Flip, onze windstuurinrichting, heeft het gisteren begeven. Een breuk in het RVS maakt dat hij niet meer kan sturen en we dus zelf aan de bak moeten. Zit het fenijn dan echt in de staart van deze overtocht? Je gaat het bijna denken…

Al gebeurt er bij een oversteek toch altijd het een en ander. Zo zijn we onze wastobbe verloren aan de oceaan en is er een luchthapper overboord verdwenen, omdat er een lijn achter bleef hangen. Grootste averij tot nu toe was dat de Dirk van het grootzeil is geknapt. En aangezien het zeil niet was gehezen, kwam de giek naar beneden. Wonder boven wonder met een landing precies naast het zonnepaneel, in plaats van erop. Geen ernstige schade dus, behalve een reparatie van de Dirk, zodat de giek weer mooi op zijn plekje blijft hangen. Gelukkig maar, want de zonnepanelen zijn toch onze grootste bron van energie en als er eentje uitvalt betekent dat dat we veel vaker de generator moeten draaien, om op die manier energie op te wekken. De generator is af en toe nodig voor het maken van water, maar verder laten de deze lawaaimachine graag zo veel als mogelijk uit.

Voor wat betreft Flip was het wel even schrikken. Dat gaat toch niet echt zo zijn? Nog een dikke 400 mijl en dan geen zelfstuurinrichting meer? Alles kan natuurlijk, maar een leuk vooruitzicht is het niet. En hoe verwend zijn we toch met een werkende stuurautomaat en ons luie boekjes lezende leven? Dat realiseren we ons maar al te goed. Als reparatie niet mogelijk is, dan zal het wachtrooster aangepast moeten worden en bestaat je wacht alleen nog maar uit het besturen van de boot. Dus aan t roer staan met een goede focus, kweken van armsieren en zorgen voor een goede koers en zeilzetting. Tijdens onze overtocht naar Stavanger, Noorwegen hebben we niet anders gedaan, maar dat lijkt al lang geleden. Een windstuurinrichting went snel.

Maar voor het zover is wordt de stuurautomaat van de boot gedemonteerd en aan dek gebracht. Wat is precies de schade en is het misschien nog te repareren? Het RVS blijkt op 1 punt te zwak te zijn geworden en gescheurd te zijn. Metaalmoeheid denken de mannen, in combinatie met de vele druk die erop komt te staan tijdens het sturen. Als het lukt er een nieuwe en stevige lasnaad op te zetten, is het misschien mogelijk dat Flip voldoende gespalkt is om het tot Suriname vol te houden. En ik heb het gesprek tussen Joost en Jaap nog helder voor de geest tijdens een van onze laatste dagen in Groningen. Jaap twijfelnd over het meenemen van het lasapparaat, wanneer heb je die nou nodig? En Joost die alleen maar zei: “als je de ruimte hebt, dan liever mee verlegen dan om verlegen.” En dus is het lasapparaat op het laatste moment aan boord gebracht en kan Jaap nu aan de slag. En na een middag van geknetter van de laselectroden, het tikken van de hamer en gemopper uit de machinekamer is de nieuwe lasnaad gezet. Jaap komt hevig zwetend en rood van inspanning weer boven met een gereviseerde Flip.

Flip wordt weer in elkaar gezet en zo vlak voor het avondeten zijn wij ontheven van onze taak als stuurman. Flip werkt weer en wij weten weer wat het is om een dag een beetje actief te zijn in het besturen van de boot. We zijn van plan om de komende tijd zeer lief voor Flip te zijn en weten zijn werkzaamheden aan boord weer ontzettend te waarderen. Helaas is ons geluk van korte duur. Ik neem 25 januari om 2.00 uur de wacht over van Rienk. Rienk werpt nog een blik op Flip en de nieuwe lasnaad, alles ziet er goed uit. Tijdens mijn wacht sleutel ik wat aan de lijnen en doe mijn best de boot lekker te laten lopen. Maar het wil niet echt en rond een uur of half vier schommeld de boot van halvewind over bakboord naar halve wind over stuurboord, terwijl de koers toch echt voor de wind is. Ik snap er niets van en roep Jaap uit zijn bed, want volgens mij is er iets niet goed met de stuurinrichting. En een blik over het achtersteven is voldoende, het roer van de windstuurinichting is volledig afgebroken. Gelukkig makkelijk te vervangen, want we hadden uit voorzorg een extra roerblad meegenomen, maar voor de rest van de nacht passen we nu echt het wachtritme aan en sturen we op de hand.

Inmiddels werkt Flip weer naar behoren en is het voor ons weer een leerzaam moment geweest. Wat leven we toch in luxe op ons bootje met Flip als stuurman. En we hopen maar dat dit het was met de averij en dat we nog een paar mooie dagen op zee hebben. En de weddenschap? Daarvoor ben ik niet meer in de race. Met stroom tegen en nog 330 mijl te gaan is 26 januari aankomen in Parimaribo niet meer mogelijk. Benieuwd wie er met de Mojito vandoor gaat.