Ja stil is het. Stil op de website, stil in ons. Even geen verhalen en spannende avonturen. In plaats van een heerlijke tijd met vrienden in Chili wordt het een onverwachtse trip naar Nederland. En zijn we beland in wat voor mijn gevoel één van de grootste nachtmerries is die je je als wereldzeiler kunt voorstellen.

Eén dag zijn we onderweg met Janke en Joost wanneer we via de radiomail het bericht krijgen dat ik contact op moet nemen met het thuisfront. Naast mailberichten van familie ook een bericht van de Chileense kustwacht. “You have to contact your family immidiatly.”En dan weet je dat er iets heel erg mis is. Wanneer ik naar Nederland bel blijkt het nog ernstiger dan verwacht. Mijn vader, 68 jaren jong, heeft een hartaanval die middag niet overleefd. Alle hoop op een milder bericht is daarmee op slag verdwenen. De wereld staat stil en het is onbegrijpelijk. Je weet dat iets als dit kan gebeuren. Maar niet bij ons. Een kinderlijke gedachte misschien, maar toch werkt het zo. Bij mij in ieder geval wel.

Terwijl ik nog aan de telefoon ben met mijn moeder gaat het anker al omhoog. Drie kapiteins hebben we aan boord. Wat staat voor daadkracht en een goede samenwerking. Joost en Janke varen ons terug naar Puerto Montt en midden in de nacht zijn we weer terug in de Marina, waar we die morgen waren vertrokken.

Het bezoek blijft aan boord en wij vertrekken richting Nederland. Drie dagen later staan we al op Schiphol. Wat ben ik blij dat we niet midden op zee zaten en nog weken moesten varen voordat we de mogelijkheid hadden iets te organiseren en regelen om naar Nederland te kunnen gaan.

Onwerkelijk is het nog steeds. Toch proberen we het gewone leven weer wat op te pakken. Jaap vertrekt na een week Nederland terug naar Chili. Janke is inmiddels weer op weg naar Nederland, maar samen met Joost heeft ie volgens mij nog een heerlijke week. Varen ze naar Castro, waar Jaap op dit moment de boot verder voorbereidt op onze trip naar de zuidpunt van Chili.

Ik ben een paar maanden in Nederland gebleven. Samen zijn met mijn moeder en zus was even heel belangrijk en fijn. Maar ook familie en vrienden, die allemaal op hun eigen manier er voor je zijn. Heel bijzonder om te ervaren. Zelf als je al zo lang weg bent uit Nederland zijn ze er gewoon.

Binnenkort ga ik weer naar huis, naar Jaap en de boot. Daar zullen we nieuwe plannen gaan maken voor het vervolg van onze trip. Eén ding is inmiddels wel zeker: Patagonië zullen we in de herfst en winter doorkruisen op onze weg naar het zuiden van Chili. En wat misschien wel het meest zeker is: Vanaf nu is alles anders.