“Jaap en Minke, alweer twee jaar met de Eastern Stream onderweg” heeft Anneke op onze website gepost. En inderdaad 18 augustus 2018 was het twee jaar geleden dat we vanuit Groningen zijn vertrokken. Wat leuk dat niet alleen wij daar mee bezig zijn, maar ook anderen eraan denken. Het is een fijn gevoel dat het niet uit het oog, uit het hart is.

Twee jaar onderweg en dus tijd voor een terugblik.

Afgelopen jaar was het jaar waarin we met onze boot maar in twee landen zijn geweest. Hoe anders was dat in het eerste jaar. Toen we bepaalde delen, zoals de Carieb, bewust oversloegen en we voortgedreven werden op weg naar de zon. Het eerste jaar hadden we een heel gestructureerd plan, waarin bezoek al gepland was en we in januari wilden oversteken naar Zuid Amerika. In Panama besloten we afgelopen jaar we het roer om te gooien. Niet gelijk de Pacific in,maar een uitstapje maken naar Rapa Nui en Patagonië.

Maar twee landen, terwijl we denk ik dit jaar meer mijlen hebben gevaren dan het jaar hiervoor. Immers, de afstand van Panama naar Chili is groot en Chili is een immens langgerekt land. Toch ervaar ik meer rust. Het grote aantal mijlen dat we hebben afgelegd waren met name de 5000 mijl van Panama naar Chili. Daarna zijn we vaak op plekken blijven hangen. Soms om te klussen, soms omdat we er gewoon een fijne tijd hadden en soms ook omdat het weer ons geen andere keuze liet.

Het afgelopen jaar zijn we van de tropische warmte van Panama afgezakt naar het koudere Chili. Hoe verschillend waren beide landen. Panama, met aan de ene kant de San Blas Archipel, het indrukwekkende Panamakanaal, Panama stad en de eilandengroep Islas Perlas. Waar we kennis maakten met mooie culturen, vele walvissen hebben gezien en vrienden hebben gemaakt.

Dag en nacht in een korte broek of een bikini. Waar het altijd zweten was. Of je nu stil buiten zat, aan het klussen was of we weer eens zo slim waren om op het verkeerde moment van de dag een ‘te’ lange wandeling te maken. Terwijl in Chili je niet zonder je zeilpak het water op kunt. We zelfs in de dinghy een zwemvest dragen en de watertemperatuur net boven het vriespunt is.

Rapa Nui was een meer dan fantastische tussenstop. De navel van de wereld noemen de locals hun eiland, dat midden in die immense Pacific Ocean ligt. Een prachtige plek om te zijn en we vonden het vooral erg tof dat we daar op eigen kiel waren. Op weg naar de Pacifische eilanden willen we er zeker nog een keer duiken. Dus wie weet…

Chili, waar we na een jaar eindelijk weer het effect van de seizoenen hebben gevoeld. We inmiddels van de zomer naar de herfst en de winter zijn gegaan. We nog steeds onderweg zijn naar het zuiden en de temperatuur nog steeds aan het afnemen is. Na meer dan een jaar de zon achterna gevaren te hebben kan ik je vertellen dat het hebben van seizoenen heerlijk is. We genieten van de koude temperaturen, het huiselijke van meer binnen zijn, van de mooie natuur, de ongereptheid en vaak ook de stilte. Al verlangen we tegenwoordig ook zeker af en toe weer naar de warmte van de zon en het leven buiten.

Chili is ook het land waar ik afgelopen jaar te horen kreeg dat mijn vader een hartaanval niet had overleeft. We in allerijl naar Nederland zijn gevlogen. Joost en Janke achterlatend, die bij ons op vakantie waren.

Nu een half jaar later realiseer ik me pas hoeveel geluk we hebben gehad. Geluk dat we niet midden op een oceaan waren en snel naar huis konden. Dat ik daarmee toch nog een soort van afscheid heb kunnen nemen. En samen met mijn moeder en zus heb kunnen rouwen. Ik lange tijd in Nederland kon blijven en dat dat belangrijk was. Er gewoon te zijn, zonder dat ik elke dag verplichtingen had als werk en andere beslommeringen.

Maar ook hoe belangrijk het voor me is geweest dat iedereen er was. Onvoorwaardelijk en op zijn eigen manier. Joost en Janke al in Chili, familie en vrienden thuis. Het heeft me heel veel steun gegeven.

Het verliezen van mijn vader heeft veel indruk gemaakt. Ik mis hem en het maakt ook dat ik nu veel beter in de gaten heb hoe fragiel het leven kan zijn. Ik zie ook hoe mijn moeder haar best doet haar leven weer op te pakken en hoe zwaar dat is. Hoeveel verdriet we met elkaar hebben en dat het dan even helemaal niet leuk is om zo ver van huis te zijn. Het reizen is nu echt anders. De onbevangenheid is eraf en de banden met het thuisfront zijn sterker geworden. Wat maakt dat ik af en toe gewoon even naar huis zou willen vliegen om ook even lekker daar te zijn.

Maar er is ook die andere kant. Want we genieten van ons leven hier. Van de contacten die er zijn met zowel zeilers als Chilenen. We genieten van Patagonië, de bijzondere dingen die we zien en meemaken. En kijken ook uit naar de avonturen die nog voor ons liggen. Het is dubbel en het is oké. Het heeft tijd nodig en ik zal een manier vinden om beide werelden beter te kunnen integreren. Voor nu is het al een heel mooi vooruitzicht dat mijn moeder, samen met haar broer, bij ons op bezoek komt in Vuurland. Daar kijken we ontzettend naar uit.

En de plannen voor komend jaar? Die gaan we maken als we in het zuiden van Chili zijn. Antartica is dit jaar niet meer mogelijk. We zijn te laat met het indienen van een vergunningsaanvraag. Maar het is ook de vraag of we dat werkelijk met onze eigen boot willen doen. Of dat er misschien andere opties zijn? Maar ook de Falkland-eilanden, reizen over land of toch de Pacific in hoort allemaal tot de mogelijkheden. Alles ligt open en een nieuw jaar wacht op ons. Ik ben heel benieuwd hoe dit jaar eruit gaat zien.