De wekker gaat. Het is half zeven in de ochtend en nog pikkedonker. Om half acht willen we in de dinghy naar de kant. Op weg naar de bushalte, naar de bus die om 8.00 uur vertrekt naar Cochrane. Het volgende dorp, ruim honderdtwintig kilometer verderop. De plek waar we hopelijk onze voorraad verse groenten en fruit wat kunnen aanvullen. De kortste dag van het jaar staat in het teken van boodschappen doen.
Het is nog donker als de bus vertrekt. In de bus maximaal elf zitplaatsen en wat ruimte voor bagage. Achter ons staat een vat brandstof en een schep. Voor het geval dat denk ik. Want op de onverharde weg van Tortel naar Cochrane zullen we niet zo veel tegen komen. Een paar huisjes her en der en wat koeien. Af en toe een auto uit de tegengestelde richting.
Bij een klein houten huis staat een man naast zijn auto. Hij houdt de bus aan. Vraagt wat aan de chauffeur en pakt wat bagage uit zijn auto, welke in de bus worden gezet. Op het moment dat ik verwacht dat de man in zal stappen, draait ie zich om en loopt naar het huis. Om terug te komen met een oudere dame. Niet de man, maar de vrouw gaat met de bus mee naar Cochrane. Na een minuut of vijf zijn we weer klaar voor vertrek.
Bij de volgende stop gaat het eigenlijk niet anders. We stoppen bij een dame die haar bagage onder oranje plastic heeft liggen. Ze wandelt rustig de weg over, pakt haar bagage, vouwt het plastic op en drukt het klem tussen het hek, zodat het niet weg waait. Daarna stapt ze in. Geeft alle bekenden een hand en de oudere dame krijgt een zoen op haar wang. Niet eerder dan dat de vrouw zit trekt de chauffeur langzaam op. Wat een relaxedheid. Natuurlijk, ik realiseer me dat het bijna niet anders kan op zo’n afgelegen route. Maar zo anders dan wij in Nederland gewend zijn. Waar bussen op niet rendabele stukken niet meer rijden en zelfs de bus altijd haast lijkt te hebben.
In een gebied dat zo dun bevolkt is kent iedereen elkaar en tijdens de reis wordt er heerlijk gekeuveld. We proberen het gesprek te volgen, maar komen, onafhankelijk van elkaar, tot de conclusie dat ons Spaans nog steeds een drama is. Af en toe een woord wat we herkennen, maar daar blijft het dan ook bij. Maar de omgeving is mooi en er is steeds wat te zien. Zo vaak reizen we immers niet over de weg.
Het eerste deel van de route slingert de weg langs de Rio Baker. Om vanaf daar langzaam omhoog te kruipen en op een soort hoogvlakte uit te komen. Hier veel afgerasterde stukken land en een paar houten huizen. Op de landerijen scharrelen wat koeien rond. Geen intensieve veeteelt in grote stallen, maar een tiental koeien die zich voeden met dat wat er in de omgeving verkrijgbaar is.
Vanaf hier gaat onze route verder omhoog en rijden we ineens in de sneeuw. Zeker een centimeter of tien dik en van afgelopen nacht. In de kale bomen zie ik nu opeens het gele mos hangen, wat heen en weer wappert in de wind. Normaal valt dit eigenlijk helemaal niet op, maar door de witte achtergrond wordt het opeens heel duidelijk zichtbaar. Het ziet er mooi uit. Net als de dennetakken die doorhangen van de sneeuw. De chauffeur is kundig en rijdt goed. Slechts 1 kleine glijder over de besneeuwde weg met vele bochten en hoogteverschillen. Hij levert ons netjes af in Cochrane, wijst ons nog even waar we een kaartje kunnen kopen voor de terugweg en dan gaan we op pad.
Veel winkels zijn er niet, maar de winkeltjes die er zijn worden door ons bezocht. In de ene winkel een paar tomaten, in de andere wortelen en bietjes. Het is zoeken naar groenten die er nog goed uitzien en nog een poosje mee kunnen. Maar uiteindelijk zijn we tevreden over het resultaat. Tomaten, komkommers, eieren, bietjes, wortels, witte kool en op de valreep nog een paar paprika’s. En niet te vergeten, heerlijke lokale kaas. Hier moeten we het mee doen tot aan Puerto Natales.
In de Ferreteria kopen we kit voor het isoleren van de patrijspoorten. (waar we nu al heel blij mee zijn, het dubbelglas.) En ze hebben er wol! Echte wol, geverft in grappige kleurtjes. Jaap wil nog wel een muts en ook ik kan nog wel wat warme attributen gebruiken. Dus neem ik een paar strengen mee. Zo scharrelen we wat rond, tot het tijd is weer naar het busstation te gaan.
Twee grote rugzakken en een grote Hollandse boodschappentas is onze bagage. Is dat niet wat veel? Kan dat wel in zo’n kleine bus? Jaap moet erom lachen. “Natuurlijk kan dat. Alles gaat hier in de bus.” En daar blijkt geen woord van gelogen te zijn. Als we weer in de bus stappen kijkt de chauffeur absoluut niet raar op. Hij zet onze tassen netjes achterin. Als we instappen blijkt dat we over een verhoging moeten die er ‘s ochtends nog niet was. Vier lange regenpijpen liggen klem in het gangpad. Bij onze bagage nog de nodige koffers, tassen, kachelpijpen en sneeuwkettingen.
We wachten een uur op passagiers van een vertraagde bus uit Coyhague. Ik ben verbaasd over mijn relaxheid. Dit is het leven hier en we passen ons al goed aan. Drie uren rijden we terug over de weg waar we vandaag zijn gekomen. De regen is inmiddels overal sneeuw en zelfs in Tortel ligt een wit laagje op de steigers en traptreden. Morgen voor het eerste sneeuw op de boot?