Crossing the Atlantic

By Minke

14 January 2017

We zijn onderweg!

13 januari om 04.00 uur ging het anker op en zijn we vertrokken uit de kleine haven bij Fogo. Een prachtig eiland waar bijna geen zeilboot te bekennen was. Fogo is een vulkanisch eiland en de laatste uitbarsting was in november 2014. We hebben het gebied bezocht waar de “kleine” vulkaan is uitgebarsten, wat heel indrukwekkend was. Eigenlijk is het hele plaatsje weggevaagd door de vulkaan en bedolven onder een dikke laag lava. Bewoners zijn nu bezig hun bezittingen weer op te bouwen en gebruiken als fundering voor hun nieuwe huis over het algemeen de bovenste verdieping van het oude huis. Daar waar het nog mogelijk is wordt de grond opnieuw ingezet als landbouwgrond voor druiven en koffie. Maar een groot deel van de vruchtbare akkergronden zijn toch echt verdwenen.

We willen deze dag de “grote” vulkaan beklimmen, met de top op ruim 2.800 meter. Ik ben best een angsthaas als het gaat om hoogtes en stijle klimmen, wat maakt dat ik na een klein uurtje wandelen besluit weer terug te gaan naar het dorp. Jaap, Rienk en Annemarieke zetten voet naar de top. Achteraf gezien een hele belevenis. Ze hebben het laatste stuk naar de top via staalkabels omhoog moeten klimmen en ook de afdaling was pittig door de opstekende wind. Dit maakte dat er los gesteente naar beneden kwam zeilen en in grote vaart voorbij kwam. Al schuilend achter rotsen en rennend hebben zijn ze dit windgebied uitgekomen en is het gelukkig, met alleen een paar schrammen, goed afgelopen. Het was een heftige, maar o zo mooie wandeling zo zeiden ze, met verre zichten en een blik in de indrukwekkende vulkaan. Maar ik kijk wel naar de prachtige foto’s en filmpjes en ben vooral blij dat ik niet meegegaan ben en eens goed naar mezelf heb geluisterd.

Inmiddels is het 14 januari, 08.30 uur. We hebben er dus al een dikke 24 uur opzitten en hadden een goede dagafstand van rond de 160 mijl. Een record voor onze boot. Op dit moment waait het een stuk minder hard, met 15 tot een dikke 20 knopen, en is ook de zee wat relaxter aan het worden. Voor ons lekker, omdat het schip dan wat lekkerder door het water glijdt, maar voor de snelheid iets minder. Het is onze verwachting dat we ongeveer 200 tot 300 mijl uit de kust de noord-oostpassaat oppakken en we dan ook een wat relaxtere zee krijgen. Maar we hebben de laatste dagen ook weer eens gemerkt dat niets zo veranderlijk is als het weer. Dus we gaan het zien.

We zijn deze oversteek met zijn viertjes aan boord. Annemarieke en Rienk zijn in Mindelo opgestapt en varen mee naar de overkant. In 2013 was dit ook de crew van de oversteek van Nederland naar Stavanger (Noorwegen). Dat was de eerste reis van de Eastern Stream. Om nu zoiets bijzonders als een Atlantische oversteek opnieuw met hun te doen is ontzettend leuk. Wat vooral ook heel lekker is aan met zijn viertjes zijn is dat je de wachten ook verdeeld. Dit betekent dat ik opeens de helft minder aan wachten heb dan normaal het geval is. En dat ik vannacht gewoon 8 uur op mijn bed gelegen heb. Heerlijk!

Verder is het op dit moment nog een beetje inslingeren en in het ritme komen van het wachtsysteem en het leven aan boord. Spannend is het wel om ongeveer twee weken met elkaar op zo’n kleine ruimte te leven. De komende periode zullen we jullie op de hoogte houden van ons wel en wee.

Wordt vervolgd …

0 Comments