Positie: 12 47.90S 097 33.76W
Gisteren lichtte de AIS ineens op. Een boot in de buurt. Ik kijk op de computer en zie dat deze boot op 74 mijl bij ons vandaan vaart. Oftewel bijna 150 kilometer. Als er uberhaupt al een boot in de buurt is, vaart ie meestal op deze afstand voorbij. Om ons heen niets anders dan water en lucht. En de kleur is voornamelijk grijs, helaas. In de lucht veel buien en daarmee ook rare windsveranderingen. Meestal trekt de wind vanuit het niets aan naar 20 tot 30 knopen. Maar we hebben net een bui gehad waarin de wind draaide en we opeens naar het zuid zuid-oosten voeren en niet naar het zuid zuid-westen. Na de bui draait de wind meestal weer terug en kunnen we ons oude koers weer oppakken. We gaan dus nog steeds redelijk de goede kant op. ’s Nachts over het algemeen wel in een hoger tempo dan overdag. Maar goed, nog 1090 mijl te gaan en bijna tweederde van dit deel van de tocht ligt achter ons. En als de zon eens doorbreekt wordt alles om ons heen gelijk blauw. Vooral het water kan dan nog steeds echt helder blauw worden. Maar ook de lucht heeft dan een heel ander schakering aan kleuren. Een volledig andere wereld, met een warme energie van de zon die het heel behagelijk maakt.
Geleidelijk aan heeft ons leventje zich ook aangepast aan het alleen op zee zijn. Zat er aan het begin van deze oversteek eigenlijk altijd wel iemand in de kuip. Tegenwoordig zijn we regelmatig beiden binnen en steken we af en toe ons hoofd naar buiten om de horizon af te speuren. Met dan altijd de conclusie dat alles gewoon gaat zoals het gaat en er geen boten in de buurt zijn.
Ik geloofde het bijna niet toen Jaap vertelde dat hij op een eerdere reis in de Pacific soms gewoon de hele nacht door sliep, maar inmiddels kan ik me dat best voorstellen. Wanneer Flip, onze windstuurinrichting, goed staat afgesteld loopt de boot eigenlijk wel en je voelt het snel genoeg wanneer dit niet zo is. Verder is er niet zo veel verkeer, dus het risico op een aanvaring of iets dergelijks is minimaal. Toch draaien we nog steeds netjes onze wachtjes. Ik zit dan over het algemeen braaf buiten, dik ingepakt in twee truien, een jas en sinds lange tijd weer met met schoenen aan. Jaap is net zo gekleed, maar wisselt binnen en buiten af afhankelijk van het weer. Toch iets comfortabeler binnen zegt ie dan. En daar heeft ie ook wel gelijk in.
Hoe onze dag zich verder vorm geeft? Eigenlijk niet anders dan thuis. Je hebt allebei zo je klusjes aan boord. Brood bakken, het eten voorbereiden, huishoudelijke klusjes en bootklusjes. En dat op een veelal schuine en bewegende ondergrond, waardoor alles wel wat meer tijd kost dan thuis. Ook slapen we overdag allebei meestal nog wel een uurtje en bereiden we ons voor op Chili. Het lezen van de cruisingguides en elke dag een les van de cursus Spaans. Leuk om te doen en handig, want er wordt niet veel Engels gesproken in Chili, zo wordt er gezegd. Erg goed voor ons dat we straks hopelijk niet meer kunnen vluchten naar het Engels. En wie weet spreken wij aan het einde van onze trip door Chili eindelijk een aardig woordje Spaans.
En verder? Verder heb je voldoende tijd om na te denken over de dingen des levens.