen varen. NZD 50.000 moeten we besteden aan onderhoud en refit van onze boot om überhaupt toestemming te krijgen het Nieuw Zeelands territorium te betreden. Dit omdat grenzen vanwege Covid hermetisch dicht zijn. Een immens bedrag, omgerekend ruim € 25.000. Waarvan we weten dat we dat zeker in Nieuw Zeeland gaan besteden met alles wat we moeten en willen doen op het gebied van de boot, medische zorg, kleding, reizen en leven. Zelfs een stuk meer dan dat. Maar om op voorhand een aanvraag in te dienen, met daarin alle klussen aan alleen de boot in dollars uitgedrukt en onderbouwd met offertes, is iets heel anders.

Zeker omdat we normaliter de klussen aan de boot in eigen beheer uitvoeren en Nieuw Zeeland met deze regeling natuurlijk haar eigen doelstellingen heeft. Waaronder werkgelegenheid en economisch belang. Worden we nu afgestraft omdat we onderweg altijd veel aan bootonderhoud hebben gedaan? Het is een vraag die ons vaak bezighoudt deze dagen. Maar aan de andere kant mogen landen natuurlijk restricties stellen waarop je wel of niet naar binnen mag. Toch blijft het een dubbel gevoel deze aanvraag in te dienen voor een land dat altijd zo gastvrij naar de cruisers community was.

We willen echter alle opties open houden en hebben besloten de Nieuw Zeeland optie in ieder geval te onderzoeken. Geen offertes aanvragen betekent op dit moment zeker geen toestemming om die kant op te gaan. Dus doen we ons huiswerk en hopen we ondertussen dat de vaccinaties en andere zaken maken dat de wereld toch nog wat gaat veranderen dit jaar. Dat we naar Nieuw Zeeland kunnen varen zonder aanvullende voorwaarden. Of dat andere landen als Indonesië, Papua New Guinea of Australië toch nog hun grenzen openen voor reizigers. Maar ook een extra jaar Frans Polynesië hoort nog steeds tot de mogelijkheden.

Nederlands onderonsje

We doen gelukkig meer dan dat en genieten ook van, naar mijn mening, het prachtigste eiland van de Marquesas. Divers, mooie ankerbaaien, leuke restaurantjes of aan huis eet mogelijkheden en genoeg wandelpaden om het eiland te verkennen.

“Kao-ha” horen we regelmatig als we mensen passeren, Polynesisch voor hallo. “Het is veel te warm om te lopen” krijgen we ook vaak te horen wanneer we een lift afwimpelen. Ze vinden het maar raar dat we het meeste met de benenwagen doen. Wij vinden het juist heel prettig af en toe eens flink te bewegen en aan onze conditie te werken. Maar alles is goed bedoeld, positief en iedereen wil je hier wel een helpende hand toesteken. De eilanders zijn ontzettend gastvrij.

Een dikke week liggen we in Baie d’Hakatehau naast de Rhapsody van Ada en John. Voor het laatst gezien in Grenada en nu drie jaar later in de Marquesas een hernieuwde ontmoeting. Deze keer juist door en dankzij Covid. Ada en John zouden namelijk al lang in Nieuw Zeeland zitten, wat door Covid en gesloten grenzen geen optie was. Het is ontzettend leuk om hen weer te zien en weer eens heerlijk gewoon Nederlands te praten. We ondernemen dan ook de nodige activiteiten samen. Verschillende wandelingen, zwemmen bij de waterval en een introductie in authentiek weven met natuurlijke materialen.

Dit laatste niet eerder dan dat we bij Nadia en haar man hebben geluncht. Want wanneer we, na een stevige wandeling naar Hakahau, bij hun huis langs gaan, om te kijken naar een gewoven hoed die ik wil kopen, worden we uitgenodigd om de volgende dag te komen lunchen. Nemen jullie een toetje mee? Dan zorgen wij voor de rest. Dit is echt Polynesisch en iets wat ons nu al een paar keer is overkomen en waar we echt van genieten; delen. Naast de toetjes nemen we als verassing ook zaden voor hen mee voor in de moestuin. De volgende morgen wordt er druk gekokkereld en hebben we aansluitend een fantastische middag met lokaal eten (op de toetjes na) en als kers op de taart de introductie in het weven. We krijgen uitleg over de bladeren, over het drogen en voorbereiden van de bladeren en weven zelf een haarband.

Inmiddels zijn de eerste bladeren geoogst en liggen te drogen op het achterdek. Terwijl ik me ondertussen aan het oriënteren ben op de weeftechnieken en methodes. Wie weet een nieuwe hobby, maar in ieder geval een manier om dat wat de natuur geeft nog beter te gebruiken in ons leven aan boord. Al moet ik nog wel even oefenen.

De rotsformaties van Ua Pou

Vanuit bijna elke baai op het eiland heb je zicht op de grote pilaren die boven het eiland uit torenen. Beeldbepalend zijn deze vulkanische overblijfselen, die er elk moment van de dag anders uit lijken te zien. In de wolken of juist niet en tegen de avond in de oranje gloed van de ondergaande zon. Vanuit Baie Haketehau kunnen we een rondwandeling maken langs deze gigantische rotspunten. Indrukwekkend! Door het dichte woud klauteren we langzaam omhoog, maar wanneer we het bos uitkomen worden we geconfronteerd met het laatste deel van de route: stijl en recht omhoog. Ik voel me net een bergbeklimmer op grote hoogte, die om de paar meter even moet stoppen om op adem te komen. Maar het uitzicht is elke keer adembenemend. Op weg naar beneden komen over het land van de chocolademan van het eiland. Hij nodigt ons uit voor een glas water en we mogen proeven van zijn eigen gemaakte chocolade. Het is een ‘bijzondere’ Duitser, maar zijn chocolade is erg lekker. En dus komen we met een paar repen lokale chocola weer terug bij de boot.

Fiets junkies

“Zal ik een of twee fietsen op de kant zetten?” Jaap heeft naar het weer gekeken en er lijkt een mooi venster te zijn om binnenkort naar de Tuamotus te vertrekken. Maar voor die tijd moeten nog de nodige boodschappen gedaan worden. Altijd handig om dat op de fiets te doen. Maar de belangrijkste reden is dat we graag naar Baie Hohoi willen fietsen. Bijna 15 kilometer verderop, maar met 600 hoogtemeters enkele reis.

Nadat we uitgevonden hadden dat het huren van een elektrische mountainbike ons budget ver te boven gaat hebben we toch maar besloten dit op de gewone fiets te proberen. Dus fietsen we de ene dag nog met bierkratjes achterop om de lege flesjes te vervangen door volle, om de dag erna bepakt en bezakt met water en stokbrood aan onze wandel en fietstocht te beginnen. Berg op vaak wandelend met de fiets aan de hand en naar beneden met de remmen vol ingeknepen om niet te hard te gaan. Het blijven wel vouwfietsen en we willen ze graag heel houden. Onszelf trouwens ook.

De tocht is prachtig en we genieten, ondanks de zware stukken bergop, met volle teugen. Wanneer we stoppen, om bij een stalletje wat bananen te kopen, wordt ons gelijk gevraagd of we van een zeilboot zijn. “Oui” antwoord ik. We krijgen pompelmoezen voor aan boord. Ze zullen ze klaarleggen en dan kunnen we ze op de terugweg komen oppikken met het restant van onze bananen. Dat maakt de enigszins prijzige bananen een stuk goedkoper. Dit gebeurt zo vaak. Fruit is er in overvloed zo midden in de zomer en regelmatig proppen ze onze rugtassen zo vol dat er amper nog wat anders bij kan. Dit in tegenstelling tot lokale groenten. Door de aanhoudende droogte is er te weinig water beschikbaar om deze goed te laten groeien en is de verkoop minimaal. “We hebben al ruim vijf maanden geen regen gehad,” vertelt de verkoopster ons. Het is echt veel te droog.

De flower stone van Hohoi

We maken de fietstocht naar Hohoi om de archelogische site te bezoeken en op zoek te gaan naar de flower stone. Ua Pou is een van de weinige plekken op de wereld waar je deze steen in de natuur kunt vinden. De site is mooi, maar de tocht naar het strand zal ons nog lang bij blijven. Halverwege het dorp besluiten we onze fietsen te parkeren en verder naar het strand te lopen. Elke meter die de fiets niet naar beneden gaat hoeven we hem ook niet aan de hand mee bergop te nemen. We krijgen al snel een lift naar beneden aangeboden en springen achterin de pick-up.

Bij aankomst op het strand wordt het nodige eten uitgeladen. Een verjaardagsfeestje en we worden gelijk uitgenodigd om mee te eten. We kijken geloof ik een beetje verlegen, want zo wordt ons verteld: “we moeten toch vooral goed eten voordat we aan onze terugtocht beginnen en er is echt meer dan genoeg.” In een kleine gemeenschap als deze wordt alles gezien en was het dus al duidelijk dat die kleine fietsen van ons waren.

‘Maak eerst maar even een rondje over het strand en dan zien we jullie zo dadelijk wel.’ Zo gezegd, zo gedaan. Met onze neuzen naar beneden lopen we al speurend naar de flower stone over de kiezels naar het einde van de baai. Eigenlijk weten we niet zo goed hoe we de steen in ruwe vorm kunnen herkennen. We hebben ze natuurlijk gezien bij de kunst ateliers, maar dan zijn ze glimmend gepolijst. In de uithoek van de baai eten we nog snel een stukje stokbrood, want we zijn er nog niet uit wat we gaan doen. Jaap stelt voor dat we naar de andere kant van de baai lopen en dan via het pad terug. “Maar misschien moeten we wat meer door de branding lopen om de steen te kunnen vinden” is zijn conclusie. Zo gezegd, zo gedaan. Al loop ik een stukje hoger dan Jaap om mijn gympen droog te houden.

Opeens valt mijn oog  op een steen met licht oranje vlekken erop. “Pak die eens!” roep ik naar Jaap “Nee, meer naar rechts!” Het duurt even voordat hij de steen vindt die ik bedoel. Hij klautert omhoog met een glimlach op zijn gezicht. “Jij wilde misschien de archeologische site bezoeken, maar dit was mijn doel van vandaag!” We hebben hem gevonden. Een mooie ronde steen met het bloemen motief. Al lichtelijk gepolijst door het zeewater en de branding.

De familie bevestigt dat het inderdaad de flowerstone is en legt ons uit dat we de steen kunnen splitsen. Hij is groot genoeg om er twee bedels uit te halen voor een ketting. Wat is het leven soms toch vol verrassingen! En de ruwe steen? Die kunnen we vinden door naar het verschil in geluid te luisteren wanneer je de steen tegen een andere steen tikt wordt ons verteld. Dat is voor een volgende keer, want nu we er toch zijn besluiten we ook de uitnodiging aan te nemen om te blijven eten.

De aangeboden biertjes en wijn slaan we over. Met de terugtocht in ons achterhoofd lijkt ons dat niet zo’n goed idee. Maar het eten is werkelijk heerlijk. Iedereen heeft wat voorbereidt en er is inderdaad een overvloed. We worden vooral gestimuleerd het lokale eten te proeven en dat doen we graag. Met een volle buik bedanken we de familie en laten het strand van Hohoi achter ons. 15 kilometer en opnieuw 600 meter klimmen en dalen.  En al mopperen we af en toe wanneer we met de fiets aan de hand weer omhoog sjouwen, over het algemeen staat er een glimlach op ons gezicht. Wat een prachtige dag en een bijzondere tijd hebben we op dit o zo mooie en gastvrije eiland.