Ik moet mijn best doen om Jaap af en toe niet fijn te knijpen. Misschien is achterop een scooter zitten nog wel lastiger dan er zelf een besturen. Het verkeer in Ambon is een groot gekkenhuis. Zodra het verkeer een beetje stil valt begint er een kakofonie van toeters. Kleine busjes schieten naar links als er iemand in of uit wil stappen. Stoppen doet iedereen eigenlijk overal. Moet je ergens zijn, dan parkeer je je motor – zoals de scooter in Indonesië wordt genoemd –  aan de kant van de weg en stap je af. Auto’s doen dat soms ook, waardoor een tweebaansweg opeens eenbaans wordt, met de nodige opstoppingen en getoeter als gevolg.

Veel wegen zijn eenrichtingsverkeer, maar worden zonder aankondiging ook weer twee richting. Waardoor je van het ene op het andere moment aan de verkeerde kant van de weg blijkt te rijden. Al is dat hier in het verkeer niet eens zo raar. Want kom je van de andere kant en moet je ergens zijn waar het net een-richting is, dan lijkt op de motor tegen het verkeer inrijden iets heel normaals.

De ‘motor’ als perfect vervoersmiddel

De Molukken – hoog op de bucketlist

Maluku, oftewel de Molukken staan hoog op mijn lijstje om te bezoeken. In Assen was (en is volgens mij nog altijd) een grote Molukse Wijk. Wat mij toch wel intrigeerde als kind. Nu we zo dichtbij zijn wil ik meer weten over dit gebied. Ik zie namen voorbij komen die ik ken. De naam Wenno (de achternaam van een vriendinnetje van vroeger) is een naam die hier veel voorkomt en zijn origine heeft in de Molukken. Maar ook Pattimura heb ik eerder gehoord. Al weet ik eerst niet precies hoe en wat.

Kapitein Pattimura blijkt de bijnaam van Thomas Matulessy. Een Ambonese soldaat die symbool is geworden voor de Molukse en Indonesische strijd voor onafhankelijkheid en vrijheid. In 1817 belegert hij niet alleen fort Duurstede, maar stellen verschillende leiders de Haria Proclamatie op. Hierin worden de grieven tegen de Nederlandse regering uiteengezet en wordt Pattimura uitgeroepen tot de leider van het Molukse volk. Hij vecht trouwens samen met Martha Christina, een bekende vrouwelijke vrijheidsstrijdster uit deze tijd. 1817 is ook het jaar dat hij ter dood veroordeeld wordt en wordt opgehangen in Ambon. De Universiteit van Pattimura, waar wij vlakbij liggen met onze boot, krijgt met deze informatie wel een andere betekenis.

Pasar Mardika

De dagelijkse markt van Ambon is immens. Ongeveer een kilometer lang en verschillende straten breed. Overal kleine winkeltjes, smalle straatjes, en doorgangen met kraampjes. Een deel van de markt is op straat een deel in gebouwen. Je kunt er werkelijk alles kopen. Van kleding, schoenen, horloges, parfums en alles wat je nodig hebt als huisraad. Tot aan verse groenten & fruit, pinda’s & eieren en lokaal vlees en vis.

De markt, en dan vooral de vleesmarkt, start om drie uur in de ochtend. Wanneer wij op kerstochtend om zes uur aankomen zijn we allang te laat. Alles is uitverkocht. Een leermomentje en de vrijdag na kerst staan we om 05.00 uur bij de slager. Van onze bestelling van tien-15 kilo rundvlees knippert er werkelijk niemand met zijn ogen. We mogen zelf de stukken vlees uitzoeken en na terugkomst op de boot hebben we nog een paar uur nodig om het vlees in de juiste porties te snijden en op basis van kwaliteit te verdelen in steak, stir fry en stoofvlees. Daarna vacumeren we het vlees en gaat het vriezer in.

Toeren over het eiland

Nu we toch een motor hebben besluiten we een rondje over het eiland te maken. Naar Bentang Amsterdam, dat de afgelopen maanden is gerenoveerd. En voor een bezoek aan de Wapauwe moskee.

Het is aan de andere kant van het eiland en we vertrekken vroeg in de ochtend. Zodra we de stad achter ons laten slingeren we bergop langs dorpjes en weelderig oerwoud. Het leven ziet er hier gelijk heel anders uit en het is heerlijk rustig op de weg. Er zijn hier tuinen om in het onderhoud te voorzien en voor het groeien van groenten die waarschijnlijk weer op de markt verkocht wordt. We eten pisang goreng (gebakken banaan) voor ontbijt en rijden dan de laatste kilometers naar Fort Amsterdam. We zijn de enige bezoekers, wat maakt dat we rustig overal kunnen rondkijken. Het fort ziet er prachtig uit, zo fris in de witte verf. De begane grond was voor de soldaten, de eerste etage voor de officieren en de bovenste etage voor de verdediging.

Hierna gaan we een paar honderd meter verderop naar de Wapauwe Mosque. Deze moskee stamt van origine uit 1414 en is daarmee de oudste moskee van de Molukken, die nog steeds in originele staat is. Met de kolonisatie moesten de dorpelingen vanuit de bergen naar de zee verhuizen en hebben ze de hele moskee afgebroken. Verplaatst naar Kaitetu en weer opgebouwd. De moskee wordt nog steeds op een traditionele wijze onderhouden en is van natuurlijke materialen gemaakt. Er is geen spijker aan te pas gekomen, puur vakwerk. De moskee wordt nog altijd gebruikt en de vrouwen van het dorp komen hier voor het gebed.

Er is een hele tentoonstelling gemaakt en een jongedame leidt ons rond om alles te laten zien en uit te leggen. Wat een andere benadering dan in het fort. Waar het heel mooi was, maar waar we verder niet echt informatie konden vinden over de geschiedenis.

Inmiddels is het midden op de dag en is het tijd om wat verkoeling te zoeken. Jaap heeft op de kaart een waterval gezien waar we naar toe kunnen. Het is een korte wandeling met op het einde een prachtige waterval en een koel bassin om in te zwemmen. Helaas heeft de KNO arts mij op het hart gedrukt nog niet te gaan zwemmen en blijft het bij het koelen van de polsen en de enkels. Maar alleen dat is al heerlijk. Jaap neemt wel een duik en om eerlijk te zijn vind ik m best dapper, want het is werkelijk super koud bergwater.

Een nieuwe eigenaar

Al twee jaar hebben we twee naaimachines aan boord. Op het moment dat we onze Sailrite aanschaften hielde we onze oude machine aan boord om weg te geven. In de Pacific konden we alleen niet echt een gezin vinden dat voldoende elektriciteit had om een elektrische machine te gebruiken. En zo stond de machine ons eigenlijk al lange tijd in de weg.

Op kerstavond krijgen we bezoek van Femy en zijn familie. Het is een leuke avond waarin we kletsen, samen eten en ons leven op de boot met hen delen. De volgende dag vraag ik Femy of zijn gezin een machine kan gebruiken. En zo niet, of hij iemand of een organisatie weet waar we de machine aan zouden kunnen doneren. Dat weet ie wel, twee oudere zusters die bij hen in de buurt wonen. Ze verkopen groenten op de markt, maar hebben verder geen inkomsten.

Op eerste kerstdag geeft Jaap de machine nog een beurt en op tweede kerstdag vertrekken we met de loodzware machine op de scooter naar het Panorama Café, waar we Lyn zullen ontmoeten. Mama Lyn is een dame van 65. Ze is jaren geleden gestopt met naaien, omdat haar oude machine het niet meer deed. Geld voor een nieuwe machine was er niet. Jaap geeft haar een uitgebreide uitleg over de machine. Want ook voor haar is dit de eerste keer dat ze een elektrische machine gebruikt. Ze wil de machine gaan gebruiken voor bijvoorbeeld het maken van schooluniformen, zodat ze wat extra geld verdient. Zij is super blij, en wij ook. Want het is ontzettend fijn dat we iemand hebben gevonden die echt wat met de machine gaat doen en die er ook echt wat aan heeft. Het is ook een mooie afsluiting van onze tijd in Ambon.