Eindelijk uit het water

Dagelijks loopt Jaap even naar de boot die op de kant staat. In zijn beste Spaans probeert hij een praatje te maken en uit te vinden wanneer de boot het water weer in gaat. Want nu onze visum run weer achter de rug is, de klussenlijst is voorbereid en alle verf gereed staat zijn we er klaar voor. Maar moeten we wachten tot deze boot weer in het water ligt. En de laatste dagen zitten we een beetje in de wachtstand.

Maar dan krijgen we opeens buren. La Marguerite komt langszij, want zij gaan voor ons het water uit. Hun boot zal zes maanden op de kant blijven staan op het bovenste deel van de helling. Alle boten die eruit gaan voor onderhoud komen dan daarachter te staan.

Als ik navraag doe blijkt dat de werkmannen van oordeel zijn dat één boot per dag uit het water liften meer dan genoeg is. Wat ik opzich wel snap, want het is precies hoogwater tijdens de lunch. En de siësta is hier in Chili belangrijk. Maar gezien de weersvoorspellingen willen wij niet het hele weekend wachten. Dus dringen we een beetje aan en gaan we gelukkig gelijk achter de Franse boot aan het water uit. En zo staan we op vrijdagmiddag hoog en droog op de kant. We hangen wel een beetje achterover, maar het is nog steeds goed toeven aan boord. Waardoor een hostel of cabaña niet nodig is.

In de herfst in Valdivia uit het water gaan om je boot te schilderen is een risico. Tenminste, wanneer je niet te lang op de kant wilt staan, zoals wij. De luchtvochtigheid is hier hoog, waardoor je eigenlijk alleen in de middag kunt schilderen. En dan moet je ook weer niet te laat beginnen, anders daalt het avondvocht alweer neer op het schip. Maar in deze periode komt ook de regen regelmatig dagenlang achter elkaar naar beneden. Toch hebben we voor deze periode gekozen, omdat het ons simpelweg gewoon beter uitkomt en we straks in de zomer niet ellenlang willen wachten tot we aan de beurt zijn. Het blijkt een goede keuze, want de weergoden zijn ons goed gezind. Goede en minder goede dagen wisselen elkaar af, maar dat past over het algemeen dan ook weer redelijk in onze planning.

Drie jaar geleden

Het is inmiddels alweer drie jaar geleden dat onze Eastern Stream op de kant heeft gestaan. Vlak voor ons vertrek uit Nederland hebben we de boot van onder tot boven voorzien van nieuwe antifouling en lak. De laatste paar maanden hadden we ontzettend veel aangroei en we vreesden eigenlijk dat we te lang hadden gewacht met het groot onderhoud. Maar niets blijkt minder waar. De paar weken dat we hier op het zoete rivierwater van Valdivia hebben gelegen zijn heel goed geweest. De aangroei is inmiddels bijna volledig verdwenen. En het onderwaterschip ziet er nog heel goed uit. Zeker, we zijn een paar lagen antifouling verloren, maar we zien op het eerste gezicht geen roest of andere grote schade. Zelfs van mijn aanvaring met de rotsen is weinig terug te vinden. Vooral over dat laatste ben ik stiekem toch wel wat opgelucht.

Het onderhoudsplan

Plan is het onderwaterschip te verven en de uitlaat van de motor en generator omhoog te brengen. Deze laatste zit net halverwege de waterlijn en is ons al tijden een doorn in het oog. Maar tijdens het klussen wordt de lijst langzaam uitgebreid. Want ach, de twee componenten lak verft wel lekker weg. Dus als we de stukken doen waar de stootkussens vaak hangen is dat misschien wel praktisch…. Zo verven we uiteindelijk dus niet alleen onderwater, maar krijgt ook een groot deel van het schip bovenwater een nieuwe laag. Achteraf hadden we zelfs genoeg verf gehad voor het hele schip. En heb ik eigenlijk alweer een beetje spijt dat we daar niet voor gekozen hebben. Maar dat is altijd achteraf en wat verf overhouden voor onderweg is ook niet verkeerd.

Tegelijkertijd bereiden we het schip ook voor op een langere periode in de haven. Dus worden de zeilen gedroogd en weggeborgen, bergen we de lijnen weg die we niet meer nodig hebben en wordt de windstuur inrichting verwijderd.

Als ze weer mooi in de verf zit is het binnen inmiddels een grote puinhoop. De punt ligt meer dan vol en op de ene bank liggen de zeilen, terwijl ik op de andere bank slaap. Veel leefruimte hebben we niet meer over. Maar dat is een klus voor later.

De lancering

Een dag voor we weer het water in gaan komt de tankwagen nog even langs met 900 liter diesel. Sluit Jaap de uitlaat weer aan en gaat de hoofdafsluiter er weer in. We er weer klaar voor! Twee weken nadat we het water uit zijn gegaan gaan we er weer in.

 “We laten jullie gaan tot in het water en dan doet de lier de rest” zegt de klussenman van de marina. “Prima!” is Jaap zijn antwoord terwijl ik de man van de lier met grote ogen aankijk. Beide mannen moeten lachen. “Dat is vrij normaal hoor” zegt Jaap “Zo ging het in Griekenland ook altijd.” En dan gaan we. Het voelt alsof we van de glijbaan afgaan, maar dan met boot. De weerstand van het water remt ons snel af en daarna worden we op de lier verder het water in getrokken tot we weer drijven. We controleren of we weer helemaal waterdicht zijn en dan varen we de kraan uit, terug naar ons stekje langs de kaai.

Deze klus zit er weer op. En al hebben we nog genoeg andere klussen op ons lijstje staan, dit is ons laatste weekend in ‘de stad’ en daar willen we nog even van genieten. Maandag verhuizen we naar een goedkopere haven, ongeveer 5 mijl buiten Valdivia. Daar zal onze boot blijven en vertrekken wij eind juli voor een paar maanden naar Nederland.