“Dag Kanalen!”

Ik hoor het mezelf hardop zeggen wanneer we Golfo de Corcovado invaren en daarmee het laatste Patagonische kanaal achter ons laten. Het is een raar gevoel. Bijna een jaar hebben we rond gevaren in de Chileense Kanalen en nu zijn we opeens op weg naar Bahia Tictoc, vanwaar we over gaan steken naar Chiloé. Het voelt als een episode die we achter ons laten. Waar we veel hebben beleefd, waar we nieuwe vrienden hebben ontmoet. Waar we gelachen hebben, maar ook gehuild. Maar waar we vooral hebben genoten en ons thuis hebben gevoeld. Elke mijl die we vanaf nu afleggen is een mijl op weg naar nieuwe avonturen en nieuwe zeilgebieden.

Lang heb ik niet de tijd om te mijmeren, want we koersen al snel aan op Bahia TicToc. Daar liggen Floris en Ivar midden in een eilandengroep te wachten op een goed weervenster om over te zeilen naar Chiloé. En dat is ook ons plan. We laten ons anker vallen en meren af naast de mannen. Nu het nog hoog water is zetten we ook snel nog een extra lijn naar de kant. Het getij is minstens 4 meter en de rots die het kleine eiland vormt loopt onderwater verticaal omhoog. Met hoog water kunnen we er nog goed bij. Dus het moment voor een extra lijntje. Zo liggen we met de twee boten aan alle kanten vast naar de wal.

BBQ tijd

Een Paas-BBQ vanavond? Dat lijkt ons over een weer een goed plan. Dus na een wandeling met elkaar over één van de eilanden bereiden we de hapjes voor en wordt de dinghy gelanceerd. Ivar stopt nog even om te vragen of we een sleepje willen. “Nee hoor, we roeien wel even” is ons antwoord. We laden alles in de dinghy en stappen aan boord. Als Jaap net een paar slagen heeft gemaakt horen we een raar geluid. De roeispaan heeft een redelijke knik waar hij bevestigd zit aan de dol. Dat ziet er niet heel goed meer uit. Ik zwaai naar de andere dinghy. “Onze peddel lijkt gebroken! Mogen we toch een sleepje?” Floris en Ivar draaien om en slepen ons naar de kant. Tja het aanbod om een sleepje te weigeren was misschien toch niet zo’n goed idee.

Aangekomen op de kant sprokkelen we hout en maken een groot kampvuur. Dat is lang geleden! Het is prachtig weer en we hebben een heerlijke avond. Op de terugweg is het water nog een stuk verder gezakt.

We dragen de dinghy’s over de stenen naar het water, ongeveer een meter of tien verderop, en roeien een stukje naar buiten om daarna ons sleeplijntje weer over te kunnen zetten. Dan hoor ik Jaap heel hard ‘Nee!!!’ roepen en een graai in het water doen. Ik kijk achterom en zie nog net het onderste deel van onze peddel het water inzakken. Met onze hoofdlampen op zien we hem op de bodem liggen. Maar het is te diep om erbij te kunnen en vooral ook te donker op dit moment om het water in te gaan. Dat was onze peddel…

Wanneer ze weer terug aan boord komen hebben ze twee, vers gezaagde, stammetjes mee en wat stukken plastic van een Salmonera boei die op het strandje lag. Dit moeten onze nieuwe roeispanen worden. Peddels van Salmonera plastic met daaraan een stok van Canello hout.

Jaap is de hele middag in de weer met het schaven en schuren. De bast wordt verwijderd en de stam in vorm geschaafd. Uiteindelijk wordt de peddel bevestigd en kan er een proefrondje gevaren worden. Onze nieuwe peddel werkt voortreffelijk en is precies op tijd klaar. De wind komt inmiddels uit de goede hoek en het is tijd om te vertrekken en koers te zetten naar Chiloé.

De cirkel is rond

Omdat dit het enige goede weersvenster is steken we in de nacht over naar Chiloé. Het is prachtig zeilweer en een mooie tocht met een redelijk volle maan en prachtige sterren. We laten uiteindelijk rond half tien in de morgen ons anker vallen in de baai van Chonchi. Eén van de eerste baaien waar we geankerd hebben toen we bijna een jaar geleden Castro verlieten om naar het zuiden te gaan. De cirkel is rond.